Ενας, δύο, τρεις, χιλιάδες Μελιγαλάδες...

Είναι αλήθεια ότι στο Μελιγαλά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θανατώθηκαν και γυναικόπαιδα κι αυτό δεν τιμά την ιστορία τού ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Και δεν πρόκειται να μοιράσω συγχωροχάρτια τού τύπου "έλα μωρέ, πόλεμος ήταν, θα γίνουν και λάθη πάνω στη μανία τής εκδίκησης". Τέτοιου είδους κατώτερα κίνητρα δεν αξίζουν σε ανθρώπους που θέλουν να αποκαλούνται Αριστεροί. Ας αφήσουμε τα πνευματικά δικαιώματα του "οφθαλμόν αντί οφθαλμού" στους δεξιούς. Για να μην τρελαθούμε, ωστόσο, εντελώς καλό είναι να υπενθυμίσω πως στην αποκαλούμενη μάχη τού Μελιγαλά αντιπαρατάχθηκαν από τη μία οι ήρωες της Εθνικής Αντίστασης, με επικεφαλής τον Άρη Βελουχιώτη, κι από την άλλη οι δωσίλογοι ταγματασφαλίτες, οι γερμανοτσολιάδες και χαφιέδες μαυραγορίτες των κατακτητών. Οι ίδιοι, δηλαδή, οι οποίοι μαζί με τους απογόνους τους κυβέρνησαν την Ελλάδα μέχρι σήμερα. Υπενθυμίζω, επίσης, πως κι ο Αντ. Σαχλαμαράς από την "τιμημένη" Μεσσηνία κατάγεται, ό, τι κι αν σημαίνει αυτό...

Για όλα αυτά όσοι τιμούν την επέτειο του Μελιγαλά σα να ήταν εθνική γιορτή δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να επιβραβεύουν χυδαία ένστικτα όπως εκείνα τού δωσιλογισμού και της εθνικής προδοσίας, η οποία μάλιστα έχει το θράσος να βαφτίζεται πατριωτισμός. Δεν μου κάνει, επομένως, εντύπωση που "χορηγός" αυτών των εκδηλώσεων μίσους είναι η Χρυσή Αυγή και σε αυτές παρευρίσκονται "σπουδαίες" προσωπικότητες όπως ο βουλευτής (τρομάρα μας) Κ. Μπαρμπαρούσης, ο επονομαζόμενος και "Καραϊσκάκης" λόγω της κόμης του που παραπέμπει πάντως περισσότερο στο πατρινό καρναβάλι...

Οι χρυσαυγίτες θέλουν αίμα. Το απόδειξαν, άλλωστε, και με τη δολοφονία τού Παύλου Φύσσα και το αποδεικνύουν κάθε φορά που ένας μετανάστης ή ένας αριστερός βρίσκεται χτυπημένος από τα χέρια...ιδιωτών, αλλά κι αστυνομικών. Και οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα θα κάνουν τα πάντα για να μην κυβερνήσει η Αριστερά, με αυτόν τον τρόπο άλλωστε θεωρούν πως θα ανυψωθούν στα μάτια των ταγματασφαλιτών προγόνων τους, οι οποίοι προσκύνησαν το ναζισμό για λόγους που είναι ακόμα χυδαιότεροι της ιδεοληψίας, για λόγους συμφέροντος δηλαδή...

"Ένα, δύο, τρία, πολλά Βιετνάμ" είχε ζητήσει ο Τσε Γκεβάρα λίγο πριν εγκαταλείψει τη θαλπωρή τής εξουσίας στην Αβάνα για να συνεχίσει το επαναστατικό του πεπρωμένο στα βουνά τής Βολιβίας. "Έναν, δύο, τρεις, χιλιάδες Μελιγαλάδες" απαιτεί από εμάς η Ιστορία για να απαλλαγούμε μια και καλή από τους ανθρώπους που όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν για το δωσιλογισμό τους αλλά τιμώρησαν με εκτελέσεις, εξορίες και φυλακίσεις αυτούς που πολέμησαν για έναν κόσμο δίχως στρατόπεδα συγκέντρωσης και θαλάμους αερίων, για έναν άλλον πλανήτη στον οποίο άνθρωποι δεν θα εκμεταλλεύονται ανθρώπους. Αν οι χρυσαυγίτες και οι νεοφιλελεύθεροι σπόνσορές τους θέλουν πόλεμο για να πάρουν το αίμα τους πίσω για την ήττα τού ναζισμού, θα τον έχουν. Όχι γιατί αυτός είναι αυτοσκοπός, αλλά γιατί όταν όλα τα άλλα μέσα αποδεικνύονται ανεπαρκή η βία μετατρέπεται στη μόνη δίκαιη καταφυγή των απελπισμένων...

Αν δεν επιτρέψουν στην Αριστερά να κυβερνήσει ή αν η Αριστερά αποδειχθεί κατώτερη των περιστάσεων, ο λαός δεν έχει το δικαίωμα να μείνει με σταυρωμένα τα χέρια. Σε μια χώρα όπου η νομιμότητα είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τής ελίτ η παραβίασή της δεν μπορεί να θεωρείται αμάρτημα. Οταν δίπλα σου σκάνε οβίδες ο κατευνασμός και η μετριοπάθεια στο όνομα μιας εθνικής συμφιλίωσης που βολεύει το σύστημα, εξανδραποδίζει το λαό και συντελεί στο να μην αλλάξει τίποτα σε αυτόν τον τόπο όχι μόνο δεν έχει λογική, αλλά είναι αυτοκαταστροφή...