Περιμένοντας τον Χίτλερ κι όχι κοινωνική δικαιοσύνη...

Και να που φτάσαμε και στη δολοφονία...Η πραγματική απορία βεβαίως είναι πώς δε φτάσαμε νωρίτερα σε αυτή από τη στιγμή που αφέθηκε στην οικονομική γενοκτονία ένας λούμπεν λαός, ο οποίος δε διδάχθηκε ποτέ πώς να διαχειριστεί το εύκολο χρήμα ούτε και πώς να ζήσει χωρίς αυτό. Και το ερώτημα που πλανάται είναι αν το αίμα τού Παύλου Φύσσα είναι το τελευταίο που χύνεται δίκην σπονδής στη μισαλλοδοξία ή μήπως δεν είναι παρά μόνο η αρχή σε μια Ελλάδα που μοιάζει να αναζητά περισσότερο ένα σχιζοφρενή με περιποιημένο μουστάκι, περίεργο καρεδάκι, φασιστική ρητορική και προτεταμένο δεξί χέρι για να την κυβερνήσει παρά κοινωνική δικαιοσύνη κι άλλες τέτοιες "χαζομάρες"...

Ποιός να σταματήσει, όμως, την παράνοια; Η κυβέρνηση, η οποία ετοιμάζεται να πλασάρει ένα τρίτο μνημόνιο και η οποία κάνει πράξη την αντικομμουνιστική προπαγάνδα περασμένων δεκαετιών, υφαρπάζοντας στην ουσία και την ακίνητη περιουσία των πολιτών; Η αντιμνημονιακή αντιπολίτευση που περιπλανάται ανάμεσα στον άκρατο λαϊκισμό και στην τζάμπα μαγκιά; Ή, μήπως, αυτό το ασυνάρτητο σμάρι αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων που λέγεται πόπολο και δυσκολεύεται ακόμα και στην καταστροφή του να βρει μια λογική γραμμή συνεννόησης;...

Δεν ξέρω για σας, αλλά προσωπικώς αισθάνομαι παγιδευμένος, όντας ζωντανός, σε ένα φέρετρο κι από πάνω μου κλαίνε κι οδύρονται διάφοροι "σωτήρες", οι οποίοι όμως δεν κάνουν το αυτονόητο για όποιον θέλει το καλό μου: να μου ανοίξουν για να βγω, να ανασάνω και να δω πώς θα συνεχίσω τη ζωή μου. Αντιθέτως, περιμένουν την ώρα που θα στερέψω από οξυγόνο ώστε να μου βγάλουν έναν όμορφο επικήδειο και ύστερα να με θάψουν με βασιλικές τιμές για να ξεγελάσουν τους επόμενους που θα πάρουν σειρά. Και τί κάνεις σε αυτές τις περιπτώσεις, αναρωτιέστε κι αναρωτιέμαι κι εγώ μαζί σας. Για μένα, πάντως, μία λύση υπάρχει: δεν αποδέχεσαι τη μοίρα σου, δεν κλαις το ριζικό σου και δεν περιμένεις να ξεψυχήσεις. Χτυπάς με τη γυμνή σου γροθιά το φέρετρο μέχρι αυτό να ανοίξει είτε από τη δική σου δύναμη είτε από εκείνων που θα αντιληφθούν, έστω και την ύστατη ώρα, πως αν δώσουμε όλοι μαζί ένα χεράκι το καπάκι μπορεί να μετακινηθεί και οι νεκροί να αναστηθούν επί γης κι όχι σε κάποια βασιλεία των ουρανών. Ολα αυτά σας ακούγονται μακάβρια; Αν ναι, μάλλον δεν έχετε ακόμα αντιληφθεί πόσο πολύ πιο μακάβριο είναι να γίνονται πολιτικές δολοφονίες στην Ελλάδα εν έτει 2013 και τί κατάληξη μπορεί να έχει η λαϊκή ανοχή στην παραφροσύνη...