Δεν θέλω να αιθεροβατώ. Δεν περιμένω πως θα φτάσει
ποτέ η ημέρα που ο Κ. Σημίτης θα παραδεχθεί ότι η ένταξη της χώρας στην
ευρωζώνη έκανε τόσο καλό στην Ελλάδα όσο η είσοδος του Δούρειου Ιππου στην
Τροία. Οφείλω να αποδεχθώ ότι κάποια πράγματα δε γίνονται: ο Αντ. Σαχλαμαράς
δεν θα συναντηθεί ποτέ με την εντιμότητα, ο Β. Βενιζέλος δεν θα πάψει στιγμή να
βάζει το χέρι του στο «μέλι» κι ο Αρχιερέας τής Διαπλοκής δεν θα παραδεχθεί ότι
έχει κάνει λάθη στην καριέρα του, στη μακρόχρονη διάρκεια της οποίας υπηρέτησε
την επιχειρηματική και τραπεζική ολιγαρχία όσο λίγοι. Θα περίμενα, ωστόσο, από
τον Κ. Σημίτη να κάνει μια ύστατη χάρη στον ελληνικό λαό, έστω στα βαθιά του
γεράματα: να τον αφήσει να βρει το δρόμο του μακριά από φαντάσματα του
παρελθόντος, τα οποία αδυνατούν ακόμα να κατανοήσουν τη ζημιά που έχουν κάνει
σε αυτόν τον τόπο…
Προφανώς κι ο Κ. Καραμανλής κι ο ρεζίλης των
Παπανδρέου έχουν μεγάλη ευθύνη για το ότι σήμερα στην Ελλάδα ο
νεοφιλελευθερισμός πειραματίζεται τα καινούρια του κόλπα. Γι’ αυτό κι ορθώς τους
κρίνει αρνητικώς ο Αρχιερέας τής Διαπλοκής, έστω και με άλλη επιχειρηματολογία,
τον οποίο μαζί με όσους «εκσυγχρονιστές» δε βρίσκονται στη φυλακή ή δεν είναι
υπόδικοι τα κυρίαρχα μίντια εξακολουθούν να παρουσιάζουν σα Νέστορα που μόνο
εκείνος μπορεί να γλιτώσει τους έλληνες από τους ανίκανους και τους λαϊκιστές.
Αναρωτιέμαι, όμως, πότε θα βρει το θάρρος ο Κ.
Σημίτης να κοιτάξει τον εαυτό στον καθρέφτη και πέρα από ένα «φτου σου μεγάλε,
μη σε ματιάσω» ξεστομίσει και κάποιο «mea culpa». Κι έχει κάμποσες αφορμές για
να το πει, πέρα από το έγκλημα της ένταξης της Ελλάδας στο κλαμπ τής ΟΝΕ, που
ήταν σα να έβαζες έναν τυφλό να πιλοτάρει αυτοκίνητο της Φόρμουλα Ένα στο
σιρκουί του Μόντε Κάρλο: για τα Ιμια, για το χρηματιστήριο, τα δημόσια έργα που
κατέληγαν υπερκοστολογημένα στους ίδιους και στους ίδιους εθνικούς εργολάβους,
για τους Ολυμπιακούς Αγώνες που μας κόστισαν ο κούκος αηδόνι, την αδυναμία του
να ελέγξει το πάρτι διαφθοράς στην αυλή του και, κυρίως, την παροιμιώδη του
υπόκλιση σε κάθε είδους συμφέροντα που αντιμετώπιζαν το δημόσιο ταμείο σα δικό
τους και το πόπολο σα σκλάβους που πρέπει να θυσιάζονται συνεχώς για να
παραμείνουν ελάχιστοι πάμπλουτοι και οι πολλοί με τα λίγα. Την επόμενη φορά, επομένως, που ο Κ. Σημίτης
θα επιδιώξει να αποκτήσει δημόσιο λόγο, ας μη λησμονήσει πάλι την αυτοκριτική,
αυτήν την αρετή των σπουδαίων, που είναι τόσο μεγάλο βάσανο όμως για τους
μέτριους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου