Η κοινοβουλευτική δημοκρατία, για όσους τουλάχιστον δεν την αποδέχονται ως μια γνήσια μορφή δημοκρατίας, είναι στην ουσία η επιλογή τού μη χείρον βέλτιστον. Κι αυτό γιατί όσοι αγαπούν τη γνήσια άμεση δημοκρατία δεν είναι εύκολο να συμβιβάζονται με την ιδέα πως η μόνη δυνατότητα που έχουν να ελέγξουν τις εξελίξεις είναι κάθε τέσσερα χρόνια σε μια εκλογική διαδικασία από την οποία καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα σε υποψήφιους που τους βλέπουν σαν πελάτες κι όχι ως πολίτες. Γι' αυτό και δεν τρέφω ψευδαισθήσεις για το σημερινό πολιτικό σκηνικό, το οποίο μόνο αισιοδοξία δε γεννά για το μέλλον: από τη μια έχουμε μια κυβέρνηση η οποία στην οικονομία υλοποιεί νεοφιλελεύθερες πολιτικές και στην κοινωνία έχει υιοθετήσει την ακροδεξιά ατζέντα τής Χρυσής Αυγής κι από την άλλη μια πολυδιασπασμένη Αριστερά, η οποία λειτουργεί σα να της χρωστά κάποιος την εξουσία και να μη χρειάζεται να τη διεκδικήσει γι' αυτό και σφάζεται ήδη για τη διανομή ρόλων όταν καταλάβει τα "χειμερινά ανάκτορα"...
Σε αυτό το πλαίσιο κατανοώ απολύτως τους ανθρώπους που αισθάνονται μετέωροι ανάμεσα στον καπιταλισμό τής καταστροφής και στο λαϊκισμό τής ανευθυνότητας. Ωστόσο, αδυνατώ να δείξω συμπόνια για όσους περιμένουν από τους άλλους να τους σώσουν γι' αυτό κι αισθάνονται απογοήτευση κάθε φορά που ένας ακόμα σωτήρας αποδεικνύεται κατώτερος των περιστάσεων. Το γράφω από την αρχή τής κρίσης και δεν θα κουραστώ να το γράφω όσο δε βλέπω κάποια αλλαγή νοοτροπίας: την κάθαρση δεν θα τη φέρουν η Ανγκ. Μέρκελ, ο Βλ. Πούτιν, ο Αντ. Σαχλαμαράς, ο Αλ. Τσίπρας ή οποιοσδήποτε άλλος "μεσσίας", αλλά εμείς οι ίδιοι. Οσο δεν το καταλαβαίνουμε τόσο θα αυτοπαγιδευόμαστε σε κομματικά παιχνίδια που διεξάγονται μόνο για την τιμή των όπλων και τη νομή τής εξουσίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου