Ο Γιωργάκης που κι άλλοι ήθελαν να του μοιάσουν...

Οποιοι έχουν ερευνήσει έστω στοιχειωδώς το ζήτημα των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων δεν έχουν πολλές αμφιβολίες για το ότι ο ρεζίλης των Παπανδρέου έχει λερωμένη τη φωλιά του. Απλώς στοιχηματίζουν για το αν τα εκατομμύρια που διακινήθηκαν επί ημερών του σε οργανώσεις όπως αυτές που υποτίθεται πως ασχολήθηκαν με τις συσκευασίες ντομάτας στην Ακτή τού Ελεφαντοστού ή με την ενίσχυση των οινοπαραγωγών τού Μεξικού κατάληξαν, έστω ένα μέρος τους, στον προσωπικό του πλουτισμό ή αφορούσαν παιχνίδια στη γεωπολιτική σκακιέρα στα οποία ο ρεζίλης συμμετείχε ως ένα άβουλο πιόνι...

Όπως κι αν έχει πάντως είναι τραγικό πως ο Γ. Παπανδρέου έχει ήδη γράψει ιστορία, την οποία θα αποστηθίζουν και τα εγγόνια των εγγονών μας όταν θα διδάσκονται για τις συνθήκες υπό τις οποίες "μπήκαν στην Πόλη οι οχτροί" για τρίτη και φαρμακερή φορά. Υπό αυτή την έννοια θα έχει να καυχιέται στον πατέρα του και στον παππού του πως μολονότι εκείνοι υπήρξαν σαφώς ισχυρότερες προσωπικότητες, η δική του επιρροή στην πορεία αυτού του τόπου ήταν πολύ πιο καθοριστική. Εστω κι αν μιλάμε για έναν άτυπο διαγωνισμό ανάμεσα σε καταστροφείς...

Η Ελλάδα δεν ήταν δυνατό να εξακολουθεί να πορεύεται όπως πορευόταν μέχρι το 2009. Με αυτό, όμως, δεν εννοώ το δανεισμό ως αυτοτελή έννοια, αλλά το δανεισμό που κατέληγε στις τσέπες "ημετέρων", στην αναπαραγωγή ενός δυσλειτουργικού δημόσιου τομέα στον οποίο συνωστίζονταν "πράσινα" και "γαλάζια" παιδιά, στη διαιώνιση μιας κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας μηδενικού ρίσκου και μιας τραπεζικής εξαλλοσύνης που λειτουργούσε με τοκογλυφικούς όρους κι ανευθυνότητα πεντάχρονου. Αν ο ρεζίλης των Παπανδρέου έβαζε την υπογραφή του το 2010 σε ένα μνημόνιο, έστω με ξένους δανειστές, το οποίο θα έθετε ως στόχο τη διάλυση αυτών των διαβρωτικών φαινόμενων, τη ριζοσπαστική και δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και την προσφορά ίσων ευκαιριών ανάδειξης μέσω της φορολόγησης όσων έπρεπε να φορολογηθούν και της απαλλαγής εκείνων που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, σήμερα θα έπρεπε να είχαμε στήσει μια προτομή του στην πλατεία Συντάγματος. Αληθινή κι όχι πικρά σαρκαστική όπως στο φωτομοντάζ παραπάνω...

Προφανώς έχει τη σημασία του αν ο ρεζίλης των Παπανδρέου μας έβαλε στην εποχή των μνημονίων από αφέλεια ή από εγκληματική πρόθεση. Αν ισχύει το δεύτερο, πρέπει να οδηγηθεί στην ποινική δικαιοσύνη. Δεν αντέχω, όμως, να ακούω κι εκείνους που υποστηρίζουν πως οι χρόνιες παθογένειές μας έφεραν την κρίση κι όχι οι μνημονιακές επιλογές. Το υποστηρίζουν, μάλιστα, με τον ίδιο κυνισμό που ένας δολοφόνος χορηγεί το δηλητήριο σε έναν ασθενή ο οποίος μπορεί να ζήσει αν ακολουθήσει άλλη θεραπεία. Ολοι αυτοί είναι το ίδιο ένοχοι με τον ρεζίλη γι' αυτό που βιώνουμε σήμερα. Απλώς ο Γ. Παπανδρέου έτυχε να είναι εκείνος που αποφάσισε το άλμα στο κενό που κι άλλοι ονειρεύονταν να κάνουν...

Κι αν ακόμα τα μνημόνια περιλαμβάνουν όρους προς τη σωστή κατεύθυνση, κι αν ακόμα οι κυβερνήσεις που πέρασαν αυτήν την τετραετία προτίμησαν να δώσουν έμφαση στο ψαλίδισμα των οικονομικών απολαβών και των εργασιακών δικαιωμάτων τής πλειονότητας του πληθυσμού, παράγοντες που ισχύουν, δεν παύει ωστόσο να έδωσαν όρκο ατιμίας σε ένα κείμενο με ξεκάθαρη ιδεολογική στόχευση: την αντικατάσταση της εγχώριας ελίτ από μια διεθνή, κατά βάση γερμανική, η οποία θα διαφεντεύει τους έλληνες με την ίδια σκληρότητα με την οποία το έκαναν και οι προκάτοχοί της...

Το αποτέλεσμα, άλλωστε, δικαιώνει τους εμπνευστές αυτών των πολιτικών, έστω κι εν μέρει: οι πλούσιοι, έλληνες και ξένοι, έγιναν πλουσιότεροι, οι μικρομεσαίοι φτωχοί και οι πένητες νεκροί. Μπορούμε, επομένως, για όλα αυτά να θεωρούμε αποκλειστικό υπεύθυνο τον ρεζίλη των Παπανδρέου και να ζητούμε την κεφαλή του επί πίνακι για να πάρουμε το αίμα μας πίσω. Συγχέοντας, όπως πάντοτε, τους φυσικούς με τους ηθικούς αυτουργούς, οι οποίοι εξακολουθούν να μένουν ατιμώρητοι, τόσο πολιτικά όσο και ποινικά...