Ανήκωμεν εις τον Μπόμπολαν...

Ο ορισμός τού τζαμπατζή είναι διφορούμενος. Αν πιστέψεις το MEGA (κάτι το οποίο δεν τιμά καθόλου τη νοημοσύνη σου) σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν όσοι αρνούνται να πληρώσουν διόδια για ημιτελείς επί χρόνια δρόμους-καρμανιόλες, τους οποίους έχουν πληρώσει πέντε και δέκα φορές και πλέον δεν έχουν να δώσουν ούτε για να πάρουν γάλα στα παιδιά τους. Προσωπικώς θα σας έδινα έναν διαφορετικό ορισμό τού τζαμπατζή: είναι αυτός που πετυχαίνει αύξηση της τιμής των διοδίων την ώρα που ο μέσος έλληνας έχει απολέσει το 40% των εισοδημάτων του την τελευταία τετραετία κι ενώ ο ίδιος έχει προεισπράξει εκατομμύρια για έργα που δεν έχει καν ξεκινήσει, την ίδια στιγμή που θα όφειλε να επιστρέψει στο ελληνικό Δημόσιο τα δικαιώματα των διοδίων, για παράδειγμα, της Αττικής Οδού αφού και το κόστος κατασκευής της έχει εδώ και καιρό υπερκαλυφθεί κι ο ίδιος έχει αντλήσει τεράστια υπερκέρδη από αυτήν την ιστορία. Με λίγα λόγια, στο δικό μου λεξικό δίπλα στο "τζαμπατζής" θα έβαζα ως συνώνυμο το "μεγαλοεργολάβος". Κι αν ήθελα να το εικονογραφήσω, θα τοποθετούσα κι ένα πόστερ τού Γ. Μπόμπολα, του διαχρονικού δηλαδή εθνικού μας κατασκευαστή, ο οποίος για λόγους που πολύ φοβάμαι δεν άπτονται της νομιμότητας είναι το αγαπημένο τρόπον τινά "παιδί" στα 80 του, του πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου...

Διαβάζω ως επιχείρημα πως δε μπορούσε να γίνει διαφορετικά με τα διόδια γιατί οι συμβάσεις είχαν υπογραφεί προ κρίσης. Θα υπενθυμίσω, ωστόσο, πως τα εργασιακά δικαιώματα που καταργήθηκαν ή περιθωριοποιήθηκαν, ακόμα και το Σύνταγμα της χώρας, είναι πολύ παλιότερα νομικά έγγραφα αλλά αυτό δεν εμπόδισε καθόλου τις κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων να τα πετάξουν στα σκουπίδια και στην θέση τους να εγκαταστήσουν νόμους και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου τις οποίες εμπνεύστηκαν από το μεσαίωνα. Οποιος δεν θέλει να ζυμώσει σαράντα ημέρες κοσκινίζει κι όποιος επιθυμεί να θεωρείται προνομιακός συνομιλητής τής διαπλοκής παίρνει όρκο σιωπής κι εφαρμόζει όποιο μέτρο είτε δεν θα την ξεβολέψει είτε θα ενισχύσει την θέση της. Μπορείς να κερδίζεις με την τρομοκράτηση τις ψήφους τού ελληνικού λαού, δεν θα κερδίσεις όμως ποτέ την καρδιά και την ψυχή του όταν σε βλέπουν να χρησιμοποιείς δυο μέτρα και δυο σταθμά για να διαχειριστείς την κρίση. Την ώρα που η φτώχεια μετατρέπεται σε εθνικό σύμβολο και η μεσαία τάξη εξαθλιώνεται, είναι τουλάχιστον πρόκληση να ζητείται από το πόπολο να χρηματοδοτήσει το νέο πάρτι μερικών, μετρημένων στα δάχτυλα του ενός χεριού επιχειρηματιών. Η χώρα προφανώς χρειάζεται νέες υποδομές. Πολύ περισσότερο, όμως, έχει ανάγκη από έντιμους κρουπιέρηδες οι οποίοι δεν θα μοιράζουν σημαδεμένη τράπουλα και δεν θα υποχρεώνουν τους άλλους παίκτες να πληρώνουν τη χασούρα τού ευνοούμενου πελάτη τους...

Δεν θα πρέπει, επίσης, να δούμε πού κατάληξαν όλα αυτά τα χρήματα που σπαταλήθηκαν από ευρωπαϊκά κι εθνικά κονδύλια για δρόμους, λιμάνια, γέφυρες, αεροδρόμια και λοιπές κατασκευές; Με τα ποσά που έχουν διατεθεί θα έπρεπε κανονικά να έχουμε ένα οδικό δίκτυο εφάμιλλο των ΗΠΑ ή της Γερμανίας. Αντιθέτως βλέπουμε ακόμα για παράδειγμα στην Αθηνών-Πατρών πινακίδες που προειδοποιούν τους οδηγούς για τον κίνδυνο θανατηφόρων τροχαίων δυστυχημάτων. Κι αυτό η πολιτεία το ονομάζει ενδιαφέρον για τον πολίτη. Ποιοί, όμως, να τα ελέγξουν όλα αυτά; Αυτοί που το βράδυ συντρώγουν με τη διαπλοκή και την επομένη ψηφίζουν τα νομοθετήματα της αρεσκείας της, ενδύοντας με νομιμότητα τη λαμογιά; Ή, μήπως, τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης που είτε ανήκουν απευθείας στην ελίτ είτε "μπουκώνονται" με διαφημίσεις από αυτή; Πώς, επομένως, στο τέλος ο λαός να μη χειροκροτά και να μη συγκινείται από τις φιλανθρωπίες τής ελίτ αφού δεν πληροφορείται ποτέ πως το χρήμα με το οποίο τον προικίζει για να του "ανακουφίσει τον πόνο" δεν της ανήκει, αλλά είναι δικό του και του το έχει κλέψει;...