Η δημοκρατία δεν πρέπει να φοβάται τις συγκεντρώσεις των εχθρών της αλλά τα κενά της που τους εκτρέφουν...

Το ανέβασμα την Κυριακή της παράστασης "Ισορροπία του Nash" αποτέλεσε μια νίκη απέναντι στο σκοταδισμό, ο οποίος επιχειρεί να μας ορίσει τί μπορούμε και τί δεν μπορούμε να παρακολουθούμε στο θέατρο. Ήταν, εξάλλου, αφορμή για να εκτεθούