"Μετανιώνω μόνο για το ότι δεν είμαι κάποιος άλλος"...

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας έναν κανόνα που προσπαθώ να ακολουθώ στη ζωή μου: δε συγκρίνω τους μεγαλοφυείς ανθρώπους με τους μέτριους ή τους ηλίθιους. Κι αυτό για να μην ταπεινώσω κυρίως εκείνους που δεν είναι κάτι το ξεχωριστό, είτε γιατί γεννήθηκαν στον "τροπικό" του μέσου όρου είτε γιατί δεν είχαν την θέληση και το κουράγιο για να γίνουν αυτό που θα μπορούσαν να είχαν γίνει. Δεν τους κακίζω. Αλλωστε αν δε υπήρχε η μετριότητα ως μέτρο σύγκρισης πώς θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε αυτούς που την ξεπερνούν; Αν δεν υπήρχε το σκυλάδικο πώς θα υποκλινόμασταν στον Χατζιδάκι, αν δεν υφίσταντο μπογιατζήδες πώς θα σεβόμασταν τον Πικάσο, αν δε γυρίζονταν σκουπίδια πώς θα λατρεύαμε τον Γούντι Αλεν; Πείτε με, επομένως, νιτσεϊκό, αλλά μην περιμένετε να καταδικάσω το πνεύμα ενός ανθρώπου, όπως του δημιουργού τού "Νευρικού Εραστή" ή του "Μανχάταν", επειδή ενδεχομένως το σώμα του να είναι αδύναμο...

Αν ο "Γούντμαν" είναι ένοχος σεξουαλικής κακοποίησης ανήλικης, πρέπει να τιμωρηθεί με την ποινή που αντιστοιχεί στη βαρύτητα του αδικήματος που έχει τελέσει. Τελεία και παύλα, χωρίς "ναι μεν, αλλά". Πρέπει, όμως, να αποδειχθεί με κάποιον τρόπο ότι οι κατηγορίες σε βάρος του είναι βάσιμες και δε σχετίζονται με το παραλήρημα μιας πληγωμένης γυναίκας, της Μ. Φάροου, η οποία αδυνατεί να δεχθεί ότι ο πρώην σύντροφός της συνεχίζει στα 80 του να είναι δημιουργικός και να διεκδικεί Οσκαρ, ενώ εκείνη είναι ξεχασμένη από θεούς κι ανθρώπους γιατί δεν ήταν τίποτα παραπάνω από τη "μούσα" ενός σπουδαίου auteur. Η χρονική συγκυρία τής "αποκάλυψης", με την ταινία "Θλιμμένη Τζασμίν" του Γούντι να διεκδικεί βραβεία, και οι...καθυστερημένες αναμνήσεις τής θετής του κόρης αν μη τί άλλο δημιουργούν ερωτηματικά. Πολύ φοβάμαι, δηλαδή, πως βρισκόμαστε ξανά ενώπιον μιας συνηθισμένης ιστορίας, αυτή της αλεπούς που ό,τι δε φτάνει προσπαθεί να τα κάνει κρεμαστάρια...

Κι αυτό, βεβαίως, δεν αφορά μόνο τη Μ. Φάροου αλλά κι όλους εκείνους που δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα υποφέρουν από κόμπλεξ κατωτερότητας και για να αισθάνονται καλύτερα με τον εαυτό τους προσπαθούν να υποβιβάζουν το μεγαλείο που έχουν μπροστά τους. Αρκετοί ανάμεσά μας, σαν άλλοι Σαλιέρι, τρομάζουμε όταν αντικρίζουμε έναν Μότσαρτ κι αναρωτιόμαστε, απευθυνόμενοι στον θεό μας, πώς είναι δυνατό εμάς, τους πιστούς υπηρέτες του, να μας έχει κάνει μετριότητες και να έχει προσφέρει όλο το ταλέντο τού κόσμου σε αναιδείς που το σπαταλούν σε ανόητα μεθύσια. Σε κάποιον άλλο, άλλωστε, πρέπει να παραπέμπουμε πάντοτε την ευθύνη για τις δικές μας αβελτηρίες, για τα χαμένα μας όνειρα, για τις ελπίδες μας που δεν ευοδώθηκαν, για τη ζωή που δε ζήσαμε. Τώρα είναι η δική μας σειρά, επομένως, να ασελγήσουμε πάνω στον Γούντι Αλεν, να τον διασύρουμε, να τον ταπεινώσουμε, να τον χαρακτηρίσουμε ανθρωπόμορφο κτήνος, τέρας με γυαλιά, παιδόφιλο κι οτιδήποτε άλλο.

Ω, πόσο γλυκιά είναι η στιγμή που η μετριότητα παίρνει την εκδίκησή της από τη μεγαλοφυΐα, ξεδιψά με μίσος και χορταίνει με οργή. Πόσο λίγο, όμως, θα κρατήσει αυτή η χαρά, που είναι στηριγμένη σε πήλινα πόδια κι έχει τόσο σύντομη ημερομηνία λήξης. Αύριο πάλι θα είμαστε μυρμηγκάκια που επιτρέπουμε να μας πατούν και να μας συνθλίβουν, ενώ τα "Ρέκβιεμ" τού Μότσαρτ ή τα "Match Point"του Γούντι θα τα ακούν και θα τα βλέπουν και τα δισέγγονα των δισεγγόνων μας. Οταν εμείς δεν θα είμαστε τίποτα άλλο παρά λίπασμα για τις ντομάτες, εκείνοι θα μνημονεύονται στους αιώνες των αιώνων για την τέχνη τους, χάρη στην οποία θα έχουν συγχωρεθεί όλες οι αμαρτίες τους. Ο φθόνος, πάλι, μένει αστεφής κι ασυγχώρητος...