Με φαντάζομαι να στέκομαι δίπλα σε έναν σοσιαλδημοκράτη, κεντροαριστερό ή όπως αλλιώς αποκαλούν τέλος πάντων στις ημέρες μας τους ανθρώπους με ασαφή ιδεολογία και πολύ διασαφηνισμένα συμφέροντα, και να κοιτάζουμε ένα γυμνό βασιλιά. Η αυθόρμητη αντίδρασή μου θα ήταν να πω πως ο βασιλιάς είναι γυμνός. Οχι, όμως, και για έναν κεντροαριστερό. Αυτός θα μου έλεγε: "μη γίνεσαι απόλυτος, κοίτα πώς τα μακριά του μαλλιά καλύπτουν μεγάλο μέρος τής ωμοπλάτης του, πώς ο ήλιος σκιάζει τα απόκρυφα σημεία του, πώς το χορτάρι καλύπτει τις πατούσες του". Θα μου τα έλεγε όλα αυτά ακόμα κι αν ο βασιλιάς ήταν κοντοκουρεμένος, το σκοτάδι είχε απλωθεί παντού κι αν βρισκόμασταν στην έρημο. Κι αυτό γιατί ένας κεντροαριστερός είναι αδύνατο να δεχθεί πως το πρόβλημα βρίσκεται στο σύστημα κι όχι στα μάτια τα οποία το αντικρίζουν. Για εκείνον ο βασιλιάς δεν είναι γυμνός ή, κάνοντας μια παραχώρηση, θα είχαμε τη δυνατότητα να τον ντύσουμε με ένα αξιοπρεπές συνολάκι και θα μπορούσε με αυτό να μας κυβερνά στον αιώνα τον άπαντα. Κι ας παρέμενε, στην ουσία, γυμνός...
Είμαι αλλεργικός στους ανθρώπους που δεν παίρνουν θέση για ζητήματα που, αν μη τί άλλο, αφορούν τη ζωή τους, αν όχι τη συνείδησή τους. Δεν είσαι ψύχραιμος, νηφάλιος, σοβαρός, συμβιβαστικός, καλόβολος, μετριοπαθής όταν μπροστά σου αντικρίζεις την άβυσσο κι αντί έστω να προειδοποιήσεις, αν όχι να στρέψεις τους συνοδοιπόρους σου σε άλλη κατεύθυνση, μένεις σιωπηλός κι αφήνεις το νόμο τής βαρύτητας να κάνει τη δουλειά. Δεν είσαι ηγέτης αν προσπαθείς να τα έχεις καλά με όλους, να μη δημιουργείς αντιπαλότητες και να επιλέγεις να συνδιαλλάγεσαι με τη φαυλότητα αντί να προσηλώνεσαι στο στόχο που εξαρχής είχες βάλει. Δεν αξίζεις μία αν αυτολογοκρίνεσαι για να γίνεσαι αρεστός στη μάζα ή για να μην ενοχλείς τους νταβατζήδες σου, αν καλύπτεις την ιδεολογική σου ένδεια με κοινότοπες δοκησισοφίες, αν δεν αναλαμβάνεις το ρίσκο να ακολουθείς τη διαδρομή που διάλεξες εσύ και δεν σου υπόδειξαν οι άλλοι πως είναι η καλύτερη για σένα.
Δεν είναι, δυνατό, για παράδειγμα, να είσαι δήμαρχος Αθηναίων, όπως ο Γ. Καμίνης, κι όχι μόνο να μην εκδίδεις ψήφισμα καταδίκης των δολοφονιών παιδιών στη Γάζα, αλλά να ισχυρίζεσαι κιόλας πως αυτό το θέμα είναι ασήμαντο. Προφανώς ένα ψήφισμα του δήμου Αθηναίων δεν θα σταματούσε από μόνο του τη γενοκτονία που συνεχίζεται στην Παλαιστίνη. Μόνο οι κεντροαριστεροί, ωστόσο, μπορούν να σκέφτονται τόσο μπακαλίστικα και να στέκονται σιωπηλοί ενώπιον του ολέθρου. Φίλοι μου, όταν βρισκόμαστε μπροστά στο τέρας έχουμε δύο επιλογές, ή να το σκοτώσουμε ή να συμπαραταχθούμε μαζί του. Οποιος, απλώς, του γυρίζει την πλάτη είναι καταδικασμένος να φαγωθεί με τον πιο αναξιοπρεπή τρόπο...
Η σοσιαλδημοκρατία δεν πλάστηκε για να ανατρέψει το σύστημα, αλλά για να συνδράμει στη διαιώνισή του. Προφανώς το κοινωνικό κράτος και οι επιδοματικές πολιτικές είναι προτιμότερες από τον εργασιακό μεσαίωνα στον οποίο έχουμε περιέλθει. Δεν είναι, όμως, η λύση. Ποτέ δεν ήταν. Ο Οδυσσέας πρέπει να φτάσει από την Τροία στην Ιθάκη, όχι να αισθάνεται ικανοποιημένος αν ελλιμενιστεί στον Πειραιά. Η κοινωνική δικαιοσύνη δεν επιτυγχάνεται με τη φιλανθρωπία και με τη μοιρασιά από τα αποφάγια τής ελίτ, αλλά με τη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και με την παροχή ίσων ευκαιριών για την παραγωγή νέου. Γι' αυτό και τρέφω, τρόπον τινά, περισσότερο σεβασμό στους νεοφιλελεύθερους ή στους φασίστες από τους κεντροαριστερούς. Οι νεοφιλελεύθεροι ναι μεν κι εκείνοι επιχειρούν να ωραιοποιούν το νόμο τής ζούγκλας, αλλά τουλάχιστον κηρύσσουν ανοιχτά το μίσος τους για το λαουτζικο και τη λατρεία τους για τα λιοντάρια και τις τίγρεις.
Την ίδια απέχθεια για το διαφορετικό και με δίχως αναστολές διαλαλούν και οι φασίστες. Τουλάχιστον δεν προσπαθούν να μας πουν πως είναι κι εν μέρει αριστεροί, πως και οι μαύροι ή οι τούρκοι είναι άνθρωποι και πως οι ίδιοι δεν είναι εθνικιστές, όπως κάνουν οι σοσιαλδημοκράτες από τη δική τους θεώρηση των πραγμάτων, οι οποίοι τσιμπολογούν ιδέες, τις βάζουν στο μπλέντερ κι αφού με αυτόν τον τρόπο έχουν χάσει όλες τις θρεπτικές τους ουσίες μάς τις δίνουν για να τις καταπιούμε αμάσητες, προσθέτοντας άφθονα συντηρητικά για να μας φαίνονται εύγευστες. Η πολιτική απαιτεί να κάνεις την ύψιστη των επιλογών: θα αγωνιστείς για τα συμφέροντα των πολλών ή των λιγών; Οποιος προσπαθεί να ισορροπήσει στο ενδιάμεσο είτε δεν έχει αντιληφθεί τον ταξικό πόλεμο που μαίνεται γύρω του είτε μάχεται με τους λακεδαιμόνιους και τους θεσπιείς με την ίδια αυταπάρνηση που επέδειξε ο Εφιάλτης στις Θερμοπυλες...
