Δεν μας φτάνουν όλα τα άλλα, έχουμε και φλώρους αντιεξουσιαστές...

Οι αυτοαποκαλούμενοι αντιεξουσιαστές, οι οποίοι πιστεύουν ότι πολεμούν το σύστημα κάνοντας καταλήψεις όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, μοιάζουν πιο πολύ με τους μοναχούς τού Αγίου Ορους παρά με Αριστερούς. Και οι δύο έχουν επιλέξει να αντιμετωπίσουν τους σατανάδες τους μακριά από τα εγκόσμια, οι δεύτεροι σε μια απομονωμένη πολιτεία όπου βαφτίζουν το κρέας ψάρι όταν δεν κάνουν ιερές μπίζνες α λα Βατοπέδι και οι πρώτοι επιδιδόμενοι σε κάμψεις, ανατάσεις, ραχιαίους και κοιλιακούς στους οποίους κολλούν μπροστά το επίθετο "επαναστατικός" κι έτσι αισθάνονται πως γυμνάζονται για το σοσιαλισμό. Θα στενοχωρήσω τα "ορφανά" τού Δημήτρη Κουφοντίνα και του Νίκου Μαζιώτη, αλλά αυτός ο κόσμος δεν έχει αλλάξει από εκείνους που επέλεξαν απλώς να σώσουν τη δική τους ψυχή κρατώντας αποστάσεις από τους πειρασμούς του αλλά από αυτούς που πάλεψαν εντός του για να τον κάνουν δικαιότερο. Γι' αυτό και το μεγάλο στοίχημα της Αριστεράς είναι να επιτευχθεί από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ένας έντιμος συμβιβασμός με τους ευρωπαίους κι όχι οι σταλινικοί τού ΚΚΕ, οι αριστεριστές τής ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή οι αναρχοαυτόνομοι των Εξαρχείων οι οποίοι αντικαθιστούν με σκιαμαχία και στόμφο ό,τι τους λείπει σε πολιτική αντίληψη...

Δεν με συγκινεί η διατήρηση της ιδεολογικής καθαρότητας όταν αυτή περιχαρακώνεται σε ένα κομματικό ιερατείο, ακόμα κι αν πιστέψω ότι κι εκεί δεν φωλιάζει η υποκρισία, και δεν απλώνεται ώστε να αγκαλιάσει όσους περισσότερους πολίτες είναι δυνατό. Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Γιάνης Βαρουφάκης να μην κραδαίνουν σφυροδρέπανα, να μην θέτουν ως προτεραιότητα την έξοδο από την Ε.Ε. και την ευρωζώνη και να μην κάνουν κατάληψη στην καγκελαρία στο Βερολίνο. Η μάχη που δίνουν, ωστόσο, είναι πολύ πιο ηρωική από εκείνη που διεξάγουν ο Περισσός και οι αριστεριστές με τις πύρινες ανακοινώσεις τους. Κι αυτό γιατί ο πρωθυπουργός κι ο υπουργός Οικονομικών δεν επέλεξαν να αντιπαρατεθούν με ανεμόμυλους για να μοιάζουν περισσότερο ιδεαλιστές, αλλά με πραγματικούς στρατούς. Και είναι κρίμα που η υπόλοιπη Αριστερά σνόμπαρε, στην καλύτερη περίπτωση, το κάλεσμά τους για συστράτευση κι επέλεξε τον ιδεολογικό αυνανισμό, ο οποίος ωστόσο είναι βιολογικώς βέβαιο ότι δεν πρόκειται να εγκυμονήσει εξελίξεις προς όφελος του λαού...

Η κατάληψη ενός δημόσιου κτιρίου για κάποιο σημαντικό λόγο, ο οποίος δεν είναι πάντως τα τρέχοντα αιτήματα των αντιεξουσιαστών, πόσω μάλλον όταν η κυβέρνηση καταργεί τις φυλακές τύπου Γ' κι εξανθρωπίζει το ποινικό και σωφρονιστικό δίκαιο, αποτελεί μια θεμιτή πράξη αντίστασης, υπό όρους και προϋποθέσεις πάντοτε, στα κακώς κείμενα. Οταν, όμως, μετατρέπεται σε βανδαλισμό δημόσιας περιουσίας τότε αυτομάτως χάνει τον όποιο ρομαντισμό της. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να καταστρέφει πανεπιστήμια ή εκκλησίες ακόμα κι αν δεν του αρέσει το παρόν εκπαιδευτικό σύστημα και δεν τρέφει ιδιαίτερη συμπάθεια στους τραγοπαπάδες. Το μόνο που επιτυγχάνεται με αυτόν τον τρόπο είναι η διέγερση των συντηρητικών αντανακλαστικών τής κοινωνίας. Ισως και για το ότι ο λαός άργησε πολύ να αντισταθεί στη δουλοποίησή του να φταίει κι ο στιγματισμός τού Δεκεμβρίου τού 2008 από τα εξτρεμιστικά στοιχεία, τα οποία επιχείρησαν να καπηλευτούν τον ειλικρινή πόνο, κυρίως της νεολαίας, για τη δολοφονία τού Αλέξη Γρηγορόπουλου...

Η κάθοδος στους δρόμους ταυτίστηκε στη συνείδηση αρκετών με μολότοφ, σπάσιμο βιτρίνων και πλιάτσικο, κι ας μην ήταν αυτή η γενική εικόνα εκείνης της εξέγερσης. Γι' αυτό και η κυβέρνηση οφείλει να σκληρύνει τη στάση της στις περιπτώσεις άσκησης άσκοπής βίας από εκείνους που βαυκαλίζονται τους επαναστάτες μόνο και μόνο γιατί δειλιάζουν να βάλουν τα χέρια τους στη φωτιά. Δεν της πρέπουν ενοχικά σύνδρομα όταν, άλλωστε, τώρα αποδεικνύεται ότι δεν ελέγχει τους αντιεξουσιαστές όπως ήθελε να συμβαίνει η συστημική προπαγάνδα χρόνων. Ετσι κι αλλιώς τα τραγούδια που έχουν νόημα είναι αυτά που ακούγονται κοντά στο χορό κι όχι μακριά από αυτόν για την τέρψη των αυτιών αποκλειστικώς και μόνον όσων τα άδουν. Για τέτοια "γλέντια" αρκούν και οι μπανιέρες...