Δεν γνωρίζω αν γίνονται όλα όσα έταξε ο Αλέξης, αλλά ένα ξέρω: ότι πρέπει να γίνουν...

Ας ξεδιαλύνουμε λίγο μέσα μας τις έννοιες. Τί σημαίνει, για παράδειγμα, λαϊκισμός; Το να λες στο πόπολο αυτό που θέλει να ακούσει, έστω κι αν δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Λαϊκισμός, ωστόσο, δεν είναι να ζητάς αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου, κοινωνική δικαιοσύνη, ο καθένας να συνεισφέρει στο δημόσιο ταμείο ανάλογα με τις δυνάμεις του, οι φαύλοι να πάνε σπίτι τους ή φυλακή κι αυτή η χώρα να ανοικοδομηθεί από την αρχή με βάση την αξιοκρατία, εμπεδωμένη στη στοιχειώδη διαπίστωση ότι δεν είναι δυνατό οι εφοπλιστές, για παράδειγμα, να μην πληρώνουν σχεδόν ούτε ένα ευρώ φόρο.

Τη στιγμή που η κυβέρνηση έχει εφεύρει την αέναη φορολόγηση της νομίμως αποκτηθείσας ιδιοκτησίας των μικρομεσαίων δεν ευσταθεί κανένα επιχείρημα περί κινδύνου "μετανάστευσης" του εφοπλιστικού κεφαλαίου. Ας φορολογήσει ο υπουργός Οικονομικών τον αέρα που αναπνέει ο Β. Μαρινάκης κάθε φορά που βρίσκεται στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης", αν δεν έχει άλλο τρόπο να τον υποχρεώσει να ενισχύσει τον κρατικό κορβανά. Δεν είναι δυνατό τα "σαΐνια"-υποτακτικοί τής διαπλοκής να εφηύραν το χαράτσι μέσω των λογαριασμών τής ΔΕΗ και να μη μπορούν να σκεφτούν κάτι παρόμοιο, το οποίο όμως δεν θα πλήξει τους πολλούς αλλά τους πραγματικούς έχοντες και κατέχοντες. Εκτός κι αν δεν είναι πρόθυμοι να δαγκώσουν το χέρι που τους ταΐζει...

Δεν ξέρω αν ο Αλέξης Τσίπρας έβαλε κάτω τους αριθμούς με το οικονομικό του επιτελείο πριν ανεβεί στη Θεσσαλονίκη και υποσχεθεί ό,τι υποσχέθηκε. Δεν γνωρίζω αν γίνονται όλα όσα για τα οποία δεσμεύτηκε. Ένα ξέρω, ότι πρέπει να γίνουν! Κι αυτό είναι δυνατό εφόσον η κυβέρνηση της Αριστεράς δείξει τρία πράγματα: πολιτική βούληση να προχωρήσει σε μια επανάσταση, η οποία από τη στιγμή που θα πρέπει να χτυπήσει το μεγάλο κεφάλαιο θα είναι πολύ δύσκολο να είναι αναίμακτη, αρχίδια να συγκρουστεί όταν η ελίτ θα δει την ευημερία της να διαλύεται και ικανότητα να συνεγείρει αυτήν την άμορφη μάζα που λέγεται λούμπεν προλεταριάτο ώστε να αποτελέσει το μεγαλύτερό της όπλο όταν το κατεστημένο θα βρυχηθεί λίγο πριν ξεψυχήσει. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τη δυνατότητα να εκπληρώσει αυτές τις τρεις προϋποθέσεις. Του έχει δοθεί, ωστόσο, η χρυσή ιστορική ευκαιρία να φανεί ανώτερος των αδυναμιών του και να συγκροτήσει ένα μέτωπο που δεν θα αλλάξει μόνο την Ελλάδα, αλλά τον κόσμο ολόκληρο...

Αυτοί που κατηγορούν το ΣΥΡΙΖΑ για λαϊκισμό, παροχολογία, ανέξοδες υποσχέσεις δεν έχουν αγνά κίνητρα. Δεν ασκούν την κριτική τους γιατί τους ενδιαφέρει να μην εξαπατηθεί ο ελληνικός λαός για μια ακόμα φορά, αλλά γιατί δεν έχουν πλέον τη δυνατότητα να το κάνουν οι ίδιοι. Γι' αυτούς το πόπολο δεν είναι παρά το μοναδικό εμπόδιο για την άσκηση της απόλυτης εξουσίας όχι τόσο για την αφεντιά τους όσο για τα αφεντικά τους που κρύβονται πίσω από την κουίντα. Οι ίδιοι άνθρωποι που επί τέσσερις δεκαετίες έταζαν λαγούς με πετραχήλια έρχονται σήμερα για να παραστήσουν τους συνετούς προστάτες τής κοινωνίας. Οι έλληνες πολύ καλά κάνουν και κρατούν μικρό καλάθι για το ΣΥΡΙΖΑ κι όσοι, εξάλλου, έχουν επενδύσει όλα τους τα λεφτά πάνω του θα πρέπει να γνωρίζουν ότι αν δεν σταθούν εμπροσθοφυλακή σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς, αυτή δεν θα καταφέρει πολλά.

Οι πολίτες, ωστόσο, είναι βέβαιοι ότι οι σαμαροβενιζέλοι που κυβέρνησαν την Ελλάδα από το 1974 είναι πιο ξοφλημένοι κι από εθνική ομάδα μπάσκετ που βρίσκει στο δρόμο της την αντίστοιχη των ΗΠΑ. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει χρέος να ζητήσει από τον ελληνικό λαό την πλήρη στήριξή του στην περίπτωση που αποτύχει στις διαπραγματεύσεις του με την Ανγ. Μέρκελ να περάσει τη δική του φιλοσοφία για το μέλλον τής χώρας. Η σύγκρουση με το νεοφιλελευθερισμό θα είναι σχεδόν αναπόφευκτη για μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα σέβεται τον εαυτό της. Κι ο τρόπος που θα τη διαχειριστεί ο Αλέξης Τσίπρας θα καθορίσει το πώς θα τον γράψουν τα βιβλία τής Ιστορίας: ως ένα γίγαντα ή ως ένα νάνο. Οι εποχές είναι πολύ κρίσιμες, άλλωστε, ώστε να ευνοούν τους επώδυνους συμβιβασμούς και να δίνουν συγχωροχάρτια στις μετριότητες...