Μέρκελεος...

Το ερώτημα επανέρχεται ανά τακτά διαστήματα: οι λαοί χρειάζονται ηγέτες; Για μένα αυτό το ερώτημα είναι της ίδιας κοπής με το αν οι λαοί έχουν ανάγκη να κερδίζουν το Τζόκερ κάθε τέσσερα χρόνια. Προφανώς και δύσκολα θα αρνηθεί κανείς εκατομμύρια ευρώ που έρχονται από το πουθενά, ωστόσο πόσο πιθανό είναι αυτό να συμβεί έστω και μία φορά στη ζωή ενός ανθρώπου; Κι αν ακόμα του συμβεί, πόσο εύκολο είναι να απαγορεύσει στο γρήγορο πλουτισμό να τον διαφθείρει σε βαθμό κατά τον οποίο στην πραγματικότητα θα διάγει μια μίζερη ζωή, απλώς με περισσότερα φράγκα στο πορτοφόλι του; Αναλόγως, πόσο πιθανό είναι να κυβερνιέσαι συνεχώς από άξιους ηγέτες, οι οποίοι μάλιστα δεν θα γλυκαθούν ποτέ από το μέλι που κρύβει στο βάζο της η εξουσία; Και γιατί, επομένως, να είναι λιγότερο χρήσιμο οι κοινωνίες μας να δημιουργούν πολίτες με ταξική συνείδηση και πολιτική συγκρότηση, που θα αποφασίζουν οι ίδιοι για την τύχη τους αντί να την εναποθέτουν στον ώμο ενός και μόνο ανθρώπου, ο οποίος στην καλύτερη περίπτωση να κουβαλά πολλά από τα ελαττώματα της θνητότητάς του και στη χειρότερη να είναι μια από τα ίδια; Δεν είναι προτιμότερη η συνεργασία μεταξύ ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων από την ενός ανδρός ή μιας γυναικός αρχή, πόσω μάλλον όταν η τελευταία δε μπορεί να δει πέρα από τη μύτη της;... 

Κατανοώ γιατί οι γερμανοί ανανέωσαν, με εμφατικό μάλιστα τρόπο, την εμπιστοσύνη τους στην Ανγκ. Μέρκελ. Ενας οικογενειάρχης ενδιαφέρεται να ταΐζει την οικογένειά του άμεσα κι όχι μακροπρόθεσμα κι από τη στιγμή που η καγκελάριος του παρέχει αυτήν τη δυνατότητα γιατί να της αρνηθεί μια τρίτη τετραετία; Οποιος, όμως, θέλει να αυτοαποκαλείται μεγαλοφυής ηγέτης οφείλει να βλέπει κι αυτά που οι υπόλοιποι δε μπορούν να δουν κι όχι απλώς να έχει την ικανότητα να μακιγιάρει τις λανθασμένες κρίσεις τού παρελθόντος και να θέτει το ατομικό ή κομματικό συμφέρον πάνω από το εθνικό. Η μέχρι σήμερα πολιτική τής Ανγκ. Μέρκελ είναι κοντόφθαλμη και σε βάθος χρόνου, εφόσον δεν αλλάξει, πρόκειται να καταστρέψει και τους υπηκόους της. Οποιος πιστεύει ότι η έπαυλή του δεν κινδυνεύει μολονότι τα γειτονικά του χαμόσπιτα έχουν πάρει φωτιά βλέπει τόσο μακριά όσο κάποιος με εφτά βαθμούς μυωπία. Σε ένα άλλο επίπεδο, όποιος εκτιμά πως μπορεί να ηγεμονεύει δια παντός στην Ευρώπη εφαρμόζοντας άγριες πολιτικές λιτότητας κινδυνεύει να βρεθεί σύντομα ενώπιον ενός επώδυνου αδιεξόδου.

Εκ των πραγμάτων η Γερμανία είναι πολύ δύσκολο να ανταγωνιστεί χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία, οι οποίες πέρα από υπερπολλαπλάσιο πληθυσμό κάνουν άλματα προόδου και σε θέματα τεχνογνωσίας και βελτίωσης της ποιότητας των προϊόντων τους. Πού θα πουλά, λοιπόν, στο εγγύς μέλλον τα προϊόντα της όταν θα έχει αφήσει άφραγκους τους πλέον προνομιακούς εταίρους της στην Ευρώπη; Η αύξηση της εσωτερικής κατανάλωσης είναι μια καλή λύση και για τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη, αφού θα λειάνει το δόγμα τής λιτότητας, ωστόσο μια μεγάλη χώρα για να παραμείνει μεγάλη δε μπορεί να "πλέει" σε λίμνες, αλλά σε ωκεανούς. Μόνο που αυτοί αξιώνουν πραγματικούς καπετάνιους για να αντιμετωπίσουν τα πελώρια κύματά τους κι όχι λοστρόμους με ενδυμασία κυβερνήτη...  

Υ.Γ. Η δημοσίευση μιας σοκαριστικής φωτογραφιας, ακόμα κι ενός ανθρώπου την ώρα που πεθαίνει, μπορεί να θεωρηθεί θεμιτή όταν με αυτή επιτυγχάνεται η αναγκη για ενημέρωση και, δευτερευόντως, για κοινωνική αφύπνιση. Αυτό το πλαίσιο, για παράδειγμα, υπηρέτησε η φωτογραφία τού λαβωμένου Γρηγόρη Λαμπράκη ή οι φωτογραφίες νεκρών παιδιών κατα τη διάρκεια πολεμικών συρράξεων. Στην περίπτωση του Παύλου Φύσσα ξέραμε ήδη ότι ήταν νεκρός, όπως ξέρουμε ότι η φωτογραφια του δε χρησιμοποιήθηκε από τη συγκεκριμένη ρυπαροφυλλάδα-διαφημίστρια της Χρυσής Αυγής για να αφυπνίσει το λαό από το λήθαργο του φασισμού, αλλά για να μοσχοπουλήσει. Ας είναι καλά, πάντως, ο "κομιστής" γιατί χωρίς να το επιδιώκει, κατάφερε να ξυπνήσει τη μάζα από την θερινή νάρκη της...