Λατρεύουμε ή μισούμε την Ελλάδα, δεν την αγαπάμε κι αυτό είναι το πρόβλημα...

Αυτήν τη χώρα είτε τη λατρεύουμε τυφλά είτε τη μισούμε θανάσιμα. Δεν την αγαπάμε ούτε απλώς δυσφορούμε γι' αυτή. Και τους ξένους είτε τους θεωρούμε υπερήρωες είτε τα απόλυτα κατακάθια. Ούτε τους εκτιμούμε ούτε απλώς δυσανασχετούμε μαζί τους. Αυτό φαίνεται και στην ιστορία με τις Καρυάτιδες της Αμφίπολης κι ό,τι άλλο είναι πιθανό να βγει από τις ανασκαφές. Από τη μια βρήκαν την ευκαιρία όλοι εκείνοι που πιστεύουν ότι το DNA των ελλήνων είναι ανώτερο από το αντίστοιχο οποιουδήποτε άλλου λαού να "επιβεβαιώσουν" την ιδεοληψία τους εκμεταλλευόμενοι, για εκατομμυριοστή φορά, τα αρχαία μας τα κάλλη. Από την άλλη, οι ξενόδουλοι υποβιβάζουν τις ανακαλύψεις στο επίπεδο του "ε, και τί έγινε", ανήμποροι από το μιθριδατισμό τού ραγιαδισμού τους να πιστέψουν ότι αυτός ο τόπος όταν το θέλησε, γέννησε θαύματα.

Και κάπου εκεί ανάμεσα χανόμαστε όλοι οι υπόλοιποι που ναι μεν αγαπούμε την πατρίδα μας, είμαστε υπερήφανοι για την ιστορία της και τον αντίκτυπό της στην οικουμένη αλλά έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και βλέπουμε πως αν θέλουμε η Ελλάδα να έχει παγκόσμιο ρόλο και τον 21ο αιώνα δεν θα το πετύχει μόνο με την κληρονομιά τής κλασικής ή της ελληνιστικής περιόδου, αλλά παράγοντας ξανά πολιτισμό. Κι αυτό φυσικά δεν θα συμβεί από τους κρατικοδίαιτους διασκεδαστές τής ελίτ, τους οποίους κάποιοι αποκαλούν πνευματική ηγεσία τού τόπου και οι οποίοι αλληλοβραβεύονται σε ένδειξη σεβασμού προς τη μετριότητά τους, παρά μόνο από εκείνους που αντιλαμβάνονται ότι η οικονομική, πολιτική και ηθική χρεοκοπία είναι τα καταλληλότερα λιπάσματα για να ανθίσουν πανέμορφα λουλούδια τέχνης...

Δεν έχω επισκεφτεί όλα τα μέρη αυτού του αχανούς πλανήτη, αλλά δεν νομίζω πως κι αν το καταφέρω μια ημέρα θα έχω ανακαλύψει κάπου έναν επίγειο παράδεισο Κάθε τόπος και κάθε λαός έχουν τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους, τα οποία ταιριάζουν ή δεν ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία τού καθενός μας. Προφανώς, για παράδειγμα, και θα ήθελα ως πολίτης να συναλλασσόμουν με ένα λειτουργικό κράτος το οποίο δεν θα μου απαιτούσε το ένα χαρτί πίσω από το άλλο για να είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου, όπως συμβαίνει πολλές φορές στην Ελλάδα. Από την άλλη, ωστόσο, δεν θεωρώ υγιές να κλείνεται κάποιος σπίτι του από τις έξι ή όταν ξενυχτά να πίνει τόσες μπίρες που να γινεται ικανός να σπάσει το κεφάλι ενός συμπολίτη του τον οποίο ενδεχομένως να είχε εξυπηρετήσει με το πολιτικώς ορθό χαμόγελό του το πρωί, όπως παρατηρείται πολλάκις στις βορειοευρωπαϊκές χώρες. Ούτε η ασυδοσία, ο ωχαδερφισμός και η ανευθυνότητα είναι αρετές ούτε, όμως, κι ο καταναγκασμός, η υποκρισία και η μιζέρια που βαφτίζεται οικονομική σύνεση. Δεν αποτελούν πρότυπο συμπεριφοράς ούτε όσοι φωνάζουν "ώπα" όλη την ημέρα ούτε εκείνοι που κρύβουν τα πραγματικά τους συναισθήματα ακόμα κι από τον εαυτό τους 24 ώρες το 24ωρο...

Ο συνδυασμός Σφιγγών και Καρυάτιδων στην Αμφίπολη με συγκλονίζει, πόσω μάλλον όταν και οι αρχαιολόγοι, οι οποίοι προφανώς και είναι βαθύτεροι γνώστες του ζητήματος από τον γράφοντα, αισθάνονται το ίδιο. Ποσώς, εξάλλου, με ενδιαφέρει αν οι σαμαροβενιζέλοι θα στήσουν έναν ολόκληρο μηχανισμό πολιτικής εκμετάλλευσης γύρω από αυτήν την όμορφη ιστορία. Μόνο οι ηλίθιοι μπορεί να πιστέψουν, άλλωστε, ότι αν δεν είχαμε τα μνημόνια δεν θα συνέβαινε ποτέ αυτή η ανακάλυψη, πόσω μάλλον όταν οι κυβερνητικοί φωστήρες έχουν νομοθετήσει την απαξίωση της αρμόδιας ΚΗ' Εφορείας Αρχαιοτήτων Σερρών. Ο Αντ. Σαχλαμαράς, ο Β. Βενιζέλος, ο Αλέξης Τσίπρας και οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί είναι θνητοί, θνητότατοι. Οι Καρυάτιδες, ωστόσο, επέζησαν πάνω από 2.000 χρόνια κι έχουν σκοπό να αντέξουν καθ' όλη τη διάρκεια της αιωνιότητας. Αν μη τί άλλο ένα σαφές μήνυμα πως αν δεν υπήρχε η τέχνη αυτός ο κόσμος όχι μόνο θα ήταν ανυπόφορος, αλλά και με σύντομη ημερομηνία λήξης. Σε αντίθεση, δηλαδή, με τα αριστουργήματα της ανθρώπινης διάνοιας...