"Δεν θα μας πάρεις τις Καγιέν Ολι Ρεν", φωνάζει η...περήφανη αγροτιά

Η επιστροφή στην παραγωγή είναι μια από τις εκ των ων ουκ άνευ προϋποθέσεις για να γυρίσουμε την πλάτη μας στην κρίση. Πώς, όμως, την πετυχαίνεις; Διαιωνίζοντας άδικα προνόμια ή αλλάζοντας το σημερινό αντιπαραγωγικό μοντέλο που έχει καλλιεργήσει τον παρασιτισμό; Τρανό αντιπαράδειγμα είναι η γεωργία, όπου αρκούν προεκλογικές απειλές για μπλόκα και η φορολογική δικαιοσύνη πάει περίπατο. Δε διαφωνώ, μολονότι ο Γ. Στουρνάρας θα με πει άδικο, πως οι έλληνες υπερφορολογούνται ούτε συμφωνώ με την αντίληψη πως αφού ψόφησε η δική μου κατσίκα ας ψοφήσει και του διπλανού μου. Μόνο που δεν ονομάζεται φορολογική δικαιοσύνη η πλειονότητα των μικρομεσαίων να τραβά κουπί και οι αγρότες να απαλλάσσονται εκ νέου από στοιχειώδεις φορολογικές υποχρεώσεις, όπως είναι η τήρηση βιβλίων και στοιχείων. Πόσω μάλλον όταν από τα χέρια τους έχουν περάσει τα τελευταία 30 χρόνια εκατομμύρια επί εκατομμυρίων, τα περισσότερα εκ των οποίων δε διατέθηκαν στον εκσυγχρονισμό τής παραγωγής τους αλλά σε "πολιτιστικά κέντρα" με αλλοδαπές αρτίστες, σε πισίνες και σε τζιπ. Το γεγονός ότι, τουλάχιστον μέχρι πρότινος, η Λάρισα διέθετε τις περισσότερες, κατ' αναλογία πληθυσμού, Πόρσε Καγιέν στην Ευρώπη μαρτυρά αν μη τί άλλο τον αρχοντοχωριατισμό με τον οποίο η Ψωροκώσταινα αντιμετώπισε τον ξαφνικό όσο και δανεικό πλουτισμό της... 

Δεν αντιλέγω πως η ελληνική γεωργία επλήγη από το ότι πάγια πολιτική τής Ε.Ε. είναι να μη χρηματοδοτεί την παραγωγή, αλλά να αποζημιώνει για την αδράνεια. Είναι, επίσης, ανθρώπινο να προτιμάς να μην εργάζεσαι και να βγάζεις εκατομμύρια από το να παιδεύεσαι από το πρωί μέχρι το βράδυ στο χωράφι για ένα κομμάτι ψωμί. Οφείλεις, όμως, να δεχθείς ότι αυτή η τακτική έχει τα όριά της κι ότι κάποτε θα χρειαστεί να δουλέψεις για να κερδίσεις το βιος σου κι ότι όσο επιμένεις να ζεις στο δικό σου παραμυθένιο κόσμο όταν δίπλα σου διαδραματίζεται μια οικονομική γενοκτονία, το λιγότερο, προκαλείς με τη συμπεριφορά σου. Κι αυτό γιατί οι ξένοι δανειστές που τώρα βρίζεις ήταν οι καλύτεροί σου φίλοι τα χρόνια που λάμβανες τις παχυλές επιδοτήσεις τους, τις σκορπούσες σα να μην υπήρχε επόμενη ημέρα κι εκείνοι τα έπαιρναν για να κάνουν τα στραβά μάτια. Να, όμως, που υπάρχει κι εσύ τσιφλικά μου ή εξωνημένε κολίγα δε διαθέτεις το ηθικό ανάστημα του Μαρίνου Αντύπα για να απειλείς με νέα Κιλελέρ. Η "περήφανη αγροτιά", την οποία θώπευε (ανάμεσα σε τόσους άλλους του λούμπεν προλεταριάτου) ο Ανδρ. Παπανδρέου από τα μπαλκόνια τής αμετροέπειάς του, έχει εξελιχθεί σε ξεφτιλισμένη αγροτιά που ζητά από τους άλλους να της πληρώσουν το πάρτι προηγούμενων δεκαετιών, στο οποίο καλεσμένοι ήταν μόνο οι αμαρτωλοί συνεταιρισμοί της...

Αν οι αγρότες κατέβαιναν στους δρόμους ζητώντας ευκαιρίες επιμόρφωσης ή έστω χρήματα για να κάνουν μια νέα παραγωγική αρχή θα αγόραζα τρακτέρ και θα το πάρκαρα στο μπλόκο τής Νίκαιας ή σε οποιοδήποτε άλλο στη χώρα. Μόνο που (και) αυτοί ανήκουν στη συντριπτική πλειονότητα που δε βλέπει πως η χώρα πρέπει να αλλάξει, αλλά πως πρέπει να γυρίσει στο 2009, όταν όλα ήταν "ωραία και καλά". Δεν είναι η ένταση της κοινωνικής αδικίας που πυροδοτεί τις όποιες αντιδράσεις μας, αλλά ο βαθιά ριζωμένος μέσα μας ατομισμός, που εκλαμβάνει ως συλλογικότητα μόνο το συντεχνιασμό και τίποτα πέραν τούτου. Οι δημόσιοι υπάλληλοι αντιδρούν αποκλειστικώς για τις απολύσεις, λες κι όλα τα υπόλοιπα στο δημόσιο τομέα λειτουργούν ρολόι. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες ξεσηκώνονται μόνο για την υπερφορολόγηση των έντιμων σα να μην υπάρχει ούτε ένας φοροφυγάς ανάμεσά τους. Οι αγρότες διαμαρτύρονται για το ΦΠΑ και ζητούν νέες αποζημιώσεις, ωστόσο σιωπούν όταν τους ρωτούν τί απέγιναν αυτές που έλαβαν. Ο καθένας, δηλαδή, προσπαθεί να σώσει το μαγαζάκι του ακόμα κι αν χρειαστεί να κλέψει πυροσβεστήρες από το γείτονα. Πώς, επομένως, να μην πάρει όλη η χώρα φωτιά όταν κανένας δεν ενδιαφέρεται για το συντονισμό ενεργειών που θα αποσοβήσουν τον κίνδυνο η Ελλάδα να τύχει της ίδιας κατάληξης με την Πομπηία;...