Ο Βαξεβάνης δεν είναι άγιος, είναι όμως απαραίτητος...

Για να υπάρχει δικαιοσύνη σε αυτήν τη χώρα βασικό προαπαιτούμενο είναι να εντοπίζεις το σωστό κατηγορούμενο. Στην περίπτωση, για παράδειγμα, της Λίστας Λαγκάρντ στο εδώλιο αντί να καθίσουν όσοι την απόκρυψαν ή δεν την αξιοποίησαν, κάθισε ο δημοσιογράφος που είχε το θάρρος να την αποκαλύψει, ο Κ. Βαξεβάνης. Πώς, επομένως, να βρεθούν οι ένοχοι όταν αυτοί δεν ήταν καν κατηγορούμενοι, όπως ο Β. Βενιζέλος, ή είναι πιθανό τα όποια αδικήματά τους να παραγραφούν, όπως στην περίπτωση του Γ. Παπακωνσταντίνου; Κι ως πότε η αποκαλυπτική δημοσιογραφία, αυτή δηλαδή η οποία εστιάζει στα όσα το σύστημα θέλει να αποκρύψει κι όχι σε αυτά που θέλει να διαφημίσει, θα αποτελεί έρμαιο της δήθεν προστασίας των προσωπικών δεδομένων κι ενός λογοκριτικής υφής νόμου, έμπνευσης και υλοποίησης "όλως τυχαίως" του Β. Βενιζέλου, ο οποίος καταδικάζει τους δημοσιογράφους σε εξοντωτικές ποινές για ψύλλου πήδημα και τους καλεί κάθε φορά να αποδεικνύουν εκείνοι τον ισχυρισμό τους ότι ο γάιδαρος, πώς να το κάνουμε, δε μπορεί να πετάξει;...

Η αθώωση του Κ. Βαξεβάνη για τη Λίστα Λαγκάρντ είναι αναμφιβόλως μια νίκη τής ελευθεροτυπίας και του μαχητικού ρεπορτάζ. Σε μια δημοκρατία, ωστόσο, που σέβεται το δικαίωμα των πολιτών να πληροφορούνται άμεσα κι έγκυρα τί διαμείβεται πίσω από τις κλειστές πόρτες τής κάθε είδους εξουσίας κανένας δημοσιογράφος δεν θα ταλαιπωρούταν επί ένα χρόνο γιατί έπραξε το στοιχειώδες καθήκον του, να φέρει στο φως δηλαδή αυτό που κάποιοι ήθελαν κρύψουν βαθιά μέσα στο χώμα. Κι αν η προανακριτική επιτροπή που συστάθηκε για τη διερεύνηση ποινικών ευθυνών πολιτικών προσώπων δεν πέτυχε και πολλά (ποιός περίμενε, άλλωστε, κάτι διαφορετικό;), όπως και η υποτιθέμενη προσπάθεια των φοροελεγκτικών φορέων, προφανώς και γι' αυτό δεν ευθύνεται ο ρεπόρτερ. Ευθύνονται εκείνοι που δεν ήθελαν εξαρχής να μάθει ο ελληνικός λαός πως υπάρχουν μερικές χιλιάδες οικογένειες που έχουν διασφαλίσει τα φράγκα τους στο εξωτερικό, είτε νόμιμα είτε ανήθικα, και η μάζα θα πρέπει να πληρώσει το λογαριασμό ώστε αυτές να διέλθουν την κρίση αβρόχοις ποσί...

Ακόμα θλιβερότερη είναι ωστόσο η δημοσιογραφική φάρα, η οποία έσπευσε να καλύψει με πηχυαίους τίτλους την πρόταση του εισαγγελέα για ενοχή τού Κ. Βαξεβάνη και περιορίστηκε σε ένα μονόστηλο για να ανακοινώσει την αθώωσή του. Είναι θλιβερό, επίσης, πως όλο αυτόν το χρόνο μόνο ξένα μέσα ενημέρωσης, κι από τα πλέον έγκυρα, ασχολήθηκαν με το μέγα ζήτημα της ελευθεροτυπίας στην Ελλάδα την ώρα που η πλειονότητα των ελλήνων μεγαλοδημοσιογράφων έδειχνε να αισθάνεται πολύ άνετα φορώντας το κοστούμι τού συνδαιτυμόνα τής ελίτ, με την οποία χαριεντίζεται σε κάθε ευκαιρία. Ο Κ. Βαξεβάνης δεν είναι ούτε άγιος ούτε ο Ρομπέν των Δασών, όπως θέλει να πιστεύει για τον ίδιο η κοινή γνώμη. Η απόλυτη ταύτισή του με το ΣΥΡΙΖΑ, η αυτοαναφορικότητα, οι εμμονές, η μη συμπερίληψη του ονόματος του Δ. Κοντομηνά στη Λίστα Λαγκάρντ που δημοσίευσε και οι τροϊκανές πρακτικές που ακολουθεί απέναντι στους υφισταμένους του την ίδια ώρα που γράφει πύρινα άρθρα κατά τού νεοφιλελευθερισμού, του εργασιακού μεσαίωνα και της ανασφάλιστης εργασίας δεν τιμούν ένα δημοσιογράφο ο οποίος, κατά τα άλλα, αν δεν είναι ο καλύτερος, είναι από τους καλύτερους που κυκλοφορούν σε αυτήν τη χώρα.

Μόνο που τουλάχιστον ο δημοσιογραφικός κόσμος οφείλει, αν όχι να του προσφέρει τη στήριξή του, αν μη τί άλλο να μην περιορίζει την αναφορά του στο πρόσωπό του μόνο για να τον διαβάλλει ή αποκλειστικώς στις κουτσομπολίστικες στήλες. Βεβαίως, αυτό θα αφορούσε ένα δημοσιογραφικό κόσμο που πρωτίστως ενδιαφέρεται για την αμακιγιάριστη παρουσίαση της πραγματικότητας κι όχι σχεδόν αποκλειστικώς για δημόσιες σχέσεις που θα του εξασφαλίζουν χρήμα, αναγνωρισιμότητα και μια μετέπειτα καριέρα στην πολιτική. Μέχρι, όμως, οι έλληνες δημοσιογράφοι να μάθουν να δαγκώνουν ακόμα και το χέρι που τους ταΐζει και να συμπεριφέρονται στην εξουσία με το ίδιο "τακτ" με το οποίο αντιμετωπίζει ένας σκύλος μια κολόνα τής ΔΕΗ, οι Βαξεβάνηδες θα τους είναι ταυτοχρόνως απαραίτητοι και βαρίδια γιατί θα τους υπενθυμίζουν τί όφειλαν να είναι αντί για λακέδες τού συστήματος...

Στη "δημοκρατία" τους ο δήμος απαγορεύεται να κρατεί...

Η πρωθυπουργία τού ρεζίλη των Παπανδρέου ήταν από τις χειρότερες που γνώρισε αυτός ο τόπος, και δεν έχει γνωρίσει και πολλές καλές. Μόνο το γεγονός ότι ήταν ο πρωθυπουργός που μας έβαλε στην εποχή των μνημονίων λέει πολλά από μόνο του. Και για όσους πιστεύουν ακόμα ότι αυτή ήταν η μοναδική λύση, αρκεί για να τους αποστομώσει η απάντηση που έδωσε ο τότε πρωθυπουργός τής Ισπανίας Χ.Ρ. Θαπατέρο στην Ανγκ. Μέρκελ, όταν του πρότεινε να πάρει κι αυτός ένα "δανειάκι" από την τρόικα: "Προτιμώ να αυτοκτονήσω μόνος μου", της είπε. Ο ρεζίλης των Παπανδρέου, πάντως, θα μπορούσε να περισώσει την υστεροφημία του αν είχε προχωρήσει στο δημοψήφισμα ενόψει του δευτέρου μνημονίου, αν έδινε δηλαδή πριν περίπου δύο χρόνια στη δημοκρατία τις πραγματικές της διαστάσεις. Κιότεψε, όμως, για τελευταία φορά μπροστά στις δικτατορικές απειλές των Μερκοζί και της ελληνικής διαπλοκής, που τον γκρέμισαν λίγες ημέρες αργότερα από την πρωθυπουργία...

Δε με πειράζει τόσο που, όπως αποκαλύπτεται στο βιβλίο Θαπατέρο, ο Ν. Σαρκοζί χρησιμοποίησε γλώσσα Τρούμπας απέναντι στον εκλεγμένο πρωθυπουργό μιας χώρας- εταίρου τής Γαλλίας. Αντιθέτως, αποκαλύπτει μέχρι ποιό όριο είναι δημοκράτες όλοι αυτοί που τάχα μου θίγονται οι καλοί τους τρόποι όταν προσβάλλονται δημοκρατικοί θεσμοί. Βλέπετε, όσο το παιχνίδι παίζεται σε επίπεδο αρχηγών κυβερνήσεων ή χωρών και στα ελεγχόμενα από αυτούς Κοινοβούλια ή συνδικάτα όλα είναι μέλι γάλα. Οταν, όμως, επιχειρείται διεύρυνση όσων έχουν δικαίωμα να συναποφασίζουν τότε ανεβαίνουν στα τραπέζια, μπινελικώνουν ασύστολα ή μιλούν για γκάφες...

Από πού κι ως πού δεν είχε δικαίωμα ο ελληνικός λαός να ψηφίσει για το αν επιθυμούσε μια σύμβαση η οποία θα καθόριζε τη ζωή του για τα επόμενα τουλάχιστον 50 χρόνια; Ο ρεζίλης των Παπανδρέου θα έπρεπε να είχε διοργανώσει δημοψήφισμα από το πρώτο μνημόνιο. Από πού κι ως πού δικαιούνται ηγέτες άλλων χωρών να επιβάλουν το ερώτημα του δημοψηφίσματος και να το γενικεύσουν στην παραμονή ή όχι της Ελλάδας στην ευρωζώνη; Κι από πού ως πού οι τηλεπροφεσόροι-παπαγαλάκια των εθνικών μας νταβατζήδων, οι δήθεν δημοκρατικές ευαισθησίες των οποίων θίγονται όταν η Ζ. Κωνσταντοπούλου βγάζει μια τσιρίδα παραπάνω στη Βουλή, ειρωνεύονται στα μούτρα του τον ελληνικό λαό, λέγοντάς του στην ουσία ότι δεν είναι ικανός να αποφασίσει ο ίδιος για το μέλλον του;...

Γιατί αυτό έπραξαν με τη στάση τους, δε γελοιοποίησαν τον ρεζίλη των Παπανδρέου αλλά σάρκασαν την κοινή γνώμη την οποία οι ίδιοι, μαζί με όλους τους άλλους γκεμπελικούς θεσμούς τής ελίτ, συνδιαμορφώνουν. Δεν κάνουν, όμως, τίποτα άλλο όλοι αυτοί από το να αποδεικνύουν εμμέσως ότι το καθεστώς στο οποίο ζούμε δεν είναι βεβαίως μια στρατιωτικού τύπου δικτατορία, σαν κι αυτή που ονειρεύονται οι χρυσαυγίτες, αλλά μια κοινοβουλευτική ολιγαρχία, μια παιδική χαρά δηλαδή στην οποία ο λαός επιτρέπεται να παίζει μόνο μια Κυριακή κάθε τέσσερα (που λέει ο λόγος) χρόνια, αλλά που σε όλο το μεσοδιάστημα είναι "ρεζερβέ" από τους τραπεζίτες, τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τους πολιτικούς και τους μιντιακούς λακέδες τους....  

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε το ακατόρθωτο, έκανε λαϊκό ήρωα τον Αδωνι...

Το "καλό" σενάριο για το ΣΥΡΙΖΑ είναι πως εξυπηρετεί τα συμφέροντα των φαρμακοβιομηχάνων, ιδιαιτέρως της οικογένειας Γιαννακόπουλου. Αυτό θα σημαίνει πως η αξιωματική αντιπολίτευση έχει μια στρατηγική, έστω κι αν αυτή δύσκολα μπορεί να ταυτιστεί με τα συμφέροντα του λαού. Το κακό σενάριο για τον αχταρμά τού οποίου ηγείται ο Αλ. Τσίπρας είναι πως κάνει για μια ακόμα φορά αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση στο θέμα τής μείωσης των τιμών των φαρμάκων, επιλέγοντας μάλιστα να κοντράρει έντονα την κυβέρνηση σε ένα ζήτημα στο οποίο πιθανότατα η τελευταία έχει δίκιο, ενώ υπάρχουν τόσα άλλα με την προβολή των οποίων θα μπορούσε να τη γονατίσει, ακόμα και στο κομμάτι τής υγείας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με λίγα λόγια, κατάφερε το ακατόρθωτο, να κάνει λαϊκό ήρωα τον Αδ. Γεωργιάδη. Και ύστερα σου λένε πως ο "cool Αλέξης" δε μπορεί να κάνει θαύματα...

Ενδεχομένως ο υπουργός Υγείας να μην έχει καλές προθέσεις γύρω από τη μείωση της τιμής των φαρμάκων και την εισαγωγή γενόσημων στη χώρα. Η πολιτική, άλλωστε, απαξίωσης της δημόσιας υγείας την οποία ακολουθεί σε πολλούς τομείς δημιουργεί, αν μη τί άλλο, υποψίες. Πιθανόν ο Αδ. Γεωργιάδης να εξυπηρετεί συμφέροντα ορισμένων πολυεθνικών και στο χώρο τού φαρμάκου, να μειώνει σήμερα τιμές που ο ίδιος είχε αυξήσει στο πρόσφατο παρελθόν και, ταυτοχρόνως, να ψαλιδίζει αλόγιστα τη φαρμακευτική δαπάνη. Το ίδιο, βεβαίως, μπορεί να ισχυριστεί κανείς και για το ΣΥΡΙΖΑ, αν εξετάσει ποιά συγκεκριμένα μέσα ενημέρωσης ποιάς γνωστής οικογένειας φαρμακοβιομηχάνων χρησιμοποιούν τα ίδια επιχειρήματα με την αξιωματική αντιπολίτευση. Το ζητούμενο για τον πολίτη, αυτόν για τον οποίο υποτίθεται πως ωρύονται όλοι στα τηλεπαράθυρα, είναι να αγοράζει φτηνά φάρμακα κι όσο γίνεται καλύτερης ποιότητας. Αυτό συμβαίνει με το νομοθέτημα που περνά σήμερα από τη Βουλή κι αν κάποιοι αμφιβάλλουν για την ποιότητα, τους υπενθυμίζω πως δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική. Τα ίδια γενόσημα προμηθεύονται και στις προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες και την τελευταία φορά που κοίταξα δεν τους είδα να έχουν βγάλει τρία κεφάλια ή πέντε πόδια...

