Αξιολόγηση, η καλοσυνάτη άσχημη γυναίκα που όλοι θέλουν στην θεωρία αλλά όχι στο κρεβάτι τους...

Η αξιολόγηση στο Δημόσιο είναι σαν τα ντοκιμαντέρ για την αναπαραγωγή των μπαμπουίνων ή σαν τις καλοσυνάτες αλλά άσχημες γυναίκες. Ολοι λένε πως τα θέλουν, αλλά κανένας στο τέλος δεν "χάνει" το χρόνο του μαζί τους. Οσοι εργαζόμαστε στον ιδιωτικό τομέα ξέρουμε πολύ καλά ότι την ακριβώς επόμενη ημέρα είναι πιθανό να μην έχουμε δουλειά και φυσικά ούτε λόγος για διαθεσιμότητες, μετατάξεις κι άλλα στρώματα ασφαλείας, ακόμα κι αποζημιώσεις αφού αρκετοί ανάμεσά μας δεν έχουμε καμιά σύμβαση που να μας εξασφαλίζει απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία...

Κι αν ένα σημαντικό μέρος αυτού του φόβου προέρχεται από παράγοντες που δεν μπορούμε να ελέγξουμε, όπως η καθίζηση της πραγματικής οικονομίας ή η απληστία των αφεντικών μας που στα κέρδη μάς θέλουν χώρια και στις ζημιές συνένοχους, ένα άλλο κομμάτι πηγάζει από το ότι ενδεχομένως να μην είμαστε τόσο καλοί όσο πιστεύουμε οι ίδιοι ότι είμαστε. Αν είχατε τη δική σας επιχείρηση, θα θέλατε να πληρώνετε για πάντα κάποιον τεμπέλη κι ανίκανο υπάλληλο, ο οποίος αρκετές φορές μπορεί να μη δίνει καν το "παρών" στο χώρο εργασίας ή να σουφρώνει από το ταμείο; Γιατί, επομένως, να θεωρούμε τις απολύσεις από το Δημόσιο τέτοιου είδους υπαλλήλων σαν απαγορευμένο καρπό όταν τους πληρώνει ο ελληνικός λαός με το υστέρημά του για να τον κοροϊδεύουν κατάμουτρα;...

Για να μην παρεξηγούμαι: δεν θεωρώ πως η "αξιολόγηση" την οποία προχωρά ο Κ. Μητσοτάκης είναι ειλικρινής. Ο υπουργός, κατ' απαίτηση της τρόικας, θέλει απολύσεις εδώ και τώρα για να πιάσει το στόχο-τοτέμ των δανειστών κι από αυτήν τη σφαγή θα γλιτώσουν όχι οι ικανοί, αλλά εκείνοι που έχει διορίσει η δική του οικογένεια, καθώς κι άλλα "γαλάζια" και "πράσινα" παιδιά. Τέτοιου είδους δουλειές δεν γίνονται στο πόδι και κυρίως πρέπει να εκτελούνται από ανεξάρτητες αρχές, οι οποίες δεν θα κρίνουν μόνο τα τυπικά προσόντα τού κάθε υπαλλήλου αλλά και την πραγματική του προσφορά ελέγχοντάς τον, κρυφά ή φανερά, στο χώρο εργασίας του. Από την άλλη, ωστόσο, και η Ρένα Δούρου, για παράδειγμα, δεν είναι δυνατό να είναι λιγότερο από ένα μήνα περιφερειάρχης και να μιλά με βεβαιότητα για το ήθος και τις ικανότητες και των 2.500 υπαλλήλων τής περιφέρειας. Θα έπρεπε πρώτη η ίδια να τους αξιολογήσει και στη συνέχεια να προχωρήσει σε τέτοιου είδους δηλώσεις, εφόσον βεβαίως αποδειχθεί ότι αντιστοιχούν στην πραγματικότητα και δεν συνιστούν ξέπλυμα διεφθαρμένων ρουσφετιών...

"Μα, γιατί να προσθέσουμε κι άλλους άνεργους στον ήδη μεγάλο σωρό;", ενδεχομένως να αναρωτηθεί κάποιος αφελώς. Και γράφω αφελώς γιατί αυτοί οι "καημένοι" που θα μείνουν στο δρόμο, επαναλαμβάνω μόνο ύστερα από μια σοβαρή και δίκαιη αξιολόγηση, κλέβουν τις δουλειές από μορφωμένους και ικανούς ανθρώπους, οι οποίοι αναγκάζονται να κάνουν τους σερβιτόρους ή να ξενιτεύονται, στις καλύτερες των περιπτώσεων, γιατί κάποιοι "τυχεροί" έχουν μπάρμπα στην Κορώνη ή προσφέρουν γη κι εκλογικό ύδωρ στους νταβατζήδες τους. Κι αν, εξάλλου, είναι υπεράριθμοι, γιατί θα πρέπει οι υπόλοιποι να τους πληρώνουμε για να μην κάνουν τίποτα;...

Οσο κι αν οι νεοφιλελεύθεροι πιστεύουν το αντίθετο, κάθε χώρα χρειάζεται έναν ισχυρό δημόσιο τομέα, ο οποίος ωστόσο δεν θα είναι γραφειοκρατικός κι αναξιοκρατικός, αλλά ωφέλιμος για τον πολίτη. Κι αν μια κυβέρνηση τον συρρικνώνει ή τον ιδιωτικοποιεί με το επιχείρημα ότι είναι αντιπαραγωγικός είναι δική της υποχρέωση να τον αλλάξει. Σε διαφορετική περίπτωση είναι σαν να ομολογεί τη δική της ανικανότητα. Από την άλλη, ωστόσο, κάνουν μεγάλη ζημιά, εκόντες άκοντες, και οι κάθε είδους κρατιστές που δεν θέλουν αξιολογήσεις κι απολύσεις, συντηρώντας μια αυτοκαταστροφική, συντεχνιακή μιζέρια που εν τέλει κάνει στο Δημόσιο μεγαλύτερη ζημιά από αυτή που του επιβάλλουν οι θιασώτες τής ασύδοτης, ελεύθερης αγοράς...