Τίμα τον "πατερούλη" σου και σκάβε το λάκκο σου...

Τί κοινό έχουν οι οπαδοί τού Ατρόμητου, που βιαιοπραγούν για τα «μάτια» τού προέδρου τής ομάδας τους ο οποίος προφυλακίστηκε για λαθρεμπόριο καυσίμων, με τους διχασμένους ουκρανούς που ζητούσαν με αίμα την παραμονή ή αποπομπή τού ηγέτη τής χώρας τους; Εχουν την ανάγκη ενός «πατερούλη» που θα τους πάρει από το χέρι, ανεξαρτήτως αν τους πετάξει στο γκρεμό ή όχι. Είναι τουλάχιστον τραγικό τα ίδια τα θύματα της φοροδιαφυγής Σπανού να τον αγκαλιάζουν, να τον φιλούν και να βρίζουν και να χτυπούν όσους τον συνέλαβαν. Κι αν το πρόβλημα ήταν «μόνο» οι οπαδοί τού Ατρόμητου ή οι ουκρανοί διαδηλωτές δεν θα έδινα ιδιαίτερη σημασία. Το ζήτημα, ωστόσο, είναι σαφώς γενικότερο κι αφορά, δυστυχώς, και την πλειονότητα του ελληνικού λαού η οποία εξακολουθεί να λειτουργεί ως λούμπεν προλεταριάτο. Αν δεν ίσχυε αυτό, άλλωστε, ο Αχ. Μπέος δεν θα διεκδικούσε ποτέ στα σοβαρά τη δημαρχία τού Βόλου ούτε, παλαιότερα, ο Κοσκωτάς κι ο Σαλιαρέλης θα αντιμετωπίζονταν από τους οπαδούς τού Ολυμπιακού ως αθώα θύματα του κατεστημένου… 

Πόσο πιο απλά να το γράψω; Ο καθένας μας έχει τη μάνα και τον πατέρα που τον έφεραν στον κόσμο και δε χρειάζεται κανέναν άλλο «γονέα». Δεν είναι δυνατό να στοιχιζόμαστε πίσω από απατεώνες μόνο και μόνο γιατί αγοράζουν καλούς μπαλαδόρους για την ομαδάρα μας, ξεπλένοντας το χρήμα το οποίο με διάφορους τρόπους έχουν κλέψει από εμάς τους ίδιους ή, όσον αφορά τους ουκρανούς, πίσω από την Ευρωπαϊκή Ενωση ή τη Ρωσία δίχως να σκεφτόμαστε πως η χώρα μας δεν θα κερδίσει ποτέ την πραγματική ανεξαρτησία της αν εμείς οι ίδιοι δεν πάψουμε να αντικαθιστούμε τα παλιά με νέα αφεντικά. Κι ούτε αυτός ο κόσμος θα αλλάξει ποτέ αν αφήσουμε τις ΗΠΑ να ναρκοθετούν νόμιμα και πρόσφατα εκλεγμένες δημοκρατικώς κυβερνήσεις, όπως θέλουν να κάνουν τώρα στη Βενεζουέλα συνεχίζοντας μια δυσώδη παράδοση δεκαετιών, ούτε αν δεχόμαστε πως στην Ιταλία, στην τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης, ακόμα κι αυτές οι εκλογές τής κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας δεν έχουν καμιά σημασία αν το Βερολίνο έχει αποφασίσει διαφορετικά.

Θα με ρωτήσετε, όμως, και με το δίκιο σας, ποιός θεσμός θα οδηγήσει στη χειραφέτηση του λαού όταν όλοι είναι κομμένοι και ραμμένοι για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τής ελίτ; Από τη στιγμή που γεννιόμαστε μέχρι την ώρα που πεθαίνουμε δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να διδασκόμαστε την υποταγή σε κανόνες που μπορεί να έχουν τεθεί ακόμα και χιλιετίες πριν κι αφορούσαν άλλες συνθήκες ζωής. Κανένα κατεστημένο δε νιώθει τόσο σίγουρο ώστε να επιτρέπει στους υπηκόους του να περπατούν με τις δικές τους δυνάμεις κι όχι να μπουσουλούν ή να βαδίζουν με πατερίτσες. Σήμερα είναι το δημόσιο χρέος που τάχα μας εμποδίζει από το να κατακτήσουμε την κοινωνική δικαιοσύνη, λες και δεν είναι εφικτό ακόμα κι αυτό να μηδενιστεί αν η φορολόγηση για παράδειγμα γίνει δικαιότερη. Χθες ήταν ο «μεγάλος στόχος» για την είσοδο στην ευρωζώνη, αύριο θα εφευρεθεί κάποια άλλη δικαιολογία για τη διαιώνιση της λιτότητας. Ο στόχος, ωστόσο, της ελίτ παραμένει διαχρονικά ο ίδιος: η αιώνια κυριαρχία της μέσω μηχανισμών κατάπνιξης της ελεύθερης βούλησης και προπαγάνδισης της δικής της νομιμότητας. Και γι’ αυτό απαιτούνται πρόβατα που θα αποθεώνουν τους δήμιους τους και θα λοιδορούν τους αφυπνιστές τους…