Κάπου ανάμεσα στη Ρεπούση και στον Ανθιμο χάνεται η Ελλάδα που αγαπάμε...

Αν κάποιος ξένος που γνωρίζει ελληνικά παρακολουθήσει, έστω και μια ημέρα, ελληνική τηλεόραση ή επισκεφτεί τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης με ελληνικά ονοματεπώνυμα, θα πιστέψει ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες ελλήνων: από τη μία οι έλληνες τύπου Ρεπούση που μισούν την Ελλάδα κι από την άλλη οι έλληνες τύπου μητροπολίτη Ανθιμου που μισούν όσους δεν είναι έλληνες. Αυτά τα είδη συμπατριωτών μας κυριαρχούν στο δημόσιο λόγο, σαλαμοποιώντας όσους αγαπάμε την πατρίδα μας, αλλά εκτιμούμε, όπως έγραψε κι ο Σολωμός, ότι θα πρέπει να θεωρούμε εθνικό ό,τι είναι αληθές κι όχι το αντίστροφο...

Η Ελλάδα δεν είναι η χειρότερη χώρα τού κόσμου, όπως θέλουν να την παρουσιάζουν οι νεοφιλελεύθεροι θιασώτες τού θατσερισμού και οι εθελόδουλοι αριστεροί τής συνευθύνης. Είναι μια όμορφη πατρίδα με ανθρώπους που ξέρουν να γλεντούν ακόμα και το χαμό τους, να εκμεταλλεύονται το φως με το οποίο έχουν προικιστεί και να σηκώνονται όταν οι άλλοι αρχίζουν να πιστεύουν ότι θα μείνουν για πάντα πεσμένοι. Από την άλλη, η Ελλάδα δεν είναι η καλύτερη χώρα τού κόσμου, όπως επιθυμούν να τη βλέπουν οι κάθε απόχρωσης εθνικιστές και μισαλλόδοξοι. Είναι μια πατρίδα που κατοικείται από ανθρώπους με έλλειμμα αυτοπεποίθησης, οι οποίοι πιστεύουν ότι με το ραγιαδισμό θα επιβιώσουν πιο εύκολα και οι οποίοι ζουν με την ψευδαίσθηση πως η πρωτιά βρίσκεται στο DNA τους κι όλοι οι υπόλοιποι λαοί αποτελούν το ντεκόρ στο ελληνικό μεγαλείο. Οποιος, πάντως, ψάχνει για επίγειους ή επουράνιους παραδείσους, απλώς μεταθέτει στους άλλους την ευθύνη να τους δημιουργήσει με το μόχθο και τον αγώνα του...