Ρατσισμός, ένα συνώνυμο του ναρκισσισμού...

Η εφηβεία είναι, παρ' όλες τις δυσκολίες της, μια όμορφη περίοδος στη ζωή ενός ανθρώπου. Εχει τη νοστιμιά του να είσαι παρορμητικός χωρίς να σκέφτεσαι τις συνέπειες, να ονειρεύεσαι ένα διαφορετικό κόσμο και να φαντάζεσαι πως θα τον πετύχεις με ένα σάλτο, να συγκρούεσαι με τους άλλους πιστεύοντας, με αυτήν την αγνή πίστη που σβήνει αργότερα η εμπειρία, ότι μόνο εσύ έχεις δίκιο κι όλοι οι υπόλοιποι είναι συμβιβασμένοι, "κότες" και μικροαστοί. Τα προβλήματα, όμως, ξεκινούν όταν τερματίζεις το πνευματικό σου κοντέρ στα 18 κι αρνείσαι από εκεί και πέρα να αναλύσεις τις αποτυχίες που στρώνει στο δρόμο σου η ζωή όχι για να σε τιμωρήσει ή να σε εκδικηθεί, αλλά γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να γίνεις καλύτερος. Η έννοια του αιώνιου έφηβου είναι προσφιλής στα μιντιακά κλισέ και ίσως να συγκινεί ερωτικά μερίδα τού πληθυσμού, ωστόσο είναι και η πιο γρήγορη οδός για το διανοητικό θάνατο, το χειρότερο θάνατο που μπορεί να περιμένει το, υποτίθεται, πιο έλλογο των όντων, τον άνθρωπο...
Σε αυτό το πλαίσιο είναι αρκετοί εκείνοι που αδυνατούν να διαχωρίσουν το συμβιβασμό από την ωριμότητα, προτιμούν να ακκίζονται με μια ανούσια ψευτοεπαναστατικότητα και να βαυκαλίζονται τους ατίθασους αντάρτες  σε έναν πόλεμο που διεξάγουν όχι για να τον κερδίσουν αλλά για να μπορούν να επαίρονται σε συγγενείς, φίλους και, οι πιο ματαιόδοξοι, στην Ιστορία πως έπραξαν το χρέος τους, ωστόσο απέτυχαν γιατί οι υπόλοιποι δε μπόρεσαν να κατανοήσουν το μεγαλείο τής σκέψης και της δράσης τους. Ανάγουν το μέσο σε σκοπό, επομένως είναι λογικό το ότι στο τέλος βλέπουν το δέντρο τής πνευματικής τους αυτοϊκανοποίησης και χάνουν το δάσος τής πραγματικής αλλαγής. Φωνάζουν, βρίζουν, απειλούν προκειμένου να καλύψουν όσο επιμελέστερα μπορούν την απουσία πραγματικών επιχειρημάτων, την αδυναμία τους να αντιληφθούν πως στο σκάκι δεν κερδίζει όποιος θέλει να κάνει ρουά ματ με την πρώτη κίνηση, αλλά εκείνος που σπρώχνει με υπομονή κι ευφυία τον αντίπαλο στην παγίδα του...
Η Ελλάδα χρειάζεται αναμφίβολα μια επανάσταση. Μόνο που αυτή θα είναι ανώφελη αν περιοριστεί στην αναδιανομή ρόλων στο παιχνίδι τής εξουσίας και δε συνοδευτεί από αλλαγή νοοτροπιών, στερεοτύπων, ιδεοληψιών και πεποιθήσεων που μας κρατούν μαντρωμένους στα στενά όρια της προσωπικής μας αντιληπτικής ικανότητας. Οταν δεν θα αντιμετωπίζουμε τη διαφορετική άποψη σαν προδοσία κι όταν συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις μας για να επιτεθούμε οργανωμένα κι όχι χύδην σε αυτούς που πραγματικά μας καταστρέφουν τη ζωή κι όχι στους μαύρους, στους κίτρινους, στους γκέι ή στους συναδέλφους μας τότε θα έχουμε καταλάβει ότι ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και η μισαλλοδοξία δε χρειάζονται νόμους για να εξαφανιστούν αλλά ταξική συνείδηση κι αρκετό λιγότερο ναρκισσισμό...