Ζούμε στην Ελλάδα τού 2013 ή του 1963; Η συμπλήρωση 50 χρόνων από τη δολοφονία τού Γρηγόρη Λαμπράκη κάνει πολλούς να αναρωτιόμαστε αν παρ' όλα όσα έχουν συμβεί το μεσοδιάστημα σε αυτόν τον τόπο, "που ένα χρόνο ζει ειρήνη και 40 στη φωτιά", έχουμε επιστρέψει για τα καλά πίσω σε εποχές όπου το να είσαι απέναντι στην εξουσία δεν έφερνε απλώς προσκόμματα στην επαγγελματική σου ανέλιξη, αλλά έθετε και σε κίνδυνο ακόμα και την ίδια σου τη ζωή. Ναι, σήμερα δεν υπάρχει Παλάτι, οι αμερικανοί δεν αποφασίζουν και διατάζουν στην Ελλάδα, οι αριστεροί είναι χωμένοι στους καναπέδες τους και δεν κάνουν "διακοπές" στη Μακρόνησο, δεν πηγαίνουμε στο σινεμά για να μάθουμε τα τελευταία γεγονότα και στα σπίτια μας είμαστε κολλημένοι μπροστά σε έναν τηλεοπτικό δέκτη ή μια οθόνη υπολογιστή, αλλά, αλήθεια, πόσο πολύ απέχουμε από το να δολοφονηθεί ένας πολιτικός μόνο και μόνο γιατί οι απόψεις του δεν ταιριάζουν με αυτές του συστήματος; Πόσο έχουμε απομακρυνθεί από τη φίμωση με κάθε τρόπο της αντίθετης γνώμης από παρακρατικές ομάδες που διαθέτουν μάλιστα και κοινοβουλευτική νομιμοποίηση;...
Τα ερωτήματα είναι προφανώς ρητορικά, αλλά ακόμα κι αν δεν ήταν θα έτρεμε το χέρι μου αν επιχειρούσα να τα απαντήσω. Κι αυτό γιατί φοβάμαι πολύ πως τα μόνα μαθήματα που έχουμε πάρει από την ιστορία μας, αρχαία και πιο σύγχρονη, είναι αυτά που βολεύουν την προγονολατρεία, για την οποία είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε ακόμα και την αλήθεια. Είναι προτιμότερο, άλλωστε, για τη διαμόρφωση εθνικής συνείδησης να θυμόμαστε όχι μόνο πως είμαστε απόγονοι του Περικλή, αλλά και του Σχεδίου "Περικλής", που οδήγησε στις εκλογές βίας και νοθείας τού 1961 και στη δολοφονία Λαμπράκη. Δυστυχώς όμως στη σημερινή Ελλάδα, όπου κουμάντο κάνουν πάλι κάποιοι ξένοι, όπου η μη συστημική γνώμη περιθωριοποιείται κι όπου οι νεοφασίστες ορίζουν στην ουσία την πολιτική ατζέντα, το πραγματικό ερώτημα δεν είναι αν μπορεί να επαναληφθεί μια δολοφονία Λαμπράκη, αλλά μόνο ποιό θα είναι το όνομά του αυτήν τη φορά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου