Ραγιάδες Πεκίνου...

Ο Αντ. Σαχλαμαράς έχει δικαίωμα να ταξιδέψει όχι μόνο μέχρι την Κίνα, όπως έχει προγραμματίσει για τα μέσα Μαΐου, αλλά και μέχρι το Βόρειο Πόλο ή κι ακόμα πιο πέρα, έως τη Σελήνη ή μέχρι και στον Αρη, προκειμένου να βρει επενδυτές για τη χώρα. Μόνο που υπάρχουν πολύ πιο οικονομικές λύσεις από το να στέλνουμε τον πρωθυπουργό μας κάθε τρεις και λίγο στο εξωτερικό προκειμένου να φέρει την ανάπτυξη στην Ελλάδα. Η σοβαρότερη από αυτές σχετίζεται με την αλλαγή τής πολιτικής που ακολουθείται τα τελευταία τρία χρόνια στη χώρα και η οποία συνδέεται άμεσα με μια σειρά οφθαλμοφανέστατων συνεπειών, από την αύξηση της ανεργίας μέχρι την άνοδο του φασισμού. Αν, επομένως, ο Αντ. Σαχλαμαράς ενδιαφέρεται πραγματικά για την έξοδο της πλειονότητας των ελλήνων από την κρίση, δεν είναι απαραίτητο να πετάξει μέχρι το Πεκίνο. Εκτός αν θέλει να πάρει και ιδέες για να εφαρμόσει την πλήρη κινεζοποίηση των εργασιακών σχέσεων και στην Ελλάδα...

Είναι αστείο να εξακολουθούμε να αναζητούμε την κάθαρση στο δράμα από τους ξένους όταν την ίδια ώρα είναι ευάριθμοι οι μνηστήρες που εποφθαλμιούν τον εθνικό πλούτο ο οποίος ξεπουλιέται μπιρ παρά. Υπάρχει, άραγε, καλύτερη απόδειξη από αυτή πως στην Ελλάδα παράγεται πλούτος, ο οποίος όμως είτε δεν αξιοποιείται πλήρως είτε καταλήγει στα χέρια λίγων νταβατζήδων; Δυστυχώς, όμως, ο ραγιαδισμός έχει καταφέρει να επιβιώσει πολύ περισσότερα χρόνια από την τουρκοκρατία κι αυτός είναι που ορίζει και τώρα τις επίσημες κι ανεπίσημες πολιτικές. Προχθές μας έσωζαν οι βρετανοί, μετά οι αμερικανοί και τώρα είναι η σειρά των γερμανών, των κινέζων ή των ρώσων να το κάνουν, αναλόγως των γούστων τού καθενός. Ούτε που μας έχει περάσει, ωστόσο, από το μυαλό πως μπορούμε να σωθούμε από μόνοι μας. Το θεωρούμε αδύνατο να ζούμε χωρίς προστάτες, γι' αυτό κι αναζητούμε διαχρονικά τον αφέντη που θα ορίζει τη ζωή μας κι εμείς θα τον υπηρετούμε για ένα κομμάτι ψωμί. Για να σπάσεις, όμως, τις αλυσίδες, πρέπει πρώτα να πάψεις να τις αγαπάς. Και για εμάς η εθελοδουλία παραμένει εθνικό σπορ...