Η στολή τού Σούπερμαν δε φοριέται μόνο στις Απόκριες...

Δεν υπάρχει πιο υπερτιμημένο επάγγελμα στον κόσμο από αυτό του ηγέτη, το οποίο στην Ελλάδα έχει λάβει και το χαρακτηρισμό τής χαρισματικής προσωπικότητας. Ετσι και καταφέρεις να αποκτήσεις αυτήν την ιδιότητα τα υπόλοιπα έρχονται από μόνα τους. Στις επιτυχίες είσαι κάτι ανάμεσα σε θεό και ημίθεο, ενώ στις αποτυχίες πάντοτε βρίσκεται κάποιος άλλος για να ερμηνεύσει το ρόλο τού αποδιοπομπαίου τράγου. Πριν από έξι χρόνια, για παράδειγμα, η ανθρωπότητα έβλεπε στο πρόσωπο του Μπαράκ Ομπάμα την αλλαγή που προσδοκούσε ύστερα από την θλιβερή οκταετία Μπους στη διακυβέρνηση του πλανήτη. Ο μετέπειτα πρώτος μαύρος πρόεδρος των ΗΠΑ και οι προστάτες του εκμεταλλεύτηκαν αυτήν την ανάγκη για να πλάσουν για τον "εκλεκτό" ένα προφίλ το οποίο θα διευκόλυνε την άλωση της Τροίας όχι με τα όπλα αλλά με το Δούρειο Ιππο...

Δεν αρνούμαι πως είναι καλύτερος από τον προκάτοχό του, έστω κι αν η  "κουτσή" μεταρρύθμιση στο δημόσιο σύστημα υγείας και η κεϊνσιανή οικονομική πολιτική που ακολουθεί δεν είναι παρά ασπιρίνες στο σώμα ενός βαριά ασθενούς. Οι υπερσυντηρητικοί αμερικανοί, ωστόσο, επαινούν άθελά τους και δίχως λόγο τον Μ. Ομπάμα όταν τον αποκαλούν σοσιαλιστή. Κι αυτό γιατί ένας πραγματικός σοσιαλιστής, για παράδειγμα, δεν θα στήριζε την άνοδο στην εξουσία στην Ουκρανία των νεοναζί που κυνηγούν κομμουνιστές, όπως κυνηγούσε κάποτε η Κου Κλουξ Κλαν τους ανθρώπους που ανήκουν στην ίδια φυλή με τον αμερικανό πρόεδρο...

Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι ο Μ. Ομπάμα κι ο κάθε πολιτικάντης με γοητευτική φιγούρα κι ευχέρεια στο λόγο που αυτοπροτείνεται στις ελίτ για να παίξει το ρόλο τής μαριονέτας που αυτές χρειάζονται για να χειραγωγούν την κοινή γνώμη. Είναι η ίδια η κοινή γνώμη που, ακόμα και σήμερα που οι πληροφορίες διαχέονται σε ρυθμό αστραπής, επιμένει να αναγορεύει ορισμένους ανθρώπους σε πιο ίσους από τους υπόλοιπους, προσδίδοντάς τους χαρακτηριστικά που δεν ταιριάζουν στην ατελή, όταν λειτουργεί αυτόνομα από το κοινωνικό σύνολο, ανθρώπινη φύση.

Ολοι οι άνθρωποι αυτού του κόσμου συγκροτούμε τον θεό, ενώνοντας τα προτερήματά μας. Κανείς μας δεν είναι, ωστόσο, κάποια υπερφυσική δύναμη όταν διαχωρίζεται από τους άλλους, όσο σπάνια κι αν είναι τα χαρίσματά του. Γι' αυτό και είναι αστείο το 2014 να αναζητούμε ακόμα μεσσίες που θα μας πάρουν από το χεράκι για να διασχίσουμε την φουρτουνιασμένη θάλασσα σώοι κι αβλαβείς. Ακόμα κι όταν απλώνουν τα χέρια τους προς το μέρος μας, άλλωστε, δεν το κάνουν για να μας σώσουν αλλά είτε για να μας οδηγήσουν στην παγίδα που οι ίδιοι και τα αφεντικά τους έχουν στήσει σε βάρος μας είτε για να μας πνίξουν μια ώρα αρχύτερα...

Οι ευρωπαίοι κομισάριοι, εξάλλου, δε διστάζουν πλέον να το λένε ευθέως στους καθημαγμένους έλληνες. Σε πρόσφατη έκθεσή της η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μάς συμβουλεύει να γίνουμε σερβιτόροι γιατί αυτή είναι η δουλειά τού μέλλοντος στην Ελλάδα, ίσως μόνο αυτή. Δεν υποτιμώ το συγκεκριμένο επάγγελμα και τη χρησιμότητά του, πόσω μάλλον όταν ο ίδιος με ένα δίσκο στο χέρι θα έμοιαζα με κινούμενη βόμβα, μόνο που αντιπροσωπεύει το είδος τού εργαζόμενου που ονειρεύεται κάθε αφέντης. Αυτού, δηλαδή, που υπηρετεί τους άλλους για τρεις κι εξήντα, δίχως να του δίνεται η δυνατότητα να αξιοποιεί άλλα ταλέντα του, που ενδεχομένως να τον απελευθέρωναν από τη δουλεία τής μισθωτής εργασίας.

Από την παγωμένη Ουκρανία έως τη ζεστή χώρα μας οι μάζες αναζητούν σωτήρες σε όλους τους άλλους, για παράδειγμα στους αμερικανούς, στους ρώσους ή στους γερμανούς, αλλά σπάνια στον εαυτό τους. Προτιμούν να τρέχουν δεξιά κι αριστερά για να παίρνουν παραγγελίες από το να χειραφετηθούν από τους λυτρωτές-δεσμώτες τους. Το πολύ πολύ να ντυθούν τώρα στις Απόκριες με τη στολή κάποιου σούπερ ήρωα, πιστεύοντας ότι μπορούν να είναι τέτοιοι μόνο τη συγκεκριμένη περίοδο του χρόνου κι όχι στην καθημερινότητά τους. Κι όμως, όλοι μας θα γίνουμε Σούπερμαν αν απαλλαγούμε από αυτούς που τον παριστάνουν με τη δική μας ανοχή...