Σα να μη δολοφόνησαν ποτέ τον Παύλο Φύσσα...

Ας υποθέσουμε πως σήμερα κιόλας η Χρυσή Αυγή τίθεται εκτός νόμου και οι Μιχαλολιάκοι, οι Κασιδιάρηδες και τα λοιπά νεοναζιστικά αποβράσματα κάνουν παρέα στη φυλακή στους Τσοχατζόπουλους και στους Λαυρεντιάδηδες, όντας όλοι τους της ίδιας συνομοταξίας λαμόγιων. Ξεμπερδέψαμε με το φασισμό; Οσο θα ξεμπερδεύαμε από ένα δένδρο κόβοντας τα κλαδιά κι όχι τις ρίζες του. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται ο λόγος για τον οποίο αυτή η κυβέρνηση δε μπορεί να πατάξει την ακροδεξιά: γιατί την εξέθρεψε με τις πολιτικές της που φτωχοποιούν μεγάλα στρώματα του πληθυσμού, την ανέχτηκε όσο της εξασφάλιζε ένα ανάχωμα στις ψήφους τού λούμπεν προλεταριάτου που θα μπορούσαν να κατευθυνθούν στην Αριστερά και τώρα έρχεται εκ των υστέρων να ξηλώσει δήθεν ένα σαπρόφυτο που η ίδια καλλιέργησε, αλλά φαίνεται πως δε μπορεί πλέον να ελέγξει ή θεωρεί πως μπορεί να απορροφήσει τους ψηφοφόρους του... 

Αύριο η Χρυσή Αυγή ενδεχομένως να λέγεται Ασημένιο Δειλινό ή Χάλκινο Απομεσήμερο. Θα υπάρχει ωστόσο. Ισως όχι με τη μορφή των σημερινών ακροδεξιών βουλευτών, αλλά με αυτή, για παράδειγμα, έφεδρων των ένοπλων δυνάμεων που καλούν, εμμέσως πλην σαφώς,το λαό σε πραξικόπημα. Αυτό σημαίνει πως ναι μεν πρέπει να τιμωρηθούν αυστηρώς όσοι εμπλέκονται στη δολοφονία τού Παύλου Φύσσα και στα υπόλοιπα εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου στα οποία πρωταγωνιστούν οι χρυσαυγίτες, αλλά αν υπακούσουμε ξανά στην Ανγκ. Μέρκελ και συνεχίσουμε τις πολιτικές άγριας λιτότητας χωρίς κριτήρια κοινωνικής δικαιοσύνης θα είναι σα να πετάμε κι άλλο πετρέλαιο σε σπίτι που έχει ήδη πάρει φωτιά.

Αυτό φαίνεται, άλλωστε, κι από το ότι μια εβδομάδα μετά από τη στυγνή κι εκ προμελέτης δολοφονία στην Αμφιάλη, η λαϊκή συμμετοχή στα συλλαλητήρια καταδίκης της είναι περιορισμένη, ο απεργιακός πυρετός έχει κοπάσει και οι δικαιολογίες γα το δολοφόνο όλο και πληθαίνουν στα στόματα των ταξικώς ασυνείδητων θυμάτων, που εξακολουθούν να φιλούν τα χέρια των δήμιων τους. Με λίγα λόγια, "business as usual" για μια κοινωνία που παραμένει, στην πλειονότητά της, απαθής ακόμα κι όταν έχει χυθεί το αίμα ενός νέου ανθρώπου. Με αυτά και με άλλα φτάνω στο σημείο να λυπάμαι τους λύκους: πρέπει να είναι αφόρητα πληκτικό να εξασφαλίζεις τόσο εύκολα την τροφή σου όσο στη σημερινή Ελλάδα των προβάτων που λατρεύουν τους σφαγείς τους...