Οι έλληνες υποφέρουν από την ανεργία, τον εργασιακό μεσαίωνα, τους φόρους, τα χαράτσια, την ακρίβεια, τη γραφειοκρατία, την αναξιοκρατία, τα σχολεία που κλείνουν γιατί δεν έχουν θέρμανση, τα νοσοκομεία που δεν έχουν ούτε γάζες κλπ. κλπ. Κι όμως ο ΣΥΡΙΖΑ φούντωσε ένα θέμα για να μας πει πως τα γενόσημα είναι αμφίβολης ποιότητας γιατί παράγονται στο Μπαγκλαντές, λες και τα πρωτότυπα παράγονται ή αγοράζονται οι πρώτες ύλες τους από κάπου αλλού κι όχι από τα σκλαβοπάζαρα της Ασίας, και πως δε στηρίζεται η ελληνική φαρμακοβιομηχανία. Καμιά αντίρρηση να στηριχθεί, αν είναι να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας κι όχι για να αγοράσει πιο άνετα η οικογένεια Γιαννακόπουλου την ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Από την άλλη, ωστόσο, δεν ανέχομαι, και καλώς κάνει και η κυβέρνηση και δεν ανέχεται επίσης, τον εκβιασμό των φαρμακοβιομηχάνων πως θα πωλούν τα πρωτότυπα φάρμακά τους στο εξωτερικό για να έχουν μεγαλύτερα υπερκέρδη. Ας το κάνουν κι ας αφήσουν στο πόπολο τα γενόσημα. Και με αυτά σώζεται, εκείνος που δε σώζεται με τίποτα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το συνονθύλευμα καιροσκόπων και λαϊκιστών που δεν κρατά πια ούτε τα αριστερά προσχήματα...

Είναι κάτι ομοφοβικοί που δε γίνονται άνδρες...

Μυρίζουν έντονα, για μια ακόμα φορά, τεστοστερόνη τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αφορμή το ότι ο Φώτης Σεργουλόπουλος έγινε πατέρας, επιβεβαιώνοντας τον εθισμό μας στο σκοταδισμό. Δεν κακίζω, πάντως, τους ομοφοβικούς γιατί εκείνοι, σε αντίθεση με τους ομοφυλόφιλους, έγιναν από την οικογένειά τους κι από την κοινωνία αυτό που είναι, δηλαδή κακόβουλοι, και δε γεννήθηκαν τέτοιοι. Ισως, μάλιστα, σε αρκετές περιπτώσεις αυτοί που ειρωνεύονται δεξιά κι αριστερά τους γκέι να αποδεικνύουν με τον τρόπο τους ότι και οι ίδιοι δεν είναι και πολύ σίγουροι για το σεξουαλικό τους προσανατολισμό. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τους καλώ να απελευθερωθούν γιατί έτσι δεν θα κάνουν καλό μόνο στον εαυτό τους αλλά και στο κοινωνικό σύνολο, αφού θα το απαλλάξουν από τα κόμπλεξ τους...

Δεν ξέρω αν ο Φώτης Σεργουλόπουλος θα είναι καλός μπαμπάς. Γνωρίζω, πάντως, ότι αυτό δεν εξαρτάται από το αν είναι ομοφυλόφιλος ή όχι γιατί το να είσαι γκέι είναι τόσο διαστροφικό όσο το να είναι κάποιος μεγαλοφυής ή ο καλύτερος ποδοσφαιριστής τού κόσμου, κάτι διαφορετικό δηλαδή από το μέσο όρο. Το παιδί, από όσο είμαι σε θέση να κατανοώ, χρειάζεται πρωτίστως την αγάπη, τη φροντίδα και την ευθύνη τού γονιού του κι όχι αυτό που οι σκοταδιστές αποκαλούν "ανδρικό πρότυπο". Τί να τον κάνει, δηλαδή, το αγόρι ή το κορίτσι ένα "στρέιτ" πατέρα αν αυτός αγνοεί, παραμελεί, δέρνει ή κακοποιεί σεξουαλικώς το ίδιο ή/και τη μητέρα του; Γιατί ούτε αυτό είναι "ανδρικό πρότυπο", αλλά δεν έχω ακούσει ποτέ κανένα ομοφοβικό να προτρέπει τις κοινωνικές υπηρεσίες να πάρουν ένα παιδί από μια οικογένεια που δεν του φέρεται όπως του αξίζει.

Κι ας μη φοβούνται όσοι φοβούνται τους "πούστηδες" πως με τη νομιμοποίηση των γάμων των ομοφυλόφιλων (έστω των πολιτικών γάμων, για να γλιτώσουμε κι από τη μισαλλοδοξία των θρησκόληπτων χριστιανών που 2.000 χρόνια αργότερα αδυνατούν ακόμα να αντιληφθούν τη διδασκαλία τού αρχηγού τής θρησκείας τους) ή με την ενθάρρυνση των μονογονεϊκών οικογενειών διαλύεται ο θεσμός τής οικογένειας και υποθάλπεται η υπογεννητικότητα. Ξέρω και ξέρετε πολλές δυσλειτουργικές συμβατικές οικογένειες οι οποίες μόνο πρότυπα δε μπορούν να θεωρηθούν στην ανατροφή παιδιών ή πρόθυμες στο να κάνουν παραπάνω από ένα. Και γι' αυτό δεν ευθύνεται μόνο η κρίση, γιατί οι γονείς και οι παππούδες μας έκαναν φαμίλιες κάτω από πολύ πιο δύσκολες συνθήκες. Μόνο που εκείνοι, άνδρες και γυναίκες, δε σκέφτονταν τόσο τις καριέρες τους και τον εαυτούλη τους όσο εμείς...

Θέλω να νομίζω πως δεν είμαι "politically correct". Κι εγώ στις παρέες μου μπορεί να κοροϊδέψω έναν "πούστη" ή να τον παραστήσω για να δείξω πόσο μάγκας είμαι ο ίδιος. Θέλω να νομίζω, ωστόσο, πως διαφέρει ο καφενειακός χαβαλές από μια δημόσια ειρωνική τοποθέτηση η οποία μας γυρίζει πίσω στο μεσαίωνα. Εχω δει με τα μάτια μου ένα γκέι ζευγάρι να φιλιέται με γνήσιο πάθος και το ζήλεψα. Οχι γιατί δεν κρύφτηκε από τις προκαταλήψεις κι από τα στερεότυπα, αλλά γιατί στο τέλος τής ζωής του κανείς μας δεν θα θυμάται ή δεν θα θέλει να θυμάται τις ημέρες που έζησε σύμφωνα με τις κοινωνικές συμβάσεις, αλλά αυτές που πέρασε αγαπώντας, όποιου είδους αγάπη κι αν είναι αυτή, το συνάνθρωπό του κι όχι μισώντας αυτόν που δεν του μοιάζει. Η απέχθεια, άλλωστε, για τον άλλο δε μαρτυρά τίποτα περισσότερο από την αδυναμία μας να αγαπήσουμε πραγματικά, κι όχι απλώς να ναρκισσευόμαστε, τον εαυτό μας. Κι από εκεί ξεκινούν όλα τα δεινά τού κόσμου...

Κρύφτηκαν, "ξεπλύθηκαν" και τώρα βγήκαν απ' τις φωλιές τους οι αρουραίοι...

Κρύφτηκαν, "ξεπλύθηκαν" και τώρα βγήκαν ξανά από τις φωλιές τους. Οπως ακριβώς και οι αρουραίοι κινούνται οι εγκληματίες τού κοινού ποινικού δικαίου χρυσαυγίτες και οι συνοδοιπόροι τους σκυλοτραγουδιστές κι άλλοι "καλλιτέχνες" τής φακής, με άσματα επιπέδου δημοτικού σαν και το "μια ματιά σου μόνο φτάνει, φασιστάκο...συγγνώμη αεροπλάνο να με κάνει". Προφανώς ο Ν. Σφακιανάκης και λοιποί "γαβγαβγιστές" έχουν το δικαίωμα όχι μόνο της πολιτικής γνώμης, ακόμα κι αν αυτή είναι νηπιακή, αλλά και της δημόσιας έκφρασής της. Είναι κάτι το αυτονόητο σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, έστω όπως το δικό μας. Δεν θα ήταν μόνο στη δικτατορία, για παράδειγμα, του Παπαδόπουλου, την οποία τόσο υπερασπίζεται το "πληγωμένο φασιστόπουλο στο χώμα", όπως εύστοχα έγραψε η Ελενα Ακρίτα...

Ο Ν. Σφακιανάκης, που είναι τόσο "ελληνόψυχος" ώστε να προτιμά να γράφει το μικρό του όνομα με λατινικούς χαρακτήρες, και οι λοιποί φανεροί ή κρυφοί χρυσαυγίτες δεν έχουν επιχειρήματα παρά μόνο ύβρεις για όσους δε συμπαθούν. Περιορίζονται στο "μισώ τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους, τους ξένους, τους ομοφυλόφιλους", αλλά είναι ανήμποροι να φτάσουν μέχρι το γιατί. Τους είναι αδύνατο να δικαιολογήσουν τα βορβορώδη ένστικτά τους. Περιορίζονται, απλώς, στο να προβάλλουν σε δημόσια θέα τα μισαλλόδοξα άπλυτά τους και να καμαρώνουν γι' αυτά με ναζιστικούς χαιρετισμούς, ώστε να αποκαλυφθεί στο πανελλήνιο η ιδεολογική γύμνια πίσω από τους κουτσαβάκηδες που μετρούν το αντριλίκι τους με βρισιές, φάπες και δολοφονίες...

Τονίζω το τελευταίο γιατί κάποιοι έχουν ήδη λησμονήσει το χυμένο αίμα των μεταναστών ή του Παύλου Φύσσα. Χρησιμοποιώντας ως άλλοθι την εκτέλεση των χρυσαυγιτών στο Νέο Ηράκλειο από επαγγελματίες τής τρομοκρατίας και του παρακράτους, εξισώνουν ανόμοια πράγματα στο φανερό ή υπολανθάνον φασιστικό τους ζύγι. Γι' αυτό και οι διάφοροι "αρουραίοι" βγήκαν από την κρυψώνα τους, εκμεταλλεύονται τα μικρόφωνα για να εκτοξεύουν τα λεκτικά τους εμέσματα και δηλώνουν εκστασιασμένοι πως θα ψηφίσουν ή θα ξαναψηφίσουν την εγκληματική οργάνωση στην πρόθεση ψήφου των δημοσκόπων-δημοκόπων. Είπε κανείς πως τελειώσαμε με το φασισμό;...

Η αντιμνημονιακή "συμμορία τού λύκου"...

Το μνημόνιο είναι μια πολύ επικερδής μπίζνα, όχι μόνο γι' αυτούς που το υπερασπίζονται κι έχουν δει τα κέρδη τους να "αβγατίζουν" τα τριάμισι τελευταία χρόνια, αλλά και για αρκετούς δήθεν αντιμνημονιακούς, οι οποίοι έχουν επενδύσει σε αυτήν τους τη ρητορική είτε την πολιτική τους επιβίωση ή ανέλιξη είτε την απαλλαγή τους από επιχειρηματικά χρέη τού παρελθόντος είτε τη δημοσιογραφική τους αναρρίχηση. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, τί θέση είχε στο πολιτικό σκηνικό ο Π. Καμμένος πριν καταφτάσει η τρόικα στη χώρα μας: ενός μικρομεσαίου πολιτικού τής αυτοαποκαλούμενης λαϊκής δεξιάς, οι θέσεις τού οποίου φλέρταραν με τον εθνικισμό και το φασισμό. Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος σήμερα είναι αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος το οποίο φιλοδοξεί να συγκυβερνήσει, με την Αριστερά παρακαλώ, μετά από τις εκλογές... 

Ο δημοσιογράφος Σ. Κοτρώτσος, ο οποίος ούτε ο ίδιος θυμάται πόσα κονόμησε ως δεξί χέρι τής Γ. Αγγελοπούλου πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες τού 2004, είναι ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ο τύπος εξέδωσε βιβλίο με το οποίο αναφέρεται επιτιμητικώς στην τρόικα εσωτερικού κι εξωτερικού ως συμμορία τού λύκου. Καμία αντίρρηση. Οπως, όμως, ανάδειξαν δημοσιογράφοι που εργάστηκαν στην εφημερίδα "Αποκαλύψεις", ο συγκεκριμένος "κύριος" είχε εφαρμόσει σε βάρος τους όλα τα αντιμνημονιακά μέτρα πριν ακόμα έρθει το μνημόνιο. Για την ακρίβεια, έβγαλε ένα έντυπο για το οποίο στην ουσία δεν πλήρωσε ποτέ τους εργαζόμενούς του σε αυτό. Και σήμερα θέλει να του δώσουμε κι εύσημα γιατί προχώρησε σε αυτό το εγχείρημα χωρίς τη συνδρομή νταβατζήδων. Αν επιχειρηματικότητα, όμως, σημαίνει μηδενικό ρίσκο γιατί δεν έχεις σκοπό να πληρώσεις κανέναν εργαζόμενο κυκλοφορώ κι εγώ, όχι αύριο αλλά σήμερα, εφημερίδα. Αλήθεια, αυτούς τους επιχειρηματίες, που καθαρίζουν κρεμμύδια πριν μιλήσουν για το μνημόνιο για να δείχνουν πως δακρύζουν για τον πόνο τού λαού, θέλουμε ώστε να πηγαίνουν στις παρουσιάσεις των βιβλίων τους ακόμα κι εκπρόσωποι της Αριστεράς;...

Φυσικά ο Σ. Κοτρώτσος δεν είναι ο μόνος δημοσιογράφος που γράφει αντιμνημονιακά άρθρα ή απαγγέλλει δια του ραδιοφώνου φιλιππικούς κατά της εγχώριας και διεθνούς πλουτοκρατίας, αλλά στο δικό του μαγαζί διατηρεί, για παράδειγμα, ανασφάλιστους εργαζόμενους, τους οποίους απασχολεί από το πρωί μέχρι το βράδυ για να υπηρετούν με πενταροδεκάρες το μεγαλείο του. Εχει γεμίσει και η δημοσιογραφική πιάτσα από αυτόκλητους Ρομπέν των Δασών, οι οποίοι εμφανίζονται ως δήθεν απηνείς διώκτες τής διαφθοράς, αλλά και οι ίδιοι προστατεύουν με την πένα και το λόγο τους συγκεκριμένους επιχειρηματίες και πολιτικά κόμματα. Με γαργαλά το χέρι μου για να γράψω ορισμένα ονόματα, αλλά θα περιοριστώ στον Σ. Κοτρώτσο, όχι γιατί τον θεωρώ τον πιο εκμαυλισμένο από όλους αλλά επειδή τον έβγαλαν ήδη "στη σέντρα" οι πρώην δούλοι του, συγγνώμη, εργαζόμενοί του ήθελα να γράψω. Ο λαός, όμως, δε χρειάζεται ανθρώπους που να τον χτυπούν φιλικώς στην πλάτη και ύστερα να του μπήγουν το μαχαίρι στο ίδιο σημείο, αλλά να απαλλαγεί από τους αγκιτάτορες του λαϊκισμού και της υποκρισίας, οι οποίοι του προκαλούν περισσότερη ζημιά. Κι αυτό γιατί τον κάνουν να πιστεύει ότι είναι φίλοι του, ενώ ανήκουν κι αυτοί στους πραγματικούς εχθρούς του...  

Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ με τον Τσίπρα αρχηγό...

Δεν έχω διαβάσει κανένα βιβλίο τού Π. Τατσόπουλου, οπότε δε μπορώ να εκφράσω γνώμη για τη συγγραφική του δεινότητα. Δεν ανήκω, πάντως, στους θαυμαστές τού τρόπου που πολιτεύεται, όχι λόγω κάποιας αριστεροσυντηρητικής σεμνοτυφίας αλλά γιατί η πρόκληση είναι ενδιαφέρουσα μόνο όταν υπάρχει και κάποιο περιεχόμενο από πίσω της. Η πρόκληση για την πρόκληση αδικεί πρωτίστως εκείνον που τη διατυπώνει, θολωμένος ίσως όπως είναι από το ναρκισσισμό που φέρνουν μαζί τους τα πολλά φλας τής δημοσιότητας. Αν, όμως, η Αριστερά σκοπεύει να κυβερνήσει με ζαχαριαδικές ή ανδρεοπαπανδρεϊκές λογικές τού τύπου "όποιος δεν προσκυνά τον ηγέτη και την κλίκα του είναι προδότης και πρέπει να καθαιρεθεί", τότε καλά θα κάνει να μείνει σπίτι της. Κι αυτό γιατί σε μια τέτοια περίπτωση δεν έχει τίποτα καινούριο να προσφέρει στον τόπο. Αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί σε δεκαετίες που πιστεύαμε ότι είχαν παρέλθει...

Προφανώς την επίσημη γραμμή κάθε κόμματος χαράσσει η πλειοψηφία. Από πότε, όμως, στην Αριστερά, πλούτος τής οποίας είναι οι ιδέες της, η μειοψηφούσα γνώμη καλείται να σιωπά γιατί αλλιώς ταράζεται ο, κατά τα άλλα, "cool Αλέξης" και οι συν αυτώ; Τόσο πολύ πια θέλει να μοιάσει στον Ανδρέα, τον οποίο αντιγράφει ακόμα και στις χειρότερες πρακτικές του; Ή μήπως, για παράδειγμα, λέει ψέματα ο Π. Τατσόπουλος όταν χαρακτηρίζει λαϊκιστές τους Ανεξάρτητους Ελληνες, με τους οποίους στο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρόθυμοι να συγκυβερνήσουν; Κάποιοι στην Κουμουνδούρου, μαζί με τα δημοσιογραφικά τους φερέφωνα, έχουν καβαλήσει ένα καλάμι μέχρι τον ουρανό και δε διστάζουν να ειρωνεύονται ακόμα και τον Μανώλη Γλέζο μέσα στη νεόκοπη μεγαλομανία τους. Πού να μετακομίσουν, δηλαδή, και στο Μέγαρο Μαξίμου. Το πλιάτσικο του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ θα μοιάζει με παιδική χαρά μπροστά στην καταπιεσμένη πείνα των αριστερών τού καναπέ, οι οποίοι δεν είναι σε θέση ούτε να εκμεταλλευτούν ούτε τις ευνοϊκές για τους ίδιους συγκυρίες και να καταλάβουν τα "χειμερινά ανάκτορα" με υγιεινό περίπατο αντί να αγκομαχούν να ξεπεράσουν την Πασοκονεοδημοκρατία...

Η λογοκρισία, η υποταγή τού κάθε βουλευτή στην κομματική γραμμή και η ενός ανδρός αρχή δεν έχουν χώρο στην πραγματική Αριστερά. Αν ο Αλ. Τσίπρας βιάζεται τόσο πολύ να γίνει ΠΑΣΟΚ, ας το ομολογήσει στους εν δυνάμει ψηφοφόρους του κι ας μην προσπαθεί να υφαρπάξει αριστερές ψήφους με τον ίδιο τρόπο που το έκανε ο Ανδ. Παπανδρέου. Αν για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ η ευρωζώνη είναι μονόδρομος, οφείλει να ανακοινώσει στον ελληνικό λαό πως αν του θέσουν από τις Βρυξέλλες το δίλημμα "μνημόνιο ή δραχμή" κι επιμείνουν σε αυτό εκείνος θα επιλέξει το πρώτο. Οι καθαρές κουβέντες δεν θα γλιτώσουν μόνο τον ίδιο από τη λαϊκή χλεύη στη συνέχεια, αλλά και τον τόπο από το χειρότερο που έρχεται, που δεν είναι άλλο από τους χρυσαυγίτες εγκληματίες. Και τότε, Αλέξη μου, για την άνοδο του φασισμού στην εξουσία δεν θα φταίνε μόνο οι ολιγάρχες που δικαίως στοχοποιείς στη ρητορική σου (αν και δεν υπερψηφίζεις τις μειώσεις στις τιμές ορισμένων φαρμάκων), αλλά κι εσύ ο ίδιος, που τον χρησιμοποιείς στο κόμμα σου όταν κάποιος βλέπει το "βασιλιά" γυμνό αλλά αρνείται να περιγράψει τα ανύπαρκτα ρούχα του...  

Κανείς δεν αγαπά το ελληνικό πανεπιστήμιο...

Αν το ελληνικό πανεπιστήμιο μπορούσε να μας μιλήσει, θα μας έλεγε πως κανείς δεν το αγάπησε ποτέ... Ο υπουργός Παιδείας, Κ. Αρβανιτόπουλος είναι ένας άβουλος πολιτικός, ο οποίος δεν τολμά να σπάσει αβγά γιατί προέρχεται κι ο ίδιος από το καθηγητικό κατεστημένο κι από μια σχολή πολιτικής σκέψης που προτάσσει την αδράνεια από την πράξη, όπως "καλή του ώρα" ο Κωστάκης Καραμανλής, ο τουρίστας τής Ραφήνας. Οι μόνιμοι καθηγητές και διοικητικοί υπάλληλοι, οι περισσότεροι εκ των οποίων βρίσκονται στις θέσεις τους λόγω ρουσφετιού και νεποτισμού, είναι χρόνια βολεμένοι σε μια κατάσταση που τους παρέχει ασυλία από "περιττά" πράγματα όπως η αξιολόγηση και η προαγωγή μόνο μέσα από την επίτευξη επιστημονικού έργου. Οι φοιτητικές παρατάξεις, αυτές που υποτίθεται πως θα έπρεπε να εκπροσωπούν το πιο δυναμικό κομμάτι τής ελληνικής κοινωνίας, λειτουργούν σαν προθάλαμοι της πιο κατακριτέας μορφής παραγοντισμού, συνδικαλισμού και κομματισμού. Κι ας μη συζητήσω για το ρόλο που παίζουν τα πολιτικά κόμματα, τα οποία αναζητούν χοάνες ψηφοφόρων ανάμεσα στο πτώμα τής δημόσιας παιδείας. Γι' αυτό και τα πανεπιστήμια παραμένουν κλειστά, γιατί κανένας δεν τα θέλει ανοιχτά και παραγωγικά ώστε να δημιουργούν καλλιεργημένους επαγγελματίες και συνειδητοποιημένους πολίτες, αλλά για να βάζουν τους πελάτες τού συστήματος από νωρίς στο νόημα του τί σημαίνει Ελλάδα: μιζέρια, αναξιοκρατία, διαφθορά και στασιμότητα...

Αν ο ειλικρινής στόχος όσων κρατούν τα πανεπιστήμια κλειστά ήταν η αναβάθμιση της δημόσιας δωρεάν παιδείας και, δευτερευόντως, η πτώση τής κυβέρνησης θα κρατούσα αυτήν την ώρα πλακάτ υποστήριξης στον αγώνα τους. Μόνο αυτό όμως δεν ισχύει. Στη διαχρονική και ξεδιάντροπη πριμοδότηση της ιδιωτικής παιδείας από τις ελληνικές κυβερνήσεις οι πανεπιστημιακοί παράγοντες αντέδρασαν μόνο όταν τους κόπηκε ο μισθός και τους ζητήθηκε να αξιολογηθούν και να απολυθούν οι πλεονάζοντες ή οι άχρηστοι ανάμεσά τους. Προφανώς και τα πανεπιστήμια χρειάζονται διοικητικούς υπαλλήλους, καθηγητές, αξιοπρεπείς εγκαταστάσεις, αίθουσες διδασκαλίας, εργαστήρια. Αν θέλουμε, όμως, να καταταγούν στα κορυφαία τού κόσμου κι όχι να παραμείνουν στους ουραγούς οφείλουμε να τα αλλάξουμε από την αρχή, ξεκινώντας από το στελεχιακό δυναμικό, ώστε να πάψουν να είναι βαρέλια δίχως πάτο. Να μείνουν όσοι διαθέτουν τα τυπικά προσόντα ή όσοι, μολονότι δεν τα διαθέτουν, ύστερα από δεκαετίες εμπειρίας είναι πιο χρήσιμοι από αυτούς που έχουν μείνει μόνο στην θεωρία. Από την άλλη, όμως, είναι καιρός να επανδρώσουμε (ζητώ συγγνώμη από τις γυναίκες γι' αυτήν τη φαλλοκρατική λέξη!) τα ΑΕΙ και ΤΕΙ με νέους κυρίως επιστήμονες, οι οποίοι διαθέτουν και τα πτυχία και το ταλέντο και την όρεξη να προσφέρουν...

Το πρόβλημα δεν είναι η άδεια λειτουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων, γι' αυτό και δεν είμαι αντίθετος σε αυτό το άνοιγμα. Το ζητούμενο είναι όσοι υποτίθεται πως κήδονται για το δημόσιο πανεπιστήμιο να μη λειτουργούν με την ίδια αγάπη γι' αυτό όπως ο Εφιάλτης για τον Λεωνίδα. Ο εχθρός, με λίγα λόγια, είναι εσωτερικός. Αν όσοι υπηρετούν το δημόσιο πανεπιστήμιο ενδιαφέρονται για το καλό του όσα ιδιωτικά ΑΕΙ και να ανοίξουν οι υποψήφιοι φοιτητές θα προτιμούν τα δημόσια, κι όχι μόνο για οικονομικούς λόγους. Πολύ φοβάμαι, όμως, πως αυτοί που στους οποίους έχει ανατεθεί ο ρόλος τής εξυγίανσης της δημόσιας παιδείας τοποθετούν το ατομικό ή συντεχνιακό τους συμφέρον πάνω από το συλλογικό. Κι αυτό, βεβαίως, σε αυτήν τη χώρα δεν είναι παθογένεια μόνο των πανεπιστημίων...

Κάποτε ο Καραγκιόζης ήταν φούρναρης, τώρα υπουργός...

Η μεγαλύτερη παγίδα που έχει στήσει ο Αδ. Γεωργιάδης στους ψηφοφόρους του είναι πως μπορεί να είναι Καραγκιόζης, που πολιτεύεται με χαρακτηριστικά λάιφσταϊλ, αλλά τουλάχιστον δεν είναι σοβαροφανής. Χρησιμοποιώντας κατ' επανάληψη απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τους αντιπάλους του στις καταιγιστικές μιντιακές του εμφανίσεις προσπαθεί να πείσει την κοινή γνώμη ότι ναι μεν είναι ένας χαριτωμένος Μπουμπούκος τηλεπωλητής βιβλίων τής κακιάς ώρας, αλλά αν μη τί άλλο λέει σκληρές αλήθειες στο λαό που δεν θέλει να τις ακούσει κι ως συνέπεια γίνεται ο "φιλαλήθης" Αδωνις αντικείμενο σκληρής κριτικής. Γι' αυτό και του βγάζω το καπέλο: γιατί ενώ δεν είναι τίποτα άλλο από ένας καραγκιοζάκος με φασιστικό παρελθόν, εξωραϊσμένο παρόν και φιλόδοξο μέλλον, όπως ακριβώς κι ο καλός "τσεκουράτος" φίλος του Μ. Βορίδης, έχει κατορθώσει να περάσει σε μερίδα τής κοινής γνώμης, που στέλνει αυτό το νούμερο στη Βουλή με την ψήφο της, πως είναι ένας ιψενικός "Εχθρός τού Λαού", που το πόπολο τον κυνηγά γιατί προτάσσει το συλλογικό καλό από το ατομικό συμφέρον...

Δεν θα σταθώ τόσο σε παλαιότερες δηλώσεις του, όταν ήταν βουλευτής τού ΛΑΟΣ, στις οποίες μεταξύ άλλων χαρακτήριζε τον Αντ. Σαχλαμαρά τον αχρηστότερο υπουργό Εξωτερικών από καταβολής ελληνικού κράτους. Στέκομαι στο σήμερα και στην θητεία του στο υπουργείο Υγείας. Ο "μέγας εξυγιαντής" Γεωργιάδης, πολέμιος των "μοχθηρών" γιατρών και προστάτης των χρημάτων τού ελληνικού λαού, διόρισε στα νοσοκομεία αποτυχημένους πολιτευτές τής ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ με αναλογία τρεις προς έναν γιατί ο τύπος είναι και δίκαιος, όχι αστεία. Στα ίδια νοσοκομεία που έχουν ξεμείνει ακόμα κι από φάρμακα για τους καρκινοπαθείς, γιατί στην Ελλάδα των μνημονίων, στα οποία ορκίζεται ο αρμόδιος υπουργός, η υγεία πρέπει να πάψει να είναι δημόσιο αγαθό και να την έχει μόνο όποιος μπορεί να την πληρώσει. Οι υπόλοιποι ας πεθάνουν μήπως και γλιτώσουν και τα ασφαλιστικά ταμεία από τις συντάξεις τους...

Προφανώς και υπάρχουν στρεβλώσεις στη δημόσια υγεία. Προφανώς, για παράδειγμα, όλοι οι γιατροί δεν είναι απευθείας απόγονοι του Ιπποκράτη, οι οποίοι δε σκέφτονται καν να ζητήσουν φακελάκι ή να δωροδοκηθούν από φαρμακευτικές εταιρίες. Προφανώς και οι υπερκοστολογήσεις αναλώσιμων υλικών και μηχανημάτων πάνε σύννεφο, κονδύλια κατάληξαν σε ιδιωτικές τσέπες και η παροχή υπηρεσιών δεν είναι η ιδανική. Πώς τα ανατρέπεις, όμως, όλα αυτά; Καταργώντας τη δημόσια δωρεάν υγεία και παραχωρώντας την στους ιδιώτες ή εξορθολογίζοντάς την αξιοκρατικώ τω τρόπω κι όχι με μαθηματικούς υπολογισμούς για να μας βγουν τα νούμερα των απολύσεων στην τρόικα; Απαξιώνοντας συλλήβδην το στελεχιακό δυναμικό της ή τιμωρώντας τους επίορκους κι επιβραβεύοντας τους άξιους κι έντιμους; Αν ο Αδ. Γεωργιάδης και οι τροϊκανοί φίλοι του επιδίωκαν την εξυγίανση του συστήματος προς όφελος των πολιτών θα ήμουν στο πλευρό τους και σε βάρος των συντεχνιών. Δεν είναι αυτό, όμως, που επιθυμούν παρά μόνο να τους βγουν οι αριθμοί, λες και τους δόθηκαν από τον θεό σε μαρμάρινες πλάκες και δεν είναι δυνατό να γίνει αλλιώς. Πώς, επομένως, η ελίτ να μην τρίβει τα χέρια της με τους χρήσιμους καραγκιόζηδες του συστήματος; Πίσω από το αφόρητο στιλάκι τους η "δουλειά" της γίνεται μια χαρά...  

 

Ολες οι αποστασίες εδώ πληρώνονται Αντώνη μου...

Το να καταγγέλλει ο Αντ. Σαχλαμαράς, μέσω των μίντια της διαπλοκής, τον Αλ. Τσίπρα για αποστασία είναι σα να κατηγορεί ο Χάνιμπαλ Λέκτερ κάποιον άλλο για κανιβαλισμό. Βεβαίως σε αυτήν τη χώρα, οι πολίτες τής οποίας υποφέρουν από συλλογικό Αλτσχάιμερ, ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει και να γίνεται πιστευτός. Καλώ, όμως, τον πρωθυπουργό να κάνει μια σύγκριση των δικών του κινήσεων, πριν μια 20ετία περίπου όταν ανάτρεπε τον Κ. Μητσοτάκη, με αυτό που κάνει σήμερα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Αν ο Αντ. Σαχλαμαράς έχει έστω ενδείξεις πως ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης χρηματοδοτείται από διαπλεκόμενα συμφέροντα κι αυτός με τη σειρά του δωροδοκεί βουλευτές τής ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για να ρίξουν την κυβέρνηση ας τις φέρει στο φως τής ημέρας. Σε διαφορετική περίπτωση του υπενθυμίζω πως στο σπίτι τού κρεμασμένου το θεωρούν ντροπή να μιλούν για σκοινί...

Το σημερινό πρωτοσέλιδο των "ΝΕΩΝ", του γνωστού δημοσιογραφικού συγκροτήματος με δεκαετίες παράδοσης στους βυζαντινισμούς, αποδεικνύει τον πανικό στον οποίο έχει περιέλθει η κυβερνητική πλειοψηφία, η οποία αναζητά μια ηρωική έξοδο. Σαχλαμαράς-Βενιζέλος αντιλαμβάνονται ότι "the game is over", ότι είναι σχεδόν αδύνατο να πείσουν για τη μη λήψη νέων επώδυνων μέτρων από τη στιγμή που η πραγματική οικονομία βουλιάζει και οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις ουσίας παραμένουν καλά κλειδωμένες στο συρτάρι. Η πικρή αλήθεια είναι ότι (και) αυτή η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα που να ωφελήσει το λαό. Ακόμα και το πρωτογενές πλεόνασμα είναι μια φενάκη, αφού στηρίχθηκε στην άτυπη στάση πληρωμών τού Δημοσίου και στην περαιτέρω αφαίμαξη των λαϊκών εισοδημάτων, ενώ είναι φανερό πλέον ότι οι κυβερνώντες δεν έχουν τη διάθεση να συγκρουστούν στα σοβαρά με την τρόικα...

Η τελευταία ελπίδα των Σαχλαμαρά-Βενιζέλου και των νταβατζήδων τους φυσικά είναι τα μίντια της διαπλοκής, τα οποία στοχεύουν σε δύο κατευθύνσεις. Από τη μια πυροβολούν την τρόικα, με λαϊκίστικους χαρακτηρισμούς, για να πείσουν την ελληνική κοινή γνώμη ότι το εγχώριο πολιτικό κατεστημένο σταυρώνεται άδικα από τους δανειστές μολονότι είναι "καλό, γλυκό, έχει τις χάρες όλες" και κάνει και το "σκατό του παξιμάδι", που θα έλεγε κι ο Ιορδ. Τζαμτζής. Κι από την άλλη δαιμονοποιεί για μια ακόμα φορά την αξιωματική αντιπολίτευση, παρότι η τελευταία φαίνεται να ταυτίζεται το τελευταίο διάστημα με πολλές συμβατικές επιλογές που αντέκρουε πριν από τις εκλογές τού 2012, με προεξάρχουσα την εμμονή στην παραμονή στην ευρωζώνη ακόμα κι αν αυτή ολοκληρώσει την οικονομική γενοκτονία τού λαού...

Οπως κι αν έχει, αν υπάρξουν βουλευτές τής ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που καταψηφίσουν τα νέα μέτρα κι οδηγήσουν στην πτώση τής κυβέρνησης δεν θα ευθύνεται κάποιο σκοτεινό σχέδιο των αμερικανών, των ανακτόρων, του Σ. Κόκκαλη ή της Siemens. Κι αυτό κάνει πολλούς να αναρωτιούνται αν η δικαιοσύνη στην Ελλάδα φτάνει με καθυστέρηση περίπου 20 χρόνων. Τόσα περίπου χρειάστηκαν για να αποκαθηλωθεί ο ορίτζιναλ αποστάτης Κ. Μητσοτάκης από το πάλαι ποτέ πουλέν του Αντ. Σαχλαμαρά. Τόσα μάλλον θα απαιτηθούν για να πληρωθεί κι ο νυν πρωθυπουργός με το ίδιο νόμισμα...

 

Δεν παραδίδω την πατρίδα μου

Οποιος αισθάνεται χορτάτος, μορφωμένος, ελεύθερος δε χρειάζεται να μπει στον κόπο να διαβάσει το παρακάτω κείμενο. Ας συνεχίσει ήσυχα και...νοικοκυρίστικα την ημέρα του, έχοντας θάψει το Πολυτεχνείο εδώ και πολλά χρόνια μέσα του. Γράφω σε ανάμνηση και προς τιμή των ανθρώπων που έδωσαν τη ζωή τους γιατί δεν πίστεψαν ποτέ ότι ο κόσμος που τους δόθηκε δεν αλλάζει, πως θα πρέπει να παραμείνει άδικος μέχρι την ημέρα που θα έφευγαν από τη ζωή, πως οποιαδήποτε παρέμβαση στη δήθεν ειμαρμένη αντιβαίνει θείους κι ανθρώπινους κανόνες και γι' αυτό είναι αμαρτωλή. Γράφω γι' αυτούς που είναι σήμερα ζωντανοί και οι οποίοι, όπως σοφά έγραψε ο ποιητής, "δε βολεύονται με λίγο ήλιο". Αρνούνται να αποδεχθούν ότι το ψωμί, η παιδεία και η ελευθερία πρέπει να παραμείνουν προνόμια των λίγων και οι πολλοί να κοιτάζουν φρόνιμα από το παράθυρο μήπως και τους πετάξουν κανένα ξεροκόμματο, το οποίο θα έχουν ονομάσει ρεαλισμό...

Για χάρη όλων αυτών αρνιέμαι, 40 χρόνια μετά από την πλάνη όσων πίστεψαν ότι οι ερπύστριες μπορούν να διαλύσουν το νου που ελεύθερα συλλογάται, να παραδώσω την πατρίδα μου στους "κομάντο" τού νεοφιλελευθερισμού. Σε αυτούς που βαφτίζουν κοινωνική δικαιοσύνη την άνιση κατανομή τού παραγόμενου πλούτου, σε εκείνους που στέκονται μοιρολατρικώς απέναντι στους νταβατζήδες τους κι αντί να τους επιβάλλουν κανόνες καλούν τους λαούς να θυσιάζονται γιατί "τί να κάνουμε, έτσι ήταν πάντα, οι λίγοι θα παίρνουν τα πολλά και οι πολλοί θα φωνάζουν". Οπως κάποτε θεωρείτο περίπου αυτονόητο ότι υπάρχουν σκλάβοι, ότι οι γυναίκες δεν έχουν την ικανότητα να ψηφίζουν με σύνεση κι ότι οι ιερείς και οι αυτοκράτορες παίρνουν κατευθείαν εντολές από το "Μεγάλο", ο οποίος κρύβεται κάπου πίσω από τα σύννεφα...

Αρνιέμαι να παραδώσω την πατρίδα μου στους τσαρλατάνους τού λαϊκισμού, που τάζουν τα πάντα στους πάντες χωρίς κανένα δικαιικό κριτήριο παρά μόνο με τη "λογική" τής εξαπάτησης. Σε αυτούς που χαϊδεύουν αφτιά όταν θα έπρεπε να τραβήξουν και μερικά γιατί στο Βατερλό τής μεταπολίτευσης μπορεί να μην τα φάγαμε όλοι μαζί, αλλά δεν κάναμε και πολλά για να αποτρέψουμε το φαγοπότι. Αρνιέμαι να παραδώσω την πατρίδα μου στους επαγγελματίες προστάτες τής εργατικής τάξης, στους αυτόκλητους "Ρομπέν των Δασών", στους θεατρίνους που τάχα μου συμπονούν το λαουτζίκο και στέκονται στο πλευρό του, αλλά στα δικά τους "μαγαζιά" είναι πιο καπιταλιστές κι από τους μεγαλοκαρχαρίες τής Γουόλ Στριτ...

Αρνιέμαι να παραδώσω την πατρίδα μου στους εθνικιστές, στους φασίστες, στους μισαλλόδοξους. Την αγαπάω πάρα πολύ για να το κάνω. Η Ελλάδα δεν είναι η ομορφότερη χώρα τού κόσμου, καθεμιά έχει τις ομορφιές της. Οι έλληνες δεν είναι οι καλύτεροι στον κόσμο. Κάθε λαός έχει βάλει το λιθαράκι του στον ανθρώπινο πολιτισμό. Κι αν ο δυτικός πολιτισμός ξεκίνησε από τούτα εδώ τα χώματα, κάποιοι άλλοι τον συνέχισαν και τον βελτίωσαν. Δεν είμαι τόσο κομπλεξικός ώστε να έχω ανάγκη να αποδείξω το μεγαλείο τής Ελλάδας για να την αγαπάω, με τον ίδιο τρόπο που κάτι ανάλογο δεν είναι απαραίτητο στο παιδί για να αγαπά τη μάνα του ή στον ερωτευμένο για να αγαπά την καλή του...

Αρνιέμαι να παραδώσω την πατρίδα μου στους ήσυχους νοικοκυραίους, που πιστεύουν ότι αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει γι' αυτό και είναι προτιμότερο να ζούμε στα μουλωχτά, μη μας πάρουν χαμπάρι και χάσουμε και τα λίγα που έχουμε. Σε αυτούς που φοβούνται να ματώσουν έστω και λίγο τη γροθιά τους, ακόμα κι όταν ο ταξικός τους αντίπαλος τους έχει ρίξει στο καναβάτσο, γιατί "καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται". Σε αυτούς που κοιτούν την "οικογενειούλα" τους, το "σπιτάκι" τους, τη "δουλίτσα" τους, σε όσους με λίγα λόγια τα βλέπουν όλα μικρά κι ατομικά γι' αυτό και χάνουν το υπερθέαμα που λέγεται ζωή και συλλογικότητα και που οι συμβάσεις είναι πολύ αδύναμες για να το φυλακίσουν. Κι όμως, ο κόσμος αλλάζει. Αργά, βασανιστικά, με πισωγυρίσματα, αλλά αλλάζει. Κι αν δε με πιστεύετε, ρωτήστε και την Ιστορία, που έχει την υπομονή να μη βγάζει εν θερμώ συμπεράσματα...

Για τους "κομάντο" τού νεοφιλελευθερισμού, τους λαϊκιστές, τους εθνικιστές, τους νοικοκυραίους το Πολυτεχνείο είναι νεκρό. Γι' αυτό και το "τιμούν" ξεθυμασμένα, διεκπεραιωτικά, με ενοχές για το πώς εξευτέλισαν στην πορεία τη νιότη τους. Μακάρι κάποτε το Πολυτεχνείο να πεθάνει και για μένα. Αυτή θα είναι μια όμορφη ημέρα, την περιμένω πώς και πώς, γιατί θα σημαίνει ότι όλοι οι έλληνες θα τρώνε τη μερίδα που τους αναλογεί, θα έχουν την απαραίτητη μόρφωση για να μη σύρονται σαν αγέλη από αγκιτάτορες και να μην υποκύπτουν στους εκβιασμούς των αφεντικών τους και θα διαθέτουν το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής, έχοντας μπροστά τους την πλήρη εικόνα κι όχι ψευτοδιλήμματα. Εκείνη την ημέρα θα μπορέσω επιτέλους να σκεπάσω τα πτώματα όσων αγωνίστηκαν διαχρονικά σε αυτόν τον τόπο για ψωμί, παιδεία κι ελευθερία. Μέχρι τότε, όμως, όλοι μας οφείλουμε  να τους έχουμε φωτεινούς σηματοδότες, για να διακρίνουμε ό,τι αξίζει από αυτό που απλώς λάμπει... 

   
  

Ατάκα κι επί τόπου η δημοκρατία...

Δεν θα αναφερόμουν στους νεκρούς γονείς τού πολιτικού μου αντιπάλου για να τον πλήξω ούτε θα σκιτσάριζα μια γελοιογραφία στην οποία θα παρουσίαζα επίσης πολιτικούς μου αντιπάλους σα χορεύτριες σε στριπτιτζάδικο. Από την άλλη όμως, ακόμα κι αν αυτό βρισκόταν στη δικαιοδοσία μου, δεν θα απαγόρευα σε κάποιον άλλο να κάνει ένα από τα δύο ή και τα δύο. Ποιός είμαι εγώ, εσύ, αυτός, εμείς που θα επιβάλλουμε το δικό μας γούστο στους άλλους, όχι με τη μορφή τής επιρροής αλλά της διαταγής ή της απαγόρευσης; Αλίμονο αν επιβάλουμε τα δεσμά τής πλειοψηφίας και στην ελευθεροτυπία. Κι ως πότε ακόμα κι ο πουριτανισμός θα χρησιμοποιείται σε αυτήν τη χώρα "α λα καρτ" για να καλύπτει το τρομακτικό κενό επιχειρημάτων και πραγματικής ιδεολογικής συγκρότησης που κρύβεται πίσω από τη συνεχή διαπάλη κυβέρνησης κι αξιωματικής αντιπολίτευσης περί όνου σκιάς;...

Η κοινοβουλευτική αντιπαράθεση της προηγούμενης εβδομάδας ανάμεσα στον πρωθυπουργό, το κυβερνητικό του συνεταιράκι και τον αρχηγό τής αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία περιστράφηκε γύρω από το ποιός είναι πιο γελοίος από τον άλλο, ανάδειξε τη συνολική γελοιότητα ενός πολιτικού προσωπικού που την ώρα τής κρίσης εξακολουθεί να μη μιλά για πολιτικές, αλλά να συμπεριφέρεται με τακτικισμούς και να ομιλεί με όρους καφενείου. Ταυτοχρόνως, τα μιντιακά παπαγαλάκια των μεν και των δε επιδίδονται σε μια κούρσα υποκρισίας για το ποιός είναι πιο ευπρεπής από τον άλλο. Το MEGA, για παράδειγμα, επιτέθηκε την Τετάρτη στον Π. Σκουρλέτη τού ΣΥΡΙΖΑ για το κακόγουστο σχόλιό του για τους γονείς τού Αντ. Σαχλαμαρά, αλλά την επομένη μιλούσε μόνο για λογοκρισία αναφορικώς με την επίσης κακόγουστη γελοιογραφία τού σκιτσογράφου των "ΝΕΩΝ". Εχω ένα "ΝΕΟ" για όλους αυτούς: η δημοκρατία δεν έχει τρωθεί γιατί ξεχάσαμε τους καλούς μας τρόπους και παραμελήσαμε την αστική μας ευγένεια, αλλά επειδή δεν τα αντικαταστήσαμε με κάτι ουσιώδες παρά μόνο εστιάσαμε στη μάχη τής ατάκας, του πετυχημένου πρωτοσέλιδου και του ανώφελου εντυπωσιασμού και χάσαμε την ουσία...

Συζητούμε επί μήνες για το πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να απολυθούν και πόσοι να μετακινηθούν με την ίδια νοοτροπία που ο μπακάλης κάνει τις παραγγελίες του από τον προμηθευτή του. Δε συζητήσαμε, ωστόσο, ούτε μια ημέρα για το ποιό μοντέλο δημόσιας διοίκησης επιθυμούμε. Τσακωνόμαστε για το φόρο ακινήτων, αλλά δε μπήκαμε ποτέ στη διαδικασία να σκεφτούμε αν από την κρίση θα εξέλθουμε κατασκευάζοντας κι αγοράζοντας σπίτια ή επενδύοντας στην έρευνα και στην καινοτομία. Ασχολούμαστε με το πότε θα ανοίξουν τα πανεπιστήμια, αλλά δεν άκουσα ούτε λέξη για το τί πανεπιστήμιο θέλουμε. Τα περισσότερα στο πολιτικό πάλκο περιστρέφονται γύρω από τα νούμερα και τα πρόσωπα ή τα νούμερα-πρόσωπα. Βγάζουμε το ψυχοβαρόμετρο για να υπολογίσουμε πόσο καραγκιόζης είναι ο Αδ. Γεωργιάδης και πόσο γραφική η Ρ. Μακρή ή το τεφτέρι για να εξακριβώσουμε αν το πρωτογενές πλεόνασμα είναι 500.000.000 ευρώ ή 499.999.000 ευρώ σαν τους ηλίθιους που τους δείχνουν το φεγγάρι κι αυτοί κοιτούν το δάχτυλο. Πώς αλλιώς, όμως, θα διασωζόταν το πολιτικό κατεστημένο αν του ζητούσαμε αντί για το καθημερινό του κοινοβουλευτικό και τηλεοπτικό ξεκατίνιασμα να ασχοληθεί με αυτό που έχει πραγματικά σημασία κι όχι με το κουτσομπολιό και τα ρουσφέτια; Θα ήταν σα να ζητούσες από έναν ουρακοτάγκο να σου σχολίαζε τα ηλιοτρόπια του Βίνσεντ Βαν Γκογκ. Γίνεται; Δε γίνεται...

Ποιός θα είναι ο επόμενος Παπαδήμιος;...

Το ψέμα είναι σαν το φρέσκο γάλα: εύγεστο και δυναμωτικό, αφού σου δίνει ενέργεια να ξεπερνάς αβρόχοις ποσί το σκόπελο, λέω τώρα, μια πρότασης δυσπιστίας σε βάρος σου. Μόνο που έχει ένα σημαντικό μειονέκτημα, δε διαρκεί πολύ και ύστερα από κάποιο διάστημα ξινίζει, αν δε γίνεται επικίνδυνο για την υγεία μας. Αυτό συμβαίνει και με τις πομφόλυγες του Αντ. Σαχλαμαρά, που ούτε ο ίδιος δεν τις πιστεύει. Αν, μάλιστα, είχε την ατυχία να ήταν φτιαγμένος από τα υλικά τού Πινόκιο τώρα η μύτη του θα είχε φτάσει μέχρι το Βερολίνο, από το οποίο απεγνωσμένως ζητά σανίδα σωτηρίας δίχως να εισακούεται. Εχει και η Ανγκελα, άλλωστε, τα δικά της προβλήματα με τους "κακούς" ευρωπαίους, που της υπενθυμίζουν πως το γερμανικό θαύμα βασίστηκε στην εξαθλίωση του Νότου...

Το πρωτογενές πλεόνασμα είναι ίδιο με τα δημοσιονομικά μας στοιχεία πριν μπούμε στην ευρωζώνη, αποτέλεσμα δηλαδή δημιουργικής λογιστικής, τα νέα επώδυνα μέτρα και, φυσικά, η υλοποίηση των ήδη ψηφισθέντων είναι προ των πυλών, οι εκλογές είναι τόσο πιθανό να γίνουν το 2016 όσο ο Παναθηναϊκός να πάρει πρωτάθλημα μέχρι τότε, ενώ ακόμα και το wi-fi παίζεται αν θα φτάσει μέχρι τη Λαμία μέχρι το 2014. Αυτό, όμως, δεν θα πρέπει να πειράζει και πολύ τον Αντ. Σαχλαμαρά αφού, όπως κι ο ρεζίλης των Παπανδρέου σχεδόν ακριβώς δύο χρόνια νωρίτερα, οφείλει να αποδεχθεί ότι θα παίξει το ρόλο τής Ιφιγένειας για να διασωθεί το σύστημα... 

Ο κύβος έχει ριφθεί και τώρα οφείλουμε να αναμείνουμε για να μάθουμε ποιός ή ποιά θα είναι ο εκλεκτός/ εκλεκτή τής τρόικας, εγχώριας και διεθνούς, για να αντικαταστήσει τον Αντ. Σαχλαμαρά, ο οποίος τόσος ήταν τόσα έκανε. Ο άνθρωπος, άλλωστε, πρωτοεκλέχθηκε βουλευτής στα 26 του και είναι σήμερα 62 χρόνων. Αν ήταν κάτι ιδιαίτερο θα το είχαμε αντιληφθεί νωρίτερα, τί λέτε κι εσείς;... Αυτό που με "ανησυχεί", ωστόσο, είναι τί θα απογίνει ο Β. Βενιζέλος. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, υπουργός Εξωτερικών, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και κυρίως αυτοαναγορευόμενος αυτοκράτορας γνωρίζει πολύ καλά ότι έτσι κι έλθει στην εξουσία μια κυβέρνηση που δεν θα μπορεί να εκβιάζει, το πιθανότερο είναι ότι θα ξεκινήσει μαθήματα πρέφας για να κερδίζει τον Ακ. Τσοχατζόπουλο στις παρτίδες τους στον Κορυδαλλό. Εχω "εμπιστοσύνη", όμως, στο κατεστημένο. Δεν είναι αχάριστο απέναντι στους υποτελείς του. Τον ρεζίλη των Παπανδρέου τον έχει κάνει κλόουν, που πηγαίνει από συνέδριο σε συνέδριο για να κάνει τους συμμετέχοντες σε αυτά να γελούν με τα ανέκδοτά του για πώς "διέσωσε" την Ελλάδα. Ολο και κάποια θέση, ας πούμε βουλευτή Επικρατείας με τη Ν.Δ. ή Προέδρου τής Δημοκρατίας, θα βρεθεί για τον Μπένι, τον άξιο συνεχιστή τού λαμογιοΠΑΣΟΚ... 

Μη μου ζητάτε, πάντως, να εικοτολογήσω για το πρόσωπο πού θα διαδεχθεί τον Αντ. Σαχλαμαρά και θα παίξει τον ίδιο ρόλο με τον Λ. Παπαδήμιο δύο χρόνια πριν. Αν θα έχει, για παράδειγμα, τις γκρίζες μπούκλες τού Φ. Κουρέλη ή το μπόι τής Ντ. Μπακογιάννη. Και οι δυο τους είναι καλά μεγαλοπαιδιά των αφεντικών και είμαι σίγουρος ότι δεν θα πάνε χαμένοι. Οπως και για τους Παπανδρέου-Σαχλαμαρά-Βενιζέλο, έτσι και για τον πρόεδρο της ΜΝΗΜΑΡ και την γενικώς πρώην Ντόρα ισχύει ότι καπου θα βολευτούν. Εχουν αποδείξει, άλλωστε, διαχρονικώς την προσήλωσή τους στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των λίγων έναντι των πολλών. Κι αυτό κάνουν και τώρα, λειτουργώντας σα λαγοί ενόψει τού διαφαινόμενου αδιεξόδου στο οποίο οδήγησε πρωτίστως τη χώρα, αλλά και τον εαυτό του ο σημερινός πρωθυπουργός. Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, ίσως και να είναι κομπλιμέντο για τον Αντ.Σαχλαμαρά ο χαρακτηρισμός "συστηματικός ψεύτης". Ενδεχομένως να είναι κάτι ακόμα χειρότερο, αδύναμος δηλαδή να καταλάβει το μέγεθος της ανικανότητάς του έτσι ζαλισμένος που εξακολουθεί να είναι από το απροσδόκητο της κατάληψης της εξουσίας κι από το ασύλληπτο γλείψιμο που δέχεται από το ακροδεξιό επιτελείο του...

Η νωθρή ψευτοκουλτούρα των ατελείωτων χασμουρητών μάς ζητά υπακοή...

Παρακολούθησα τη χθεσινή εκπομπή τού Στ. Θεοδωράκη, κατά την οποία γι' άλλη μια φορά άκουγες τους συνομιλητές τού δημοσιογράφου αλλά έβλεπες μόνο τη δική του φάτσα. Δεν θέλω να σταθώ, πάντως, τώρα στο ναρκισσισμό μιας τηλεπερσόνας όσο σε αυτά που ειπώθηκαν από τα χείλη πνευματικών ανθρώπων όπως ο Στ. Ράμφος κι ο Θαν. Βαλτινός. Δεν έχω μελετήσει το σύνολο του έργου τους για να μπορώ να εκφράζω άποψη για τη διανοητική τους επάρκεια ούτε γνωρίζω τον προσωπικό τους βίο για να δικαιούμαι να μιλώ για την ηθική τους ακεραιότητα. Μπορώ, όμως, να σας μεταφέρω τί αισθάνθηκα ακούγοντάς τους να μιλούν: μια βαθιά απογοήτευση για το ότι η "ιντελιγκέντσια" αυτής της χώρας, καλοζωισμένη όπως είναι, απορρίπτει σωρηδόν ιερές έννοιες όπως η επανάσταση και η βία για την κατάλυση της ανελευθερίας, επιμένει στο αυτομαστίγωμα του λαού, στο κλίμα τού "μαζί τα φάγαμε", κι αθωώνει στην ουσία την εγχώρια και διεθνή ελίτ...

Προλαβαίνω τις ενστάσεις σας κι απαντώ πως από την όποια πνευματική ηγεσία δεν επιθυμώ τσιρίδες, φωνασκίες, κορώνες, λαϊκίστικες κραυγές και ρητορικά καλέσματα σε εξέγερση. Αν θέλετε, μολονότι συμφωνώ μαζί του, δεν περιμένω από τους φιλοσόφους, τους λογοτέχνες, τους εικαστικούς, τους μουσικούς, τους καλλιτέχνες να γεμίζουν τους δρόμους, όπως τους καλούσε ο Σαρτρ. Ας κάθονται στα άνετα σπίτια τους κι ας σχεδιάζουν από εκεί ένα δικαιότερο κόσμο. Από την άλλη, όμως, απαιτώ να μη λειτουργούν σαν τα ηρεμιστικά χάπια τού συστήματος, για να μη γράψω κάτι χειρότερο και παραλληλίσω τα λόγια τους με αποχαυνωτικές, ναρκωτικές ουσίες. Ναι, ο λαός δεν είναι άγιος, δεν θα πάει σύσσωμη η εργατική τάξη στον "παράδεισο", δεν είναι όλοι οι πλούσιοι διεφθαρμένοι. Κάθε άνθρωπος διαθέτει την ατομική του ευθύνη για ό,τι κακό συμβαίνει γύρω του. Από τους πνευματικούς ανθρώπους, ωστόσο, περιμένω κάτι βαθύτερο από την επίκριση του φαινομένου, αναμένω τον εντοπισμό τής ρίζας τής σήψης και το ξερίζωμά της είτε από τους ίδιους είτε από τους γενναιότερους ανάμεσα στους πολίτες, κατόπιν υποδείξεών τους. Δεν ακουσα, για παράδειγμα, χθες ούτε μια φορά τον Στ.Ράμφο ή τον Θαν. Βαλτινό να μου εξηγούν αν το προλεταριάτο είναι λούμπεν γιατί πάσχει το DNA του ή γιατί κάποιοι φροντίζουν κοινωνικές δομές όπως το σχολείο, τα κόμματα, ο στρατός, η εκκλησία ή τα μέσα ενημέρωσης να δημιουργούν υπηκόους-πελάτες κι όχι πολίτες...

Το ξέρω, ωστόσο, ότι ζητώ πολλά από ανθρώπους στην καθημερινότητα των οποίων περιλαμβάνεται ο συναγελασμός με την εξουσία, η οικονομική εξάρτησή τους από αυτή και, κυρίως, η πεποίθησή τους ότι η ματαιοδοξία τους (η ίδια ματαιοδοξία που οδηγεί τον "πρωταγωνιστή" δημοσιογράφο να απαιτεί συνεχή κοντινά πλάνα στη "μουτσούνα" του) καλύπτεται μόνο αν δώσουν γη και ύδωρ στους εθνικούς μας νταβατζήδες. Αντιγράφω και υπογράφω και με τα δυο μου χέρια από το "Φαντομά" τού Τζο Νέσμπο: "Ο πραγματικός κόσμος καθοδηγείται από δύο είδη ανθρώπων: από αυτούς που θέλουν δύναμη κι αυτούς που θέλουν χρήματα. Οι πρώτοι θέλουν ανδριάντες, οι δεύτεροι ευχαρίστηση. Και το νόμισμα που χρησιμοποιούν στις μεταξύ τους συναλλαγές λέγεται διαφθορά". Ποιός ξέρει, ενδεχομένως στο μέλλον το σύστημα να χτίσει ανδριάντες για τους Ράμφους και τους Βαλτινούς αυτής της χώρας, δίκην ανταμοιβής γιατί το υποστήριξαν στις δύσκολες στιγμές του, ψηλότερους από αυτούς που δε χάρισε ποτέ σε ένα Νίκο Καζαντζάκη ή σε ένα Μάνο Χατζιδάκι. Μόνο που σε 500 χρόνια από τώρα, όταν τους Ράμφους και τους Βαλτινούς θα τους έχουν λησμονήσει ακόμα και οι βιολογικοί τους απόγονοι, οι έλληνες κι όχι μόνο θα εξακολουθούν να συγκλονίζονται διαβάζοντας τον "Τελευταίο Πειρασμό" κι ακούγοντας το "Χαμόγελο της Τζοκόντα". Η αιωνιότητα είναι, άλλωστε, η καλύτερη εκδίκηση που μπορεί να πάρει η μεγαλοφυΐα από τη μετριότητα, το ανήσυχο, επαναστατικό πνεύμα από τη νωθρή ψευτοκουλτούρα των ατελείωτων χασμουρητών...   

Ο Σούπερμαν δεν υπάρχει, οι Κλαρκ Κεντ θα σώσουν την Ελλάδα...

Με πιάνει απελπισία όταν σκέφτομαι ποιοί συναπαρτίζουν το κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό αυτής της χώρας. Αν γινόταν ψηφοφορία κι έπρεπε να επιλέξω το χειρότερο ανάμεσά τους, φοβάμαι πως θα αδικούσα τους υπόλοιπους αν διάλεγα μόνο έναν πολιτικό! Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω, κι αφού εξαιρέσω τη Χρυσή Αυγή η οποία είναι πρωτίστως εγκληματική οργάνωση και δευτερευόντως κομματικός σχηματισμός...

Από τον Αντ. Σαχλαμαρά, ο οποίος έχει αναγάγει σε τεράστια εθνική επιτυχία το πρωτογενές πλεόνασμα, που ακόμα δεν το είδαμε αλλά Γιάννη το βαφτίσαμε και το οποίο ακόμα κι αν υπάρξει στην πραγματικότητα κι όχι μόνο στα χαρτιά θα είναι ανώφελο αν η κυβέρνηση υποταχθεί και πάλι στα κελεύσματα της τρόικας; Από τον Αλ. Τσίπρα, τον οποίο δεν κατηγορώ για διγλωσσία όσον αφορά το μνημόνιο (σε αυτό είναι θύμα τής επικοινωνιακής καταιγίδας τού κατεστημένου) αλλά γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ακόμα κάτσει να συζητήσει στα σοβαρά τί θα κάνει την επόμενη ημέρα τής απεμπλοκής από την άγρια λιτότητα με ένα σωρό καίριους τομείς, κυρίως την παιδεία και την υγεία. Από το Β. Βενιζέλο, τον οποίο αν γυρίσεις ανάποδα θα πρέπει να περιμένεις κανένα μήνα μέχρι να πέσουν κάτω όλα τα σκάνδαλα στα οποία είναι μπλεγμένος κι ο οποίος κατηγορεί τους άλλους για εξυπηρέτηση συμφερόντων; Στο σπίτι τού κρεμασμένου πρέπει να έχουν περισσότερο τακτ όταν μιλούν για σκοινί Βαγγέλη. Από το ΚΚΕ, που κλαίει ακόμα πάνω από τον τάφο τού Στάλιν κι αντιμετωπίζει την εργατική τάξη όπως τα τηλεοπτικά πρωινάδικα το "δυναμικό" κοινό 15-44; Από τον άρχοντα των λαϊκιστών Π. Καμμένο και τους Ανεξάρτητους Έλληνες, μπροστά στους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει ολοκληρωμένο πρόγραμμα εξόδου από την κρίση; Ή από τον κυρ Φώτη Κουρέλη, ο οποίος αυτογελοιοποιείται πολιτευόμενος "και με τον αστυφύλαξ και με το χωροφύλαξ" όταν ο λαός απαιτεί καθαρές επιλογές από έντιμους ανθρώπους κι όχι μεσοβέζικες τοποθετήσεις από εθελόδουλα πιόνια τού συστήματος;...

Από την αρχή τής κρίσης δεν έχω σταματήσει να γράφω πως την κάθαρση στην τραγωδία δεν πρόκειται να τη δώσουν σούπερ ήρωες, που φορώντας τη μπέρτα και τη μάσκα τους θα απαλλάξουν τη "Γκόθαμ Σίτι" από τους κακούς. Τη δουλειά δεν πρόκειται να την κάνει κανένας επίγειος ή επουράνιος σωτήρας, απλούστατα γιατί αυτοί υπάρχουν μόνο στα παραμύθια τής γιαγιάς, του Χόλιγουντ και των παπάδων. Είναι θετικό σημάδι ότι ο κόσμος ειρωνεύεται το wi-fi τού πρωθυπουργού, ο οποίος έγινε ακόμα πιο γελοίος όταν προσπάθησε να αιτιολογήσει την ύψιστη σημασία αυτού του επιτεύγματος, το οποίο βεβαίως ούτε αυτό έχουμε δει ακόμα. Είναι καλό προμήνυμα πως το πόπολο δεν τσιμπά στην πλειοδοσία παροχών τού Αλ.Τσίπρα. Θέλει περισσότερα πλέον για να πειστεί από μια εξάμηνη σύμβαση κοινωφελούς εργασίας, ένα επίδομα θέρμανσης ή μια στείρα επιστροφή στο παρελθόν. Φτάνει αυτό; Προφανώς κι όχι, αλλά μόνο οι εθελοτυφλούντες δε βλέπουν πως οι πολίτες δε μένουν από απάθεια στους καναπέδες τους όταν τους προσκαλούν οι κομματικοί βοσκοί, αλλά γιατί δεν τους εμπιστεύονται τυφλά όπως παλιότερα. Περιμένουν πρώτα έργα για να πιστέψουν μετά στα λόγια. Κι αυτό δεν είναι πληγή για τη δημοκρατία, αλλά ένα πρώτο βήμα για την πραγματική εγκαθίδρυση της λαϊκής κυριαρχίας σε αυτόν τον τόπο...  

Αν δεν είστε αθάνατοι, να φυλάγεστε...

Γιατί οι βουλευτές τής Πασοκονεοδημοκρατίας, της ΜΝΗΜΑΡ και της Χρυσής Αυγής εκνευρίζονται τόσο πολύ όταν ακούν πως θα πρέπει να χτίσουν νέες φυλακές γιατί θα τις χρειαστούν για να τους στεγάσουν; Είναι γιατί θίγονται η ευγενική τους καταγωγή, ο αστικός τους καθωσπρεπισμός και η ανύπαρκτη αξιοπρέπειά τους ή, μήπως, η αιτία είναι βαθύτερη; Μήπως, λέω τώρα, φοβούνται πως οι επιλογές που έχουν κάνει τα τριάμισι τελευταία χρόνια δεν θα μείνουν ατιμώρητες όταν η Ιστορία αποδώσει τις ευθύνες που αναλογούν στον καθένα τους; Μήπως κανένας τους δεν πιστεύει ότι διασώζει τη χώρα παρά μόνο το μεγάλο κεφάλαιο, εγχώριο και διεθνές, και γι' αυτό λειτουργούν όπως αυτός που έχει τη μύγα;...

Ούτε ο πρωθυπουργός πιστεύει ότι διασώζει τον ελληνικό λαό. Αν το πίστευε, δεν θα σπαταλούσε όλη του την ενέργεια για να επιτίθεται στην αξιωματική αντιπολίτευση. Ενδεχομένως ο Αντ. Σαχλαμαράς να έχει δίκιο γι' αρκετά από αυτά που κατηγορεί το ΣΥΡΙΖΑ. Να του θυμίσω, όμως, πως κάθε πρωί στο Μαξίμου δε μεταβαίνει ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά ο ίδιος. Αυτός υποτίθεται πως κυβερνά, αυτός, ας πούμε, έχει το καρπούζι και το μαχαίρι. Οσο, επομένως, ανεύθυνη και λαϊκίστικη κι αν είναι η αντιπολίτευση ο πρωθυπουργός διαθέτει την επίσημη στήριξη της τρόικας και του ΠΑΣΟΚ και την ανεπίσημη της ΜΝΗΜΑΡ και της Χρυσής Αυγής για να ασκεί τις πολιτικές του, που κάνουν τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους. Κι από τη στιγμή, μάλιστα, που υποβαθμίζει και τη χθεσινή κοσμοσυρροή στην πλατεία Συντάγματος δεν έχει να φοβάται και μια πιθανή επανάσταση εναντίον του. Τότε, όμως, γιατί εκπέμπουν τόσο φόβο ο ίδιος και το συνεταιράκι του Β. Βενιζέλος, ο οποίος έχει το θράσος να καταγγέλλει άλλους πως εξυπηρετούν συμφέροντα; Είναι σαν ο κροκόδειλος να καταδικάζει τη βία από όπου κι αν προέρχεται, αλλά να "λησμονεί" πως κι ο ίδιος από αυτή ζει...

Η συγκυβέρνηση δεν έχει να παρουσιάσει καμιά επιτυχία. Ακόμα και το πρωτογενές πλεόνασμα βρίσκεται στο φαντασιακό της. Από τη στιγμή που το Δημόσιο έχει κηρύξει μια άτυπη στάση πληρωμών σε όποιον χρωστά και το κράτος μειώνει μισθούς και συντάξεις, κλείνει σχολεία και νοσοκομεία ή πετσοκόβει από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, θα ήταν παράλογο να μην καταγραφεί πλεόνασμα. Γιατί, επομένως, να μη σταματήσει να πληρώνει εντελώς, εγκαταλείποντας στην τύχη τους και την παιδεία και την υγεία; Τότε να δείτε πρωτογενές πλεόνασμα που θα επιτευχθεί. Μόνο που δεν θα έχει μείνει ζωντανός να το χαρεί ουδείς άλλος από τις 500 οικογένειες που βρομίζουν τη χώρα. Αφήστε που για να έχουν νόημα οι καλές στατιστικές θα πρέπει να είσαι διατεθειμένος να τις εκμεταλλεύεσαι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Σε διαφορετική περίπτωση καταλήγουν δώρο άδωρο...

Σαμαράς-Βενιζέλος-Κουρέλης-Μιχαλολιάκος, όλοι τους παίζουν το ρόλο που τους αναλογεί στο θέατρο σκιών τής πολιτικής μας σκηνής. Κι αν για την Πασοκονεοδημοκρατία το παιχνίδι της είναι πιο εμφανές, των άλλων δύο είναι πιο ύπουλο. Από τη μια, η αριστερά τής συνευθύνης κλείνει πονηρά το μάτι στην ελίτ, όπως αποδείχθηκε και με το "παρών" στην ψηφοφορία για την πρόταση δυσπιστίας. Της λέει, "μην ανησυχείς, αν παραστεί ανάγκη εμείς είμαστε εδώ για να δίνουμε χείρα βοηθείας, τουλάχιστον μέχρι να μας πετάξει ο λαός έξω από τη Βουλή στις επόμενες εκλογές όπως μας αξίζει". Κι απ' την άλλη, η συγκυβέρνηση έχει να προσδοκά στη στήριξη των νεοναζί και την επόμενη φορά που θα θελήσει να περάσει ένα νόμο που θα ευνοεί, για παράδειγμα, τους εφοπλιστές σε βάρος τού "μέσου, του μαλάκα τού έλληνα". Με ένα κεντροαριστερό κι ένα ακροδεξιό άλλοθι στη διάθεσή τους Σαμαράς-Βενιζέλος μπορούν να συνεχίσουν να παριστάνουν τους κυβερνήτες. Μιας κι όμως ο πρωθυπουργός δείχνει να αγαπά τον Σέξπιρ (τον μνημόνευσε και χθες στην ομιλία του) θα πρότεινα τόσο στον ίδιο όσο και στον αντιπρόεδρό του να ξαναδιαβάσουν τη συμβουλή τής Σερβηλίας στον Ιούλιο Καίσαρα, στο έργο τού βάρδου που έχει πάρει τον τίτλο του από το ρωμαίο αυτοκράτορα: "Αν δεν είσαι αθάνατος, να φυλάγεσαι"...        

Ανάμεσα σε δύο δεινά προτιμώ την πτώση τής κυβέρνησης...

Δεν ξέρω αν ο Αλέξης Τσίπρας έκανε καλά από άποψη τακτικής που κατάθεσε τώρα πρόταση μομφής και ούτε με ενδιαφέρει ιδιαιτέρως αν το έπραξε για να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τα εσωτερικά προβλήματα στο κόμμα του. Αυτό που με ενδιαφέρει πρωτίστως είναι να πέσει αυτή η κυβέρνηση κι αυτό γιατί τυχόν πτώση της δεν θα φέρει το χάος, αλλά γιατί αυτή η κυβέρνηση είναι το χάος με το οποίο απειλεί τον ελληνικό λαό σε περίπτωση που καταψηφιστεί...

Αναγνωρίζω ότι η χώρα βρίσκεται ανάμεσα σε δύο Συμπληγάδες: από τη μια ο νεοφιλελευθερισμός στο απόγειο της "δόξας" του, δηλαδή η πλήρης εξυπηρέτηση των συμφερόντων τής ελίτ σε βάρος των μικρομεσαίων. Κι από την άλλη ένας άκρατος λαϊκισμός, που δεν υπόσχεται μεταρρυθμίσεις προς την κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά μια επιστροφή στο "όμορφο" παρελθόν (που δεν είναι και τόσο παρελθόν όσο θέλουν ορισμένοι να πιστεύουμε) του μικροκομματισμού, του συντεχνιασμού και των ψεύτικων υποσχέσεων. Μακάρι να διέθετα τη δυνατότητα μιας τρίτης επιλογής αυτήν την ώρα που σας γράφω, αλλά από την οικονομική γενοκτονία, την εθνική προδοσία και τη φαυλότητα αυτών που κυβέρνησαν τα τελευταία 40 χρόνια προτιμώ το έλασσον κακό...

Την ίδια ώρα, απορώ με εκείνους που απορούν και εξίστανται με τη βίαιη ανακατάληψη της ΕΡΤ. Η δημόσια ραδιοτηλεόραση είχε πρώτα εγκαταλειφθεί από τους ίδιους τους ανθρώπους της, την πλειονότητά τους τουλάχιστον, πριν πέσει στα νύχια των δυνάμεων καταστολής ενός καθεστώτος το οποίο στην προοπτική τού ταξικού εμφυλίου έχει επενδύσει όλες τις τελευταίες "οικονομίες" του. Αν όλοι αυτοί που κλαίγονται για την ΕΡΤ το τελευταίο διήμερο συνέχιζαν να βρίσκονται στο κτίριο της Αγίας Παρασκευής κι όταν το ζήτημα του λουκέτου στη δημόσια ραδιοτηλεόραση έπαψε να απασχολεί τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, κανείς από το Μέγαρο Μαξίμου δεν θα τολμούσε να πάρει την απόφαση για χρήση κρατικής βίας. Κι αυτό γιατί στις ημέρες μας, στις οποίες οι δικτατορίες είναι κοινοβουλευτικές κι όχι στρατιωτικές, τα τανκ δεν εισβάλλουν αν προηγουμένως δεν έχουν πειστεί οι νοικοκυραίοι ότι η τάξη και η ασφάλεια είναι σπουδαιότερες αξίες από την ελευθερία...

Οταν, επομένως, το πόπολο αδρανεί γιατί να μη βρίσκουν την ευκαιρία οι Σαχλαμαράδες και οι Βενιζέλοι να υπερασπίζονται τη νομιμότητα, την οποία οι ίδιοι θέσπισαν για να εξυπηρετήσουν τους εαυτούς τους και τους νταβατζήδες τους; Ο πρωθυπουργός, για παράδειγμα, για να δικαιολογήσει τον αντιπρόεδρό του (ή, μήπως, οι ρόλοι είναι αντίστροφοι;...) υποστήριξε στην πρόσφατη παρωδία τηλεοπτικής συνέντευξης πως ο Β. Βενιζέλος έχει αθωωθεί από εξεταστικές επιτροπές τής Βουλής για όποια αδικήματα τυχόν τέλεσε για τα υποβρύχια και τη Λίστα Λαγκάρντ. Δεν θα επιμείνω στον πειρασμό να υπενθυμίσω πως κι ο Τσοχατζόπουλος είχε αθωωθεί από παρόμοιες επιτροπές ούτε ότι όταν κερνά ο Γιάννης και πίνει ο ίδιος, αυτό δε λέγεται δικαιοσύνη αλλά κοροϊδία...

Εστιάζω στο ότι οι ίδιοι άνθρωποι που έχουν κάνει το Σύνταγμα ξεσκονόπανο κι αυτήν ακόμα την κοινοβουλευτική διαδικασία πλυντήριο ξεπλύματος βρόμικων υποθέσεων (όταν "απλώς" δεν την απαξιώνουν πλήρως με τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου) εμφανίζονται "α λα καρτ" δημοκράτες για να μας διδάξουν ήθος και σεβασμό στους θεσμούς. Υπενθυμίζω στους Αντ. Σαχλαμαρά και Β. Βενιζέλο πως κάποιος μπορεί να είναι είτε παπάς είτε ζευγάς. Οταν ο ίδιος άνθρωπος υποδύεται κάθε φορά κι από διαφορετικό ρόλο, αναλόγως με ποιός τον συμφέρει, δεν ξέρω  στα δικά σας χωριά αλλά στο δικό μου τον αποκαλούμε απατεώνα, χωρίς καν το "πολιτικός" ως επιθετικό προσδιορισμό...

 

Το φετίχ τού Αλέξη Τσίπρα είναι πλέον το ευρώ...

Λένε πως όταν συγκρούονται τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια. Πολύ πιθανό. Μόνο που πολλές φορές από αυτήν τη σύγκρουση μπορείς να επιβεβαιώσεις κι ορισμένες αλήθειες, τις οποίες αν διατυπώσει κάποιος κοινός θνητός θα τον χαρακτηρίσουν ξεπερασμένο κομμουνιστή. Η τρόικα, στην απολογία της στο Ευρωκοινοβούλιο, υποστήριξε πως η ελληνική κυβέρνηση με την τακτική της προστατεύει τους πλούσιους επιχειρηματίες τής χώρας σε βάρος τής πλειονότητας του πληθυσμού. Προφανώς και οι εκπρόσωποι των δανειστών δεν το υποστήριξαν διακατεχόμενοι από συναισθήματα κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά γιατί η τρόικα εσωτερικού δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ξένων επιχειρηματιών κι επειδή πρέπει με κάποιο τρόπο να εξηγήσουν γιατί "πότισαν" τον ασθενή με δηλητήριο.  Η τρόικα, επίσης, "αποκάλυψε" ότι και νέα μέτρα θα ληφθούν κι άλλα μνημόνια θα ψηφιστούν και η Ελλάδα αργεί ακόμα για να βγει στις αγορές. Εκπληξη; Μόνο για όσους εξακολουθούν να πιστεύουν τον "Wi-Fiάτο" πρωθυπουργό μας και τα μιντιακά παπαγαλάκια του...

Οπως καταλαβαίνετε, ο ελληνικός λαός είναι ο "βάτραχος" που βρίσκεται παγιδευμένος ανάμεσα στα "βουβάλια". Κι ανάμεσα στα αντικρουόμενα μηνύματα που στέλνουν οι δύο πλευρές έχει και μια αξιωματική αντιπολίτευση η οποία παίρνει όρκους πίστης στο ευρώ και στην ευρωζώνη. Πού χάθηκε ο Αλέξης Τσίπρας τού "ευρώ δεν είναι φετίχ"; Δεν το πίστεψε ποτέ ή στην αγωνία του να γίνει πρωθυπουργός γυρίζει τον πλανήτη υποσχόμενος πως θα είναι φρόνιμο παιδί; Τα ύστερα, όμως, τιμούν τα πρώτα για τον αρχηγό τής αξιωματικής αντιπολίτευσης ή, στην περίπτωσή του, τα...ατιμούν.

Δεν ανήκω στο αποκαλούμενο "λόμπι τής δραχμής", το οποίο υπερασπίζεται την επιστροφή στο αρχαίο μας νόμισμα από προγονολατρεία ή γιατί αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντά του. Αλίμονο, όμως, αν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων η χώρα απεμπολεί ένα ισχυρό όπλο της μόνο και μόνο για να γίνονται αρεστοί ορισμένοι στο Βερολίνο, στην Ουάσιγκτον και στους διαπλεκόμενους επιχειρηματίες. Το ευρώ και η ευρωζώνη δεν είναι φετίχ, όπως δε μπορεί να είναι οτιδήποτε στην οικονομική επιστήμη. Εκτός αν το "βίτσιο" σου είναι να σε γουστάρει η ελίτ. Τότε, όμως, πόσο πιο αριστερός είσαι από τον Αντ. Σαχλαμαρά, το Β. Βενιζέλο ή τον Φ. Κουρέλη;...

Τώρα που ξεβολευτήκαμε όλοι, μήπως να ενωθούμε;...

Οι λαϊκοί αγώνες δεν είναι επετειακές εκδηλώσεις ή κινητές γιορτές, όπως το Πάσχα, για να τις τιμούμε μια στο τόσο. Γι' αυτό κι ελάχιστη σημασία έχει η σημερινή γενική απεργία, ύστερα από μήνες σιωπής τής ΓΣΕΕ, πόσω μάλλον όταν δεν πρόκειται να είναι διαρκείας ή να σηματοδοτήσει μια αλλαγή στρατηγικής τού εργατικού κινήματος. Για ποιό εργατικό κίνημα, όμως, μπορούμε να μιλάμε όταν η ηγεσία του αποτελεί κι αυτή κομμάτι τής ελίτ που καταδυναστεύει τον ελληνικό λαό; Κορυφαίο παράδειγμα είναι ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλος, ο οποίος ούτε ο ίδιος θυμάται από πόσες μπάντες τσεπώνει φράγκα χάρη στην θεσμική συμμετοχή του σε Δ.Σ. κι άλλα "τυχερά". Ποιός ο λόγος γι' αυτόν τον άνθρωπο να διοργανώσει κάτι παραπάνω από μια ψόφια διαδήλωση, στην οποία είναι πιθανό να μην πατήσει καν το πόδι του για να μην ακούσει τις αποδοκιμασίες τού αιώνα; Αποτελεί στοιχειώδη εκδήλωση ευγένειας προς τους νταβατζήδες να μη μιλάς όταν τρως κι αυτό ακριβώς κάνουν οι εργατοπατέρες...

Το μπαλάκι, επομένως, πέφτει σε εκείνους που όφειλαν να το έχουν αρπάξει από την αρχή, στα ίδια τα θύματα δηλαδή αυτής της ταξικής κρίσης. Στους μικρομεσαίους εργαζόμενους, μισθωτούς κι ελεύθερους επαγγελματίες, και στους ανέργους. Αυτό απαιτεί οργάνωση από τα χαμηλά, σε πρωτοβάθμιο επίπεδο, και δυναμική συμμετοχή όλων στην ανατροπή πολιτικών οι οποίες αθωώνουν και διαιωνίζουν ανισότητες αντί να υπηρετούν την ανάγκη για κοινωνική δικαιοσύνη στην κατανομή των βαρών και στην απόλαυση του παραγόμενου πλούτου. Σε διαφορετική περίπτωση, ακόμα κι αν υποθέσουμε πως είχαμε μια κυβέρνηση που θέτει κόκκινες γραμμές και δεν τις πατά με χαρακτηριστική ευκολία, νέα επώδυνα μέτρα είναι αναπόφευκτα όπως η βαρυχειμωνιά μετά από την παρατεταμένη καλοκαιρία...

Οι άνθρωποι διαμαρτύρονται όταν αδικούνται και λησμονούν τις αδικίες που έχουν υποστεί όταν βρίσκονται καβάλα στο κύμα. Καλώς κάνουν, για παράδειγμα, σήμερα και διαμαρτύρονται οι δημόσιοι υπάλληλοι για τις απολύσεις, τις διαθεσιμότητες, τις περικοπές που γίνονται οριζόντια κι αναξιοκρατικά. Το ελληνικό Δημόσιο, όμως, δεν έγινε παράδειγμα προς αποφυγή τα τελευταία τρία έτη. Για δεκαετίες ανεχόμασταν μια αντιπαραγωγική, γραφειοκρατική δημόσια διοίκηση, στελεχωμένη σε σημαντικό βαθμό από άχρηστα ρουσφέτια. Δεν είδα, όμως, ποτέ την ΑΔΕΔΥ να προκηρύσσει απεργία για να σταματήσει η φαυλότητα που επέβαλλαν τα κόμματα για εξαγορά ψήφων και ταξικών συνειδήσεων.

Κι αυτό γιατί όλοι αισθάνονταν πως έπαιζαν ένα "win-win" παιχνίδι σε βάρος, έστω κι ασυνείδητα, των άξιων και ικανών. Οι τελευταίοι έχουν τεθεί στο περιθώριο εδώ κι αρκετό καιρό, αφήνοντας τους πρώην βολεμένους να κάνουν τα σόου τους απέναντι στην τρόικα εξωτερικού κι εσωτερικού όχι γιατί θέλουν να αλλάξει η χώρα αλλά για να μην πάψουν οι ίδιοι να την απομυζούν. Σήμερα, πάντως, στους δρόμους οφείλουν να κατεβούν και οι μεν και οι δε σε μια εκδήλωση ταξικής αλληλεγγύης, έστω κι αν καθυστέρησε, έστω κι αν στην ουσία της δεν υφίσταται...  

Το πρόβλημα με Σαμαρά δεν είναι τόσο αυτά που λέει όσο αυτό που είναι...

Δεν θα κόψει μισθούς και συντάξεις, δεν θα βάλει νέους φόρους, δεν θα υπογράψει άλλο μνημόνιο, θα πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα, θα διώξει την τρόικα το 2014, θα συντρίψει τα φαινόμενα βίας, θα φέρει το Wi-Fi ίντερνετ σε όλη τη χώρα, για να μη μακρηγορώ θα κάνει την Ελλάδα πρώτη παγκόσμια δύναμη. Το τελευταίο δεν το είπε ο Αντ. Σαχλαμαράς, απαντώντας στα "σκληρά" ερωτήματα του Γ. Πρετεντέρη τού τύπου "είναι στόχος σας να βγάλετε τη χώρα από το μνημόνιο", "θα κάνετε εκλογές αν οι κακοί σας ρίξουν" και "αληθεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο σατανάς;". Θα μπορούσε, όμως, να είχε υποσχεθεί κι αυτό ο πρωθυπουργός. Ετσι κι αλλιώς τα "θα" τζάμπα είναι, προσφέρονται για επικοινωνιακά παιχνίδια και ξεχνιούνται γρήγορα από το πόπολο, το οποίο με μνήμη χρυσόψαρου συγχωρεί και το μεγαλύτερο ψέμα αν του προσφερθεί σε πολυτελή συσκευασία...

Το πρόβλημα με τον Αντ. Σαχλαμαρά δεν είναι τόσο αυτά που λέει, έστω κι αν αρκετά από αυτά "κολυμπούν" στον ίδιο βάλτο με την ακροδεξιά, όσο αυτό που ήταν και είναι: μια πολιτική μετριότητα, η οποία έχει υπηρετήσει επί δεκαετίες τους εθνικούς μας νταβατζήδες (θα μάθουμε ποτέ γιατί έριξε τον Κ. Μητσοτάκη;) και το μικροκομματισμό τού ρουσφετιού (ρωτήστε πόσοι καλαματιανοί εργάζονται στο Μουσείο τής Ακρόπολης, αν δε με πιστεύετε), της κωλοτούμπας (δεν ξεχνιούνται τα "Ζάππεια 1,2,3,1014", τα οποία δεν είχαν καμιά σχέση με τα μνημόνια), του εθνικισμού (παρουσία στα μνημόσυνα των γερμανοτσολιάδων τού Μελιγαλά, σκοπιανό, Δίκτυο 21, μετανάστευση).

Κι έρχεται ο ίδιος αυτός άνθρωπος σήμερα να μας μιλά για αξιοκρατία, υπευθυνότητα, αγνό πατριωτισμό, σύγκρουση με τους ξένους τοκογλύφους και να ξεπλένει το ΠΑΣΟΚ και το Β. Βενιζέλο για όλα τους τα αμαρτήματα. Μπορεί κάποιος στα 62 του χρόνια και ύστερα από 40 χρόνια στην πολιτική να αλλάξει τον εαυτό του ώστε να αλλάξει στη συνέχεια και τη χώρα; Κάποιος πιο ανοιχτόμυαλος ίσως, κάποιος όμως με το σκουριασμένο μυαλό τού Αντ. Σαχλαμαρά πολύ φοβάμαι πως όχι. Πόσο μάλλον όταν διαθέτει το δικό του ένοχο παρελθόν...





 

Τα "παλικάρια" ήταν φασίστες, για να μη ξεχνιόμαστε...

Δεν ήθελα τους Μ. Καπελώνη και Γ. Φουντούλη νεκρούς. Δεν θα ήταν χρήσιμη στη μάχη κατά τού φασισμού η δολοφονία τού Ν. Μιχαλολιάκου ή του Ηλ. Κασιδιάρη, πόσω μάλλον δύο άσημων χρυσαυγιτών. Θα ήταν μόνο αν ο θάνατός τους εξαφάνιζε από τον πολιτικό χάρτη τη Χρυσή Αυγή κι οποιαδήποτε άλλη σκέψη για παρόμοιο κομματικό μόρφωμα που θα την αντικαθιστούσε. Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι του να παρουσιάζονται οι δολοφονηθέντες από τα κυρίαρχα μίντια ως τα "καλά προσκοπάκια" που, εντάξει βρε αδελφέ, μπορεί στον ελεύθερο χρόνο τους να έπαιζαν και λίγη μπαλίτσα με το κεφάλι ενός πακιστανού, πάει πολύ.

Δεν ξέρω το βίο και την πολιτεία των δύο νεκρών. Μπορεί να ήταν, απλώς, δυο παραστρατημένοι νέοι που διέκριναν στο Χίτλερ, στον εθνικισμό και στη μισαλλοδοξία τις λύσεις για τη σωτηρία τής χώρας κι από εκεί και πέρα δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να πηγαίνουν στην εκκλησιά, να ανάβουν κεράκια στην Παναγιά και να βοηθούν γριούλες να διασχίζουν τις λεωφόρους. Αυτή είναι η "καλή" εκδοχή. Γιατί στην κακή που έχω στο μυαλό μου δυο στελέχη (κι όχι απλώς φίλοι ή ψηφοφόροι) τής Χρυσής Αυγής συμμετέχουν σε μια εγκληματική οργάνωση, που σύμφωνα με τη δικαιοσύνη σκοτώνει, εκβιάζει, εξαπατά κι άλλα "ωραία" πράγματα... 

Κι εγώ κι εσείς, φαντάζομαι, δεν θέλουμε να αλληλοσκοτώνονται στην παραλιακή νονοί τής νύχτας. Θα προτιμούσαμε να δικάζονταν, να καταδικάζονταν και να εξέτιαν την ποινή τους. Αλίμονο όμως, δεν πηγαίνουμε να ανάβουμε κεράκια στο σημείο που σκοτώθηκαν και να τους γράφουμε αφιερώσεις τού στιλ "Μπάμπη Σουγιά, δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο όμορφα ξεκοίλιαζες με το στιλέτο σου και πυροβολούσες με το καλάσνικόφ σου". Γι' αυτό και δυσκολεύομαι να αντιληφθώ την τεχνητή οδύνη για το χαμό δυο χρυσαυγιτών, που ενδεχομένως την προηγούμενη ημέρα να είχαν βγάλει οι ίδιοι πιστόλια σε αφγανούς, κομμουνιστές, ομοφυλόφιλους ή όποιους άλλους δεν ταυτίζουν με την άρια φυλή τους.

"Πώς μπορείς να είσαι τόσο άσπλαχνος, ήταν νέα παιδιά", σας ακούω ήδη να μουρμουρίζετε. Καμιά αντίρρηση: ας τους κλάψουν οι οικείοι τους μακριά από τις τηλεοπτικές κάμερες και οι υπόλοιποι να αναζητήσουμε τρόπους για να μην παραδοθεί η χώρα στον ταξικό εμφύλιο τον οποίο επιδιώκει η ελίτ. Πού αποσκοπεί, όμως, όλο το υπόλοιπο πανηγυράκι τής αγιοποίησης μελών εγκληματικής οργάνωσης παρά μόνο στο "ξέπλυμά" της και στην αναβίωση της ξεθυμασμένης θεωρίας των δύο άκρων από το ακροδεξιό πρωθυπουργικό επιτελείο;... 

Το σκορ είναι 2-1, αλλά νικητές είναι οι χαμένοι...

Αν κάποιος μπορούσε να μου εγγυηθεί ότι σκοτώνοντας δυο χρυσαυγίτες θα ανασταινόταν ο Παύλος Φύσσας κι ότι την επόμενη ημέρα η χώρα θα είχε ξεμπλέξει με το φασισμό, πολιτικό και οικονομικό, θα κατέβαινα ο ίδιος από τη μοτοσικλέτα και θα τους δολοφονούσα εν ψυχρώ με το πιστόλι των εννέα χιλιοστών. Θα ήταν μια απαραίτητη θυσία υπέρ τού ευρύτερου αγαθού τής διάσωσης της πατρίδας μου από τη μπότα τής ακροδεξιάς μισαλλοδοξίας και της νεοφιλελεύθερης οικονομικής γενοκτονίας. Πόσο "απλή" θα ήταν η ζωή αν αντί για δικαιοσύνη επιβαλλόταν αυτοδικία κι αντί για ξερίζωμα του κακού λύναμε τις διαφορές μας όπως τα παιδιά στη γειτονιά: "μου έφαγες έναν, σου τρώω δύο, μου έφαγες τρεις, σου τρώω τέσσερις μέχρι στο τέλος όλο το λούμπεν προλεταριάτο, ακροαριστερό κι ακροδεξιό, να είναι νεκρό προς μεγάλη τέρψη τής ελίτ"...

Δε βιάζομαι να βγάλω συμπεράσματα. Θα πρέπει να αποδειχθεί, και με πειστικό μάλιστα τρόπο, ότι αυτό που έγινε στο Νέο Ηράκλειο, που ήταν καθαρή δολοφονία, δεν ήταν ξεκαθάρισμα λογαριασμών ή μια ακόμα προβοκάτσια των καλοθελητών τού παρακράτους, οι οποίοι ήδη ξέθαψαν την ιστορία των δύο άκρων για να ταυτίσουν την Αριστερά με την ακροαριστερή τρομοκρατία. Ο καλός ντετέκτιβ, ωστόσο, προκειμένου να εντοπίσει το δολοφόνο αναζητά πρώτα και κύρια ποιός ωφελείται ή επιθυμεί να ωφεληθεί από το έγκλημα. Ποιός ωφελήθηκε ή επιθυμεί να ωφεληθεί από τη δολοφονία τού Παύλου Φύσσα και των δύο χρυσαυγιτών; Μόνο εκείνοι που θέλουν να τρομοκρατήσουν τους χειμαζόμενους μικρομεσαίους νοικοκυραίους, να δαιμονοποιήσουν οποιαδήποτε μορφή αντίδρασης στο καθεστώς και να οδηγήσουν σε έναν ταξικό εμφύλιο πόλεμο, στον οποίο οι σκλάβοι θα πολεμούν σκλάβους με "έπαθλο" τη διαιώνιση των κοινωνικών αδικιών. Δε φτάνω στο σημείο να ισχυριστώ πως ο Αντ. Σαχλαμαράς ή το ακροδεξιό επιτελείο του σχεδίασαν αυτό που συνέβη στο Νέο Ηράκλειο. Μερικά χαμόγελα, ωστόσο, πρέπει να έσκασαν στο Μέγαρο Μαξίμου...

Αν αυτοί που σκότωσαν τους δύο χρυσαυγίτες είναι άνθρωποι του παρακράτους ή "απλώς" μαφιόζοι, "άξιος" ο μισθός τους. Αν ανήκουν στην ακροαριστερά και λειτούργησαν στη λογική τού "να πάρουμε πίσω το αίμα τού Παύλου Φύσσα" οφείλουμε να τους απονείμουμε το Οσκαρ ηλιθιότητας. Η μάχη με το φασισμό και το νεοφιλελευθερισμό πρέπει να γίνει πρωτευόντως σε επίπεδο επιχειρημάτων, ιδεολογικής αντιπαράθεσης και ιστορικών παραδειγμάτων. Η βία είναι αναγκαίο να αποτελεί το "Σχέδιο Β", να είναι στοχευμένη κι όχι τυφλή και, κυρίως, να έχει την έγκριση της πλειονότητας του λαού, έστω και σιωπηρώς, για να μπορεί να γίνεται αποδεκτή ως σώφρων επιλογή. Αλίμονο αν τη μετατρέπουμε σε αυτοσκοπό και τη μεταχειριζόμαστε με την ίδια "σύνεση" που τη μεταχειρίζονταν στην Αγρια Δύση. Το φασισμό και το νεοφιλελευθερισμό δεν θα τους νικήσουμε αν γίνουμε εμείς οι ίδιοι το τέρας που κυνηγάμε. Σε ενα αλληλοφάγωμα τεράτων μην περιμένετε να ξεχωρίσω δίκαιους κι άδικους...  

Το ΠΑΣΟΚ δε διακόρευσε μια παρθένα, ξεχείλωσε μια πουτάνα...

Δε με πειράζει που ο Θ. Πάγκαλος είναι ευτραφής (sic). Οπως θα έγραφε κι ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, άλλωστε, "βρες αυτό που αγαπάς κι άφησέ το να σε σκοτώσει". Αυτό που με ενοχλεί στον πρώην από παντού είναι που απαγορεύει σε οποιονδήποτε άλλο να ανακαλύψει αυτό που θέλει και να το αφήσει να τον καταστρέψει. Για να γίνω πιο κατανοητός, ο Θ. Πάγκαλος εξακολουθεί να εμφανίζεται ως τιμητής των πάντων, χρησιμοποιώντας ως επί το πλείστον μια απαξιωτική γλώσσα που θα ταίριαζε περισσότερο σε αναμάρτητο. Κι αυτό για να καλύψει τις δικές του ευθύνες ως διαχρονικό κομμάτι ενός συστήματος το οποίο δωροδοκούσε με χίλιους δυο τρόπους ώστε το πόπολο να κάνει τα στραβά μάτια στο μεγάλο φαγοπότι που λάμβανε, και συνεχίζει να λαμβάνει, χώρα πίσω από τις κλειστές θύρες των επαύλεων της ελίτ. Το "μαζί τα φάγαμε", αυτή η φασιστικού τύπου άφεση αμαρτιών στους εθνικούς μας νταβατζήδες, θα ακουγόταν ως αφέλεια από το στόμα κάποιου θύματος της γραφειοκρατίας, του νεποτισμού ή του ρουσφετιού. Από έναν από εκείνους, όμως, που συντήρησαν, κάλυψαν και ίσως συνέβαλαν στη φαυλότητα των τελευταίων 30 χρόνων ακούγεται ως ύψιστη προσβολή...

Από την άλλη, βεβαίως, δεν ανήκω στους Κρανιδιώτηδες ή Βορίδηδες που προπαγανδίζουν πως για τη λαμογιά σε αυτόν τον τόπο ευθύνεται κυρίως το ΠΑΣΟΚ. Προφανώς και το πάλαι ποτέ Κίνημα δεν έκανε και πολλά για να εγκαθιδρύσει ένα κράτος διαφάνειας, στο οποίο θα διορίζονται μόνο οι άξιοι, με αδιάβλητες διαδικασίες, και στο οποίο ο καθένας θα ανταμείβεται με βάση το ταλέντο και την εργασία του. Αλίμονο, όμως, αν πιστέψουμε ότι μέχρι το 1981 η Ελλάδα ήταν ένας τόπος όπου βασίλευε η δικαιοσύνη, η ελίτ τιμωρείτο για τα εγκλήματά της, οι πολιτικές ή κοινωνικές μειονότητες διέθεταν ισότιμα δικαιώματα με την πλειονότητα και στα ξερονήσια κατοικούσαν μόνο κατσίκες...

Θυμίζω σε εκείνους που πιστεύουν ότι τα 400 χρόνια τουρκοκρατίας δεν άφησαν κανένα σημάδι πάνω μας πως το ρουσφέτι και το μπαξίσι είναι τουρκικές λέξεις και για κάποιο λόγο χρησιμοποιούνται και στις ημέρες μας, πολύ πριν όχι μόνο από το ΠΑΣΟΚ αλλά κι από το κράτος και παρακράτος τής δεξιάς. Το πρόβλημα, άλλωστε, δεν είναι πως ο Ανδρ. Παπανδρέου γιγάντωσε το δημόσιο χρέος, αλλά πως το έκανε για να ευνοήσει μια κομματική νομενκλατούρα, η οποία διόριζε ή επέτρεπε τη φοροδιαφυγή στους ημετέρους για να συντηρείται ένας κομματικός στρατός, αντί να επενδυθούν τα χρήματα αξιοκρατικά και να ελεγχθεί η αξιοποίησή τους. Κοντολογίς, και συγγνώμη για τα μη πολιτικώς ορθά "γαλλικά" μου, το ΠΑΣΟΚ δε διακόρευσε μια παρθένα, "απλώς" ξεχείλωσε μια πουτάνα χωρίς να κάνει και πολλά για να τη φέρει στον "ίσιο δρόμο"...

Αν για κάτι, πάντως, είχε δίκιο ο ρεζίλης των Παπανδρέου είναι πως λεφτά υπάρχουν. Όταν μόλις 505 ελληνικές οικογένειες διατηρούν πλούτο 60 δισεκατομμυρίων ευρώ, ο οποίος μάλιστα "αβγάτισε" μέσα στην κρίση, ο καθένας καταλαβαίνει ότι υπάρχει πολύ "λίπος", το οποίο αν μοιραστεί ισότιμα αυτή η χώρα μπορεί να σωθεί χωρίς να καταστραφεί ο λαός της. Επομένως, στην θέση τού Μανώλη Γλέζου δεν θα ρωτούσα τον Αλέξη Τσίπρα πού θα βρει τα λεφτά, αλλά αν έχει τα κότσια να αναμετρηθεί στα μαρμαρένια αλώνια με ένα σύστημα το οποίο είναι διατεθειμένο να πουλήσει ακόμα και το σκοινί με το οποίο θα κρεμαστεί. Προφανώς και η πολιτική βούληση δεν είναι υπόθεση ενός ανδρός, καθώς χρειάζεται και η λαϊκή στήριξη για συγκρούσεις κι ανατροπές. Όταν, όμως, παρατηρώ από τώρα στο ΣΥΡΙΖΑ καθεστωτικές συμπεριφορές δεν απορώ τόσο για την πηγή άντλησης των χρημάτων όσο για το κατά πόσο θα θελήσει να την ξεβολέψει...