Το ζήσαμε πολύ έντονα στην Ελλάδα τα τελευταία τέσσερα χρόνια με το ψευτοδίλημμα "ευρώ ή δραχμή" να κρεμιέται από τους διεφθαρμένους πολιτικούς και τα διαπλεκόμενα μίντια πάνω από κάθε κάλπη στην οποία ψηφίσαμε. Φτάσαμε στο σημείο ο "υπεύθυνος" πρωθυπουργός τής χώρας μέσα στην απελπισία του να δηλώσει αυτήν την εβδομάδα πως αν εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ θα αδειάσουν οι τραπεζικές καταθέσεις τής χώρας. Κι αντί τα μέσα ενημέρωσης να ζητήσουν την επέμβαση εισαγγελέα, προμοτάρουν τη χυδαία ανευθυνότητά του σα να ήταν λόγια ενός από τους επτά σοφούς τής αρχαιότητας...
Το ίδιο συμβαίνει και στη Σκοτία με το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της. Οι απειλές που δέχονται οι σκοτσέζοι από το εσωτερικό και το εξωτερικό στην περίπτωση που κάνουν το "αποτρόπαιο" λάθος να αποσχιστούν από τη Μεγάλη Βρετανία αποτελούν προσβολή προς την ιστορία τους. Και είναι ακόμα μεγαλύτερη ντροπή όταν αυτές εκστομίζονται από τους άγγλους, οι οποίοι έχτισαν μια αυτοκρατορία ακριβώς πάνω στο "διαίρει και βασίλευε" και στη χάραξη αυθαίρετων γραμμών στο χάρτη δίχως να υπολογίζουν τη σύνθεση των εκάστοτε πληθυσμών...
Δεν ξέρω αν η Σκοτία θα είναι καλύτερα μαζί ή χώρια από το Λονδίνο. Σε αντίθεση με πολλούς, η μαγική μου γυάλα έχει χαλάσει και δεν δύναμαι να μιλώ για το μέλλον με βεβαιότητες. Γνωρίζω, όμως, ότι κάθε λαός έχει το αναφαίρετο δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, στη δυνατότητα να αποφασίζει ο ίδιος για το μέλλον του δίχως να υποκύπτει σε εκβιασμούς, που αν δεν εκφέρονταν από αξιωματούχους θα πίστευε κανείς ότι προέρχονται από τα στόματα μαφιόζων. Πόσω μάλλον όταν η διεθνής κοινότητα διατηρεί δύο μέτρα και δύο σταθμά για να αξιολογεί πότε η ανεξαρτησία ενός λαού αποτελεί απειλή για την παγκόσμια σταθερότητα και πότε όχι. Αν το Κόσσοβο, για παράδειγμα, το οποίο βρίσκεται σε μια πολύ πιο εύθραυστη περιοχή, είναι ελεύθερο να είναι ανεξάρτητο από τη Σερβία δεν βλέπω το λόγο να μη συμβαίνει το ίδιο και με τη Σκοτία. Εκτός αν το πετρέλαιο της Βόρειας Θάλασσας είναι πολύ για να επιτρέψουν οι άγγλοι τους σκοτσέζους να το διαχειριστούν μόνοι τους...
Θα μπορούσε, βεβαίως, κάποιος να ισχυριστεί πως οι λαοί δεν διαθέτουν την απαιτούμενη ωριμότητα για να λαμβάνουν τόσο σημαντικές αποφάσεις. Δεν θα διαφωνούσα μαζί του. Θα προτιμούσα να υπήρχαν επτά ακέραιοι σοφοί σε κάθε χώρα, στη σοφία των οποίων θα συμφωνούσαμε όλοι, οι οποίοι θα αποφάσιζαν για εμάς κι έτσι θα μπορούσαμε απερίσπαστοι να συνεχίζουμε να βλέπουμε πρωινάδικα και τουρκικά σίριαλ. Δεν υπάρχουν, ωστόσο, επτά ακέραιοι και κοινής αποδοχής σοφοί σε κάθε χώρα. Οπως, επίσης, δεν υφίστανται 300 ακέραιοι και σοφοί βουλευτές οι οποίοι είναι καταλληλότεροι να παίρνουν αποφάσεις από το πόπολο. Με λίγα λόγια, είναι σαφώς δημοκρατικότερο τα λάθη να τα κάνουν 10.000.000 από μερικές εκατοντάδες...
Κι αν θέλουμε κάποια ημέρα να συγκροτήσουμε μια κοινωνία που θα νομοθετεί με βάση το συλλογικό κι όχι το ατομικό συμφέρον, ας φροντίσουμε να δημιουργήσουμε συνειδητοποιημένους πολίτες κι όχι ατάκτως ερριμμένα και φοβισμένα ερίφια, τα οποία ψηφίζουν στην ουσία με το πιστόλι στον κρόταφο και υπό την πίεση εκβιαστικών διλημμάτων ή ελκυστικών δωροδοκιών, όπως κάποια θεσούλα σε πρόγραμμα κοινωφελούς απασχόλησης. Το έγραψα, όμως, και στην αρχή: οι ελίτ λατρεύουν τις κοινοβουλευτικές ολιγαρχίες και μισούν τις δημοκρατίες. Δεν είναι θέμα γούστου, αλλά το ένστικτο της επιβίωσης που τις ωθεί σε τέτοιου είδους συμπάθειες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου