Οι μπάτσοι δεν είναι παιδιά τού λαού, είναι σκυλιά τού ταξικού εχθρού...

Τα όσα έγιναν το βράδυ τού Σαββάτου στο κέντρο τής Αθήνας είναι ενδεικτικά του πώς αντιλαμβάνεται η ελίτ τη δημοκρατία. Την ώρα που οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα παρέλαυναν, μολονότι υπήρξε σχετική απαγόρευση για όλους, προς το Χίλτον οι αντιφασίστες διαδηλωτές στην πλατεία Συντάγματος εισέπνεαν χημικά, δέχονταν χειροβομβίδες κρότου λάμψης κι έτρωγαν ξύλο προληπτικά, μην τυχόν και προχωρήσουν σε συλλαλητήριο. Οι ματατζήδες έφτασαν στο σημείο να εισβάλουν ακόμα και στο σταθμό τού μετρό στο Μοναστηράκι για να κάνουν επίδειξη πυγμής, όπως τα "παλιά, καλά χρόνια", τότε που έλουζαν δακρυγόνα δικαίους κι αδίκους στο μετρό τού Συντάγματος. Θα ήταν πολύ πιο ειλικρινή τα όργανα της "τάξης", τρομάρα τους, αν πετούσαν τις χακί φορεσιές τους κι ενδύονταν τα μαύρα φουτεράκια των νεοναζί ομοϊδεατών τους. Τουλάχιστον δεν θα δημιουργούνταν ψευδαισθήσεις στους νοικοκυραίους πως αστυνομία, κατεστημένο και φασίστες είναι κάτι διαφορετικό...

Πολλές φορές ακούω προς υπεράσπιση των μπάτσων πως είναι κι αυτοί παιδιά τού λαού, σαν τον Νίκο Ξανθόπουλο ας πούμε, πως παίρνουν τρεις κι εξήντα κι εκτίθενται στη βία όσων, το τονίζω κακώς, πιστεύουν ότι πετώντας μολότοφ και σπάζοντας τζάμια πολεμούν το σύστημα. Μόνο που αυτό, το να υπερασπίζεσαι δηλαδή με κλομπ, δακρυγόνα και λοιπούς ψεκασμούς τους βιαστές σου, είναι ακόμα πιο τραγικό. Σε άλλες χώρες έχουμε δει εικόνες μπάτσων να παρατούν τις μάσκες, τις ασπίδες και τα όπλα τους και να γίνονται ένα με το χειμαζόμενο λαό που διαμαρτύρεται. Περνούν, δηλαδή, στο στρατόπεδο που πραγματικά ανήκουν και οι ίδιοι. Στην Ελλάδα δεν θυμάμαι ποτέ κανένα ματατζή να λέει "όχι, δεν είναι δυνατό να προστατεύω τους Σαμαροβενιζέλους και να επιτίθεμαι στον κοσμάκη".

Αντιθέτως, λειτουργεί ως το μακρύ και βαρύ χέρι τής εξουσίας, ως λούμπεν ανθρωπάκι που είναι, κι όταν έρχεται η ώρα να δει πως τα λεφτά που παίρνει δεν του φτάνουν για να ζήσει αξιοπρεπώς βρίσκει τη λύση για να ξεσπάσει το θυμό του: βαρά κανένα κούρδο πολιτικό πρόσφυγα, πνίγει κανένα μετανάστη στο Αιγαίο, αφήνει κουφό ένα φωτορεπόρτερ ή ψεκάζει τον Μανώλη Γλέζο. Γιατί αυτοί, στο περιορισμένης αντιληπτικής ικανότητας μυαλό του το οποίο έχει διδαχθεί μόνο την υποταγή, είναι οι πραγματικοί εχθροί τού λαού κι όχι "φυσικά" το τραπεζικό, επιχειρηματικό και πολιτικό σύστημα που του πίνει το αίμα και τον αφήνει ανενόχλητο να χύνει προς εκτόνωσή του τα ερυθρά και λευκά αιμοσφαίρια, τα αιμοπετάλια και το πλάσμα τής κοινωνικής του τάξης...

Η συνήθης πρακτική των ματατζήδων, κατόπιν άνωθεν εντολών βεβαίως, δεν είναι να αμύνονται από επιθέσεις με μολότοφ, πέτρες και καδρόνια. Είναι να τις προκαλούν και να τις αντιμετωπίζουν με υπέρμετρη βία, ειδικώς αν συγκριθεί με τον τρόπο με τον οποίο χειρίζονται τη Χρυσή Αυγή. Δεν είναι δυνατό από τη μια όργανα της τάξης να αφήνουν ανενόχλητους τους χρυσαυγίτες να δολοφονήσουν τον Παύλο Φύσσα κι από την άλλη να χρησιμοποιούν όλο τον κουτσαβακισμό τους για να χτυπούν εκείνους που ονειρεύονται έναν άλλο, καλύτερο κόσμο.

Δεν θα δεχόμουν μια αστυνομία που χρησιμοποιεί καταχρηστικά τη βία ακόμα κι αν αυτή κατευθυνόταν αποκλειστικά στους νεοναζί φασίστες. Πόσω μάλλον δεν ανέχομαι τα δυο μέτρα και δυο σταθμά με τα οποία το αυταρχικό, αντιδημοκρατικό καθεστώς στο οποίο ζούμε χρησιμοποιεί την καταστολή ως μέσο διαιώνισης της εξουσίας του: με την απευθείας τρομοκράτηση των αντιφρονούντων και με την έμμεση των θλιβερών νοικοκυραίων, οι οποίοι γι' άλλη μια φορά κοιτούν το "θέαμα" από τις κερκίδες τού Κολοσσαίου πιστεύοντας ότι τα λιοντάρια που έχουν βγει στην αρένα δεν θα κατασπαράξουν στο τέλος και τους ίδιους...