Εχω βαρεθεί ν' ακούω κι έχω βαρεθεί να κάνω κι ο ίδιος στον εαυτό μου (μη βγάζω την ουρά μου απέξω) την ερώτηση "γιατί ο λαός δεν ξεσηκώνεται" και τη διαπίστωση ότι "εμείς φταίμε, που τους αφήνουμε να παίζουν με τις ζωές μας". Τις περισσότερες, μάλιστα, φορές όσοι ισχυρίζονται τα παραπάνω ξεθυμαίνουν με αυτόν τον τρόπο όλη την τάχα μου επαναστατική τους παρόρμηση και ύστερα γυρίζουν κανονικά στις όποιες δουλειές τους ή στην ανεργία τους, υπακούοντας σε αφεντικά που τους αντιμετωπίζουν σα σκλάβους ή σε μια ηττοπάθεια που βρίσκει "διέξοδο" στη φραπεδιά, στο τάβλι και στη μπάλα. Κι όταν έρχεται η ώρα να παλέψουν για μια καλύτερη ζωή δε μπαίνουν καν στον κόπο να απεργήσουν ή να λάβουν μέρος σε ένα συλλαλητήριο παρά μόνο ξέρουν από την άνεση τού καναπέ τους να κατηγορούν μόνο τους άλλους για τη δική τους κατάντια και να αναζητούν σωτήρες που θα τους πάρουν από το χεράκι και θα τους περάσουν στην απέναντι στεριά...
Ναι, ξέρω, η απεργία δεν πληρώνεται και είμαστε όλοι τόσο απασχολημένοι με τη μάχη τής επιβίωσης που δεν έχουμε χρόνο να διαμαρτυρηθούμε στις πλατείες για το νεοφιλελευθερισμό και το ρατσισμό που αφαιρούν ζωές συνανθρώπων μας. Μόνο που γι' αυτόν ακριβώς το λόγο θα έπρεπε και να απεργούμε και να γεμίζουμε τους δρόμους και τα πεζοδρόμια, για να μπορούμε αύριο να ζούμε με αξιοπρέπεια σε έναν κόσμο που δεν θα μας αντιμετωπίζει σαν είλωτες, αλλά ως όντα που δικαιούνται να ανταμείβονται δίκαια για το μόχθο τους. Είναι προσόν να είσαι φρόνιμος και συνετός όταν οι καιροί είναι καλοί, είναι όμως αυτοκαταστροφικό όταν ξεσπά η θύελλα. Μη μας κάνει εντύπωση, επομένως, που οι δήθεν δυνατοί δε μας απλώνουν το χέρι τους για να μας τραβήξουν προς τα πάνω, αλλά μας ρίχνουν βαθύτερα στη λάσπη. Ποιός τυφλός δεν θέλει το φως του και ποιός τσιφλικάς εθελόδουλους κολλήγους;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου