Το "Ποτάμι" δε γυρίζει πίσω στους ίδιους "Πρωταγωνιστές"...

Χρειάζεται η χώρα νέο κόμμα; Ναι, χρειάζεται γιατί τα υπάρχοντα, ακόμα κι αυτά της Αριστεράς, μυρίζουν ναφθαλίνη. Η Ελλάδα, ωστόσο, δεν έχει ανάγκη να αλλάξει η Μαριορή φερετζέ για να την πάρει το...Ποτάμι. Δε χρειαζόμαστε μια συνέχεια του ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη πίσω από το οποίο είχε συνασπιστεί όλη η διαπλοκή, ούτε κομματίδια τα οποία δημιουργούνται και πορεύονται με βάση τις έρευνες της κοινής γνώμης που έχει σιχαθεί τους επαγγελματίες τής πολιτικής, αλλά δεν ξέρει κι εκείνη τί θέλει ακριβώς γι' αυτό άγεται και φέρεται από τον κάθε ευείδη λαοπλάνο. Ο Στ. Θεοδωράκης κι ο σχηματισμός-παρωδία που προετοιμάζουν οι προστάτες του για χάρη του κουβαλούν στα "νερά" τους όλα τα φθαρμένα υλικά τού παρελθόντος. Όλα τα πρόσωπα που κυβερνούν σήμερα τη χώρα κι επιθυμούν να συνεχίζουν να την κυβερνούν κρυπτόμενα πίσω από το χαριτόβρυτο πρόσωπο ενός αγράμματου τηλεοπτικού αστέρα, ο οποίος, όπως φάνηκε κι από την ιδρυτική διακήρυξη του "Ποταμιού", αντιμετωπίζει την πολιτική όπως και τα σοβαρά θέματα με τα οποία έχει καταπιαστεί στις εκπομπές του: επιφανειακά, δηλαδή, κι ως οχήματα εξυπηρέτησης του αδικαιολόγητου ναρκισσισμού του...

Στο πόνημα του, το οποίο θα μπορούσε να είχε γράψει ο Θ, Τζήμερος κι οποιοσδήποτε άλλος συλλαμβάνει την πολιτική με όρους διαφημιστικού-επικοινωνιακού λάιφσταϊλ, ο Στ. Θεοδωράκης μάς λέει για το πόσο θλίβεται όταν βλέπει τον κοσμάκη να στριμώχνεται στα λεωφορεία για να πάει στη δουλειά του, χωρίς ωστόσο να διευκρινιζει πως ο ίδιος βρίσκεται μπροστά από το τιμόνι τού πολυτελούς τζιπ του όταν γίνεται αυτόπτης μάρτυρας της ζωής τού λαουτζίκου, και προσθέτει πόσο αηδιασμένος αισθάνεται από την αναξιοκρατία. Λες κι εκείνος λάμπει στο δημοσιογραφικό στερέωμα για την αξία του κι όχι εξαιτίας άλλων προσόντων του που έθελξαν τον Χρ. Λαμπράκη και τον Στ. Ψυχάρη, μεταξύ άλλων. Είναι πολύ μικρή αυτή η χώρα, Σταύρο μου, κι ακόμα μικρότερη η δημοσιογραφική πιάτσα για να μη γνωρίζουμε πρόσωπα και καταστάσεις...

Η Ελλάδα δεν πρόκειται να αλλάξει χάρη στα αγαπημένα μεγαλοπαιδιά τού μιντιακού-επιχειρηματικού και τραπεζικού κατεστημένου, τα οποία αναλαμβάνουν την αποστολή αυτοκτονίας να περισώσουν ό,τι έχει απομείνει από Κινήματα που ξέφτισαν και....Ελαιοκαλλιέργειες που ξεράθηκαν πριν καν καρπίσουν. Θα αλλάξει από πραγματικά νέα κι άφθαρτα πρόσωπα, που δεν ταυτίζουν την πολιτική με το "χαϊλίκι" τού λάιφσταϊλ και με τις τηλεοπτικές παραγωγές στις οποίες...Πρωταγωνιστές δεν είναι οι συνεντευξιαζόμενοι αλλά ο δημοσιογράφος με το σακιδιάκι, το φιλάρεσκο πρόσωπο του οποίου τραβούν ταυτοχρόνως 15 κάμερες για να μη χαθεί ούτε ένα καρέ από το συμπονετικό, πονεμένο τάχα μου μουτράκι του...

Αν αφαιρέσεις από την πολιτική την ιδεολογία είναι σα να προσφέρεις σε κάποιον σα δώρο ένα άδειο κουτί στο οποίο απλώς έχεις βάλει μια κορδέλα κι έχεις επενδύσει με ένα όμορφο αμπαλάζ. Αυτόν τον τρόπο χρησιμοποιεί, όμως, κι ο Στ. Θεοδωράκης για να εξαπατήσει τους πολίτες οι οποίοι έχουν σιχαθεί, και με το δίκιο τους, τους δεξιούς κι αριστερούς σωτήρες που τόσα χρόνια χρησιμοποιούν τις δήθεν ιδεολογίες τους για να νέμονται την εξουσία οι ίδιοι και οι νταβατζήδες τους. Ούτε ο "Πρωταγωνιστής" δημοσιογράφος απάντα, ωστόσο, στο κορυφαίο ερώτημα, αυτό που θα οφείλαμε να είχαμε ως κριτήριο για να ξεχωρίζουμε την ήρα από το στάρι και το οποίο θα έπρεπε να ορίζει και τις επιλογές μας: θα προχωρήσει στην υλοποίηση πολιτικών δίκαιης αναδιανομής τού παραγόμενου πλούτου και δημιουργίας ίσων ευκαιριών για όλους τους κατοίκους αυτής της χώρας;

Το ερώτημα είναι, φυσικά, ρητορικό αφού όλοι ξέρουμε ότι ο Στ. Θεοδωράκης έχει πολύ καλούς τρόπους για να δαγκώσει τα σκυλιά που τον ταΐζουν και τα οποία τον προβάλλουν από τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχουν σα να είναι ο πρίγκιπας του παραμυθιού τον οποίο κάθε κοριτσόπουλο, γιατί όχι κι αγόρι, οφείλει να παντρευτεί. Και γι' αυτό είναι επικίνδυνος υφαρπαγής ψήφων από το ταλαιπωρημένο πόπολο: είναι πιο όμορφος από τον Κ. Σημίτη, τον Β. Βενιζέλο, όλους μαζί τους "58", τον Στ. Ψυχάρη, τον Γ. Μπόμπολα και τον Β. Βαρδινογιάννη και ξέρουμε πολύ καλά στην εποχή τής εικόνας που ζούμε πόσο εύκολα επιπλέουν οι καλοσχηματισμένοι φελλοί...