Η συνιστώσα τής επιτυχίας περνά μέσα από την ενότητα...

Την ώρα που το σύστημα συνασπίζει όλες τις δυνάμεις του, από την ακροδεξιά τής Χρυσής Αυγής και του Γ. Καρατζαφίρερ μέχρι την κεντροαριστερά τού Φ. Κουρέλη, η Αριστερά αναλώνεται για μια ακόμα φορά σε μια ομφαλοσκόπηση γύρω από το αυτονόητο, για το αν δηλαδή θα διεκδικήσει να κυβερνήσει αυτήν τη χώρα ενωμένη ή αν θα επιμείνει να διατηρεί τα μαγαζάκια της αντί να οικοδομήσει κάτι πολύ μεγαλύτερο. Δε γνωρίζω αν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης είναι πιο αριστερός από τον Αλέξη Τσίπρα ή αν ο Δημήτρης Παπαδημούλης είναι πιο "οπορτούνας" από τον Αλέκο Αλαβάνο. Ολοι τους, όμως, έχουν το ιστορικό χρέος να σφίξουν μαζί τη γροθιά τους, συμφωνώντας δημοσίως έστω στο ελάχιστο, στο ότι δηλαδή το καράβι οφείλει να αλλάξει άμεσα κατεύθυνση. Γι' αυτό και είναι χρήσιμο για τον τόπο αντί να μαλώνουν για το ποιός θα πιάσει στα χέρια του το τιμόνι, κάποιος να το κάνει άμεσα πριν γίνουμε ένα με το "παγόβουνο"...

Η πολυφωνία αποτελούσε πάντοτε τον πλούτο, αλλά και την κατάρα τής Αριστεράς. Από τη μια είναι πλεονέκτημα να σκέφτεσαι και να διατυπώνεις τις απόψεις σου ελεύθερα και χωρίς τη δαμόκλειο σπάθη τής κομματικής πειθαρχίας πάνω από το κεφάλι σου, από την άλλη όμως αυτή η χώρα έχει πληρώσει ακριβά την αδυναμία των αριστερών κομμάτων να συνεννοηθούν ακόμα και για τα στοιχειώδη. Σε αυτό το πλαίσιο κι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανάγκη των φωνών τής συνείδησής του που τον καλούν να μη μετεξελιχθεί σε ΠΑΣΟΚ, όπως και οι φωνές τής συνείδησης οφείλουν να κατανοήσουν πως απέναντι στο μαύρο μέτωπο που εκτείνεται από τη Χρυσή Αυγή μέχρι τη ΜΝΗΜΑΡ πρέπει να αντιπαρατεθεί ένα ισχυρό αριστερό μέτωπο. Γι' αυτό και η Αριστερά δεν αντέχει άλλες διασπάσεις. Δεν θα ήταν μόνο αυτοκαταστροφικές, αλλά κυρίως καταστροφικές για τον τόπο, ο οποίος την ώρα τής ανασύνταξης από την τέφρα του δε χρειάζεται σωτήρες, αλλά σωτήριες πολιτικές. Αν δεν το καταλάβει αυτό η Αριστερά, ύστερα από μερικά χρόνια θα χτυπά εις μάτην το κεφάλι της στον τοίχο τής Ιστορίας. Για μια ακόμα φορά...