Αντί η τρόικα εσωτερικού να παραμυθιάζει το πόπολο με επιστροφή στην ανάπτυξη, επενδύσεις κι επιστρατεύσεις είναι καιρός να του πει και μια πικρή αλήθεια: πως η επιστροφή στη δραχμή ύστερα από τις γερμανικές εκλογές τού Σεπτεμβρίου δεν είναι απλώς σενάριο, αλλά ένα πολύ σοβαρό ενδεχόμενο. Είναι, άλλωστε, ολοφάνερο ακόμα και στους πιο εθελοτυφλούντες ότι το ελληνικό πρόγραμμα ως έχει σήμερα δε βγαίνει παρά μόνο αν ο Αντ. Σαχλαμαράς κι ο Γ. Στουρνάρας πείσουν τους έλληνες πως η μόνη οδός σωτηρίας τους είναι να πεθάνουν από την πείνα. Γι' αυτό και η κυβέρνηση αντί να πανηγυρίζει για την αναβάθμιση της ανύπαρκτης πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας καλό θα ήταν να έχει αρχίσει να επεξεργάζεται ένα σχέδιο όσο γίνεται πιο ομαλής μετάβασης στη δραχμή γιατί παρά τη μιντιακή τρομοκρατία η δραχμή δεν θα επιστρέψει εξαιτίας της ανεύθυνης Αριστεράς, αλλά επειδή θα τη φέρουν οι πολιτικές εκείνων που υποτίθεται πως την απεύχονταν όπως ο διάβολος το λιβάνι...
Οποιος υποστηρίζει πως η επιστροφή στη δραχμή θα γίνει χωρίς τεράστιες θυσίες και δίχως πόνο κερδοσκοπεί πολιτικώς απέναντι στον ελληνικό λαό. Αυτή η μετάβαση θα είναι επαχθής, θα οριστικοποιήσει τη διάλυση του σημερινού πολιτικού συστήματος και θα δημιουργήσει άνευ προηγουμένου κοινωνικές ανατροπές. Αυτό σημαίνει πως το αποτέλεσμα μπορεί να είναι θαύματα, μπορεί όμως να είναι και τέρατα. Από την άλλη, όμως, αδυνατώ να κατανοήσω πόσο καλύτερα θα εξελιχθούν τα πράγματα στην περίπτωση που παραμείνουμε πάση θυσία στο ευρώ. Το νόμισμα δεν είναι δυνατό να είναι φετίχ κι επ'ουδενί να αποτελεί την "κόκκινη γραμμή" για τη σημερινή και τις όποιες κυβερνήσεις προκύψουν στο μέλλον. Το ουσιαστικό ζητούμενο είναι να αναδιανεμηθεί με κοινωνική δικαιοσύνη ο παραγόμενος πλούτος, να δοθούν ίσες ευκαιρίες ευημερίας στο σύνολο του πληθυσμού και να ανακατευθυνθεί η Παιδεία προς την καλλιέργεια πολιτών κι όχι πελατών, η οποία θα ενισχύσει και θα εδραιώσει την άμεση δημοκρατία. Ολα τα υπόλοιπα είναι επιθανάτιοι ρόγχοι ενός σαπισμένου συστήματος που αναζητά σανίδα σωτηρίας στη φετιχοποίηση κερμάτων και χαρτονομισμάτων...
Οποιος υποστηρίζει πως η επιστροφή στη δραχμή θα γίνει χωρίς τεράστιες θυσίες και δίχως πόνο κερδοσκοπεί πολιτικώς απέναντι στον ελληνικό λαό. Αυτή η μετάβαση θα είναι επαχθής, θα οριστικοποιήσει τη διάλυση του σημερινού πολιτικού συστήματος και θα δημιουργήσει άνευ προηγουμένου κοινωνικές ανατροπές. Αυτό σημαίνει πως το αποτέλεσμα μπορεί να είναι θαύματα, μπορεί όμως να είναι και τέρατα. Από την άλλη, όμως, αδυνατώ να κατανοήσω πόσο καλύτερα θα εξελιχθούν τα πράγματα στην περίπτωση που παραμείνουμε πάση θυσία στο ευρώ. Το νόμισμα δεν είναι δυνατό να είναι φετίχ κι επ'ουδενί να αποτελεί την "κόκκινη γραμμή" για τη σημερινή και τις όποιες κυβερνήσεις προκύψουν στο μέλλον. Το ουσιαστικό ζητούμενο είναι να αναδιανεμηθεί με κοινωνική δικαιοσύνη ο παραγόμενος πλούτος, να δοθούν ίσες ευκαιρίες ευημερίας στο σύνολο του πληθυσμού και να ανακατευθυνθεί η Παιδεία προς την καλλιέργεια πολιτών κι όχι πελατών, η οποία θα ενισχύσει και θα εδραιώσει την άμεση δημοκρατία. Ολα τα υπόλοιπα είναι επιθανάτιοι ρόγχοι ενός σαπισμένου συστήματος που αναζητά σανίδα σωτηρίας στη φετιχοποίηση κερμάτων και χαρτονομισμάτων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου