Οσο υπάρχουν άνθρωποι θα υπάρχουν κι εκείνοι που πιστεύουν, με την πίστη μουτζαχεντίν, πως όσοι δεν αντιλαμβάνονται τον κόσμο όπως οι ίδιοι οχι μόνο πρέπει να λογοκρίνονται αλλά, γιατί όχι, και να σκοτώνονται. Στο καπιταλιστικό μας συστημα, άλλωστε, που αναδεικνύει τον ατομικισμό και τον αναπόφευκτο ναρκισσισμό που αυτός φέρνει σε αρετές, είναι λογικό κάποιοι να μπερδεύουν τη σκιά με το μπόι τους. Το μεγάλο πρόβλημα, ωστόσο, δημιουργείται όταν η αλαζονεία, η μισαλλοδοξία και η βία ως αυτοσκοπός ναι μεν δεν απαγορεύονται από το νόμο αλλά θεωρούνται αποδεκτά από την πλειονότητα. Οταν, για παράδειγμα, θεωρείται πατριωτικό να τσεκουρώνεις αλλοδαπούς ή αριστερό να σκοτώνεις απεργοσπάστες. Οταν, με λίγα λόγια, χτυπάμε το γάιδαρο όταν φταίει το σαμάρι για να αποδεικνύουμε με τη συμπεριφορά μας πως τα πρόβατα τρώγονται από τους λύκους γιατί αυτά το θέλησαν κι όχι γιατί δε μπορούσαν να αντισταθούν στα δόντια των φονιάδων τους...
Σε αυτό το πλαίσιο, η Αριστερά έχει κολοσσιαίες ιστορικές ευθύνες για το γιγάντωμα του νεοναζισμού. Αντί να βρίσκεται δίπλα στον πολίτη στην καθημερινότητά του, αυτή που δεν καταγράφεται από τις τηλεοπτικές καμερες, προτιμά τις φιλόδοξες συγκεντρώσεις, τους πανηγυρικούς στις διαδηλώσεις κα τις υποσχέσεις στους πάντες για τα πάντα. Δεν ισχυρίζομαι πως η Αριστερά πρέπει να απουσιάζει από τς απεργίες ή να μη διοργανώνει ομιλίες αφύπνισης. Αν δε λερώσει όμως τα χέρια της, με το να κυλιστεί στη λάσπη στην οποία βυθίζονται οι εν δυνάμει ψηφοφόροι της, αλλά αφήνει τους χρυσαυγίτες να διοργανώνουν, για παράδειγμα, διανομές τροφίμων ή εκπαιδευτικά σεμινάρια δεν υπάρχει περίπτωση να αναστραφει η δυναμική που έχει δημιουργηθεί προς την ακροδεξιά. Ο λαός μισεί το μνημόνιο, αλλά την ώρα τής κάλπης θα ψηφίσει, έτσι λούμπεν που είναι, εκείνον που θα θυμάται από τη γειτονιά του, ακόμα κι αν τον θυμάται να πλακώνει πακιστανούς, κι όχι αυτούς που φορώντας τα ακριβά τους πουκάμισα μιλούν για φτώχεια κι ανεργία από τα κουλτουριάρικα καφενεία τους. "Στοιχειώδες Γουάτσον", που θα έλεγε κι ο Σέρλοκ Χολμς...
Σε αυτό το πλαίσιο, η Αριστερά έχει κολοσσιαίες ιστορικές ευθύνες για το γιγάντωμα του νεοναζισμού. Αντί να βρίσκεται δίπλα στον πολίτη στην καθημερινότητά του, αυτή που δεν καταγράφεται από τις τηλεοπτικές καμερες, προτιμά τις φιλόδοξες συγκεντρώσεις, τους πανηγυρικούς στις διαδηλώσεις κα τις υποσχέσεις στους πάντες για τα πάντα. Δεν ισχυρίζομαι πως η Αριστερά πρέπει να απουσιάζει από τς απεργίες ή να μη διοργανώνει ομιλίες αφύπνισης. Αν δε λερώσει όμως τα χέρια της, με το να κυλιστεί στη λάσπη στην οποία βυθίζονται οι εν δυνάμει ψηφοφόροι της, αλλά αφήνει τους χρυσαυγίτες να διοργανώνουν, για παράδειγμα, διανομές τροφίμων ή εκπαιδευτικά σεμινάρια δεν υπάρχει περίπτωση να αναστραφει η δυναμική που έχει δημιουργηθεί προς την ακροδεξιά. Ο λαός μισεί το μνημόνιο, αλλά την ώρα τής κάλπης θα ψηφίσει, έτσι λούμπεν που είναι, εκείνον που θα θυμάται από τη γειτονιά του, ακόμα κι αν τον θυμάται να πλακώνει πακιστανούς, κι όχι αυτούς που φορώντας τα ακριβά τους πουκάμισα μιλούν για φτώχεια κι ανεργία από τα κουλτουριάρικα καφενεία τους. "Στοιχειώδες Γουάτσον", που θα έλεγε κι ο Σέρλοκ Χολμς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου