Όταν οι πλούσιοι κάνουν φιλανθρωπία είναι υποκρισία. Δεν
είναι δυνατό από τη μια μεριά και με χίλια δυο μέσα να υφαρπάζεις το μόχθο των
εργαζομένων σου, να γράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια την ισονομία και τις
ίσες ευκαιρίες και να προσπαθείς να κερδίζεις πατώντας επί πτωμάτων κι από την
άλλη να δίνεις ψίχουλα από τα υπερκέρδη σου για να ξεγελάς την εφορία, την
κοινωνία και τις τύψεις σου. Από την άλλη, βεβαίως, όταν το κράτος κάνει
φιλανθρωπία αντί να μεριμνά για την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισοκατανομή των
βαρών και τη δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου, αυτό ονομάζεται έγκλημα. Όπως είναι εγκλήματα, για παράδειγμα, οι 50.000 θέσεις κοινωφελούς εργασίας ή το επίδομα
θέρμανσης με τα οποία η σημερινή κυβέρνηση προσπαθεί να συντηρήσει το μύθο πως
μαζί τα φάγαμε, πετώντας μας τα σπόρια από ένα πάρτι που δεν τέλειωσε ποτέ για
ορισμένους…
Θα ήθελα να μου έδινε ο Αντ. Σαχλαμαράς λίγο από αυτό που
πίνει και τα βλέπει όλα ρόδινα σε μια Ελλάδα που ακόμα μια φορά δεν πανηγυρίζει
για τα πραγματικά της κατορθώματα, αλλά για τη δημιουργική της λογιστική. Μια
φορά κι έναν καιρό ήταν ο Κ. Σημίτης που έπαιζε με τα νούμερα ώστε να φανεί η
Ψωροκώσταινα Σουηδία και να μπει στην ΟΝΕ, η οποία αποτέλεσε και τη χαριστική
βολή στη μεταπολίτευση. Σήμερα έρχεται ο πρωθυπουργός με το πρωτογενές του
πλεόνασμα, το οποίο βασίζεται στην ουσιαστική στάση πληρωμών τού Δημοσίου και
στην οικονομική γενοκτονία των ελλήνων, ώστε να κάνει τη φιγούρα του. Θα ήταν
σαν ο Ναπολέων να ισχυριζόταν μετά από το Βατερλό πως νίκησε μόνο και μόνο
γιατί δε σκοτώθηκε στη μάχη. Άλλωστε ο πρωθυπουργός μας διαθέτει κάτι από τη
μεγαλομανία τού γάλλου στρατηγού. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που δεν ξέρω αν
πάσχει κι εκείνος πλέον από την ασθένεια Τσοχατζόπουλου: αν το ψέμα, δηλαδή,
του έχει γίνει τόσο έντονο βίωμα που το πιστεύει πια για αλήθεια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου