Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος από "καλούς" χριστιανούς...

Ο Αντ. Σαχλαμαράς έχει κάθε δικαίωμα να επισκέπτεται το Αγιο Ορος, να σταυροκοπιέται μέχρι να πάθει εξάρθρωση, να φιλά όποια εικόνα κυκλοφορεί γύρω του και να ψέλνει με τη φάλτσα φωνή του το "Πάτερ Ημών", το "Πιστεύω" κι οποιοδήποτε άλλο χριστιανικό άσμα έχει γίνει σε όλους μας πλύση εγκεφάλου να απομνημονεύσουμε από τα σχολικά μας χρόνια. Ο Αντ. Σαχλαμαράς διατηρεί το ίδιο δικαίωμα και με την ιδιότητα του πρωθυπουργού, αν έτσι ευφραίνεται η ψυχή του, καθώς και να διαφημίζει την πίστη του ζητώντας από τις κάμερες να τον ακολουθούν οπουδήποτε υπάρχει παπάς κι αγιαστούρα. Δεν αμφισβητώ, επίσης, πως ο Αντ. Σαχλαμαράς διακατέχεται από ένα βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα, μολονότι περιορίζει την εκδήλωσή του μόνο στους ομοίους του, είτε πρόκειται για την ταξική ή για την εθνική του κάστα. Κι αν ακόμα μερικές φορές ισχυρίζεται πως συνομιλεί με τον θεό, δε χάθηκε κι ο κόσμος. Κι εγώ πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να ονειροπολεί και να μπερδεύει την πραγματικότητα με τη φαντασία...

Ποιό είναι, επομένως, το πρόβλημά μου με το θρησκευτικό σόου που παρακολουθήσαμε το Σαββατοκύριακο; Το ότι ο Αντ. Σαχλαμαράς δεν πήγε στο Αγιο Ορος για τη σωτηρία τής ψυχής του, αλλά για να στείλει ένα μήνυμα στους "συνετούς" νοικοκυραίους. Με το λόγο του, στον οποίο σε κάθε δεύτερη πρόταση υπήρχε κι ένα "με τη βοήθεια του θεού", και με τις κινήσεις του, όπως τα χειροφιλήματα σε συνδαιτυμόνες τού Εφραίμ (αλήθεια, αυτόν δεν τον είδε;...) και τα ειδωλολατρικά προσκυνήματα στις εικόνες ήταν σα να έλεγε στο χριστεπώνυμο πλήθος: "Κοιτάξτε μην κάνετε καμιά μαλακία και ψηφίστε τον άθεο Τσίπρα και τη διαβολική αριστερή κομπανία του, η οποία θα απαγορεύσει τις εκκλησίες, θα κυνηγήσει την πίστη και, Θου Κύριε φυλακί τω στόματί μου, θα διαχωρίσει την κοσμική από την θρησκευτική εξουσία. Ε, όχι λοιπόν κουλ Αλέξη. Δεν θα μας εμποδίσεις εσύ και το σατανικό παρεάκι σου να ακολουθήσουμε τον πιο σύντομο δρόμο προς το Ιράν. Το πόπολο γουστάρει θεοκρατία, τώρα ειδικά που του έχω αρπάξει όλα τα υπόλοιπα για να ελπίζει σε αυτά, κι αυτό έχω σκοπό να του παραδώσω όταν θα έχω φάει τα ψωμιά μου. Πολύ σύντομα δηλαδή"...

Αυτό είναι, επομένως, το πρόβλημά μου: το ότι παρακολουθήσαμε ένα φαρισαϊκό πανηγύρι, σαν αυτά τα οποία στήνουν οι άπιστοι σύζυγοι για να κάνουν ανενόχλητοι τις ακολασίες τους, σκουπίζοντας με "σ' αγαπώ" τις βρομιές τους, ή οι απατεώνες τού κοινού ποινικού δικαίου για να ξεγελούν όσο το δυνατό περισσότερους. Φοβάμαι τους ανθρώπους που εκφράζουν την πίστη, την αγάπη ή την εντιμότητά τους μόνο με τα λόγια κι όχι με τις πράξεις τους. Δυσπιστώ απέναντι σε εκείνους που σταυροκοπιούνται κάθε που περνούν από εκκλησία, με βομβαρδίζουν με "πρώτα ο θεός" κάθε δίλεπτο και με αντιμετωπίζουν σαν το μεγαλύτερο εγκληματία όταν τρώω σουβλάκι τη Μεγάλη Εβδομάδα ή όταν κάνω σεξ πριν το γάμο. Στη δική τους ζωή τα πάθη είναι είτε κρυφά είτε ανύπαρκτα και ειλικρινώς δεν ξέρω να σας απαντήσω τί είναι χειρότερο...

Αν υπάρχει θεός, θα πάω στην κόλαση. Αυτό δεν θα συμβεί, όμως, γιατί κατά τη διάρκεια της ζωής μου έτρωγα χοιρινό τις Τετάρτες και τις Παρασκευές ή γιατί μπορεί να επιθύμησα τη γυναίκα τού πλησίον μου, αλλά για τα ελαττώματά μου που δε φρόντισα να εξαλείψω και τα προτερήματα που δεν ενδιαφέρθηκα να τελειοποιήσω. Δεν πιστεύω στον θεό, ωστόσο εκτιμώ πως αν υπήρχε θα είχε πολύ περισσότερο χιούμορ, αυτοσαρκαστική διάθεση και γενναιοδωρία ψυχής από όλους αυτούς τους σαλτιμπάγκους που παριστάνουν τους επί γης αντιπροσώπους του, λες και τους έχει παραχωρήσει κάποιο franchise κι εκείνοι ανοίγουν υποκαταστήματα ή καταδικάζουν ανθρώπους στο όνομά του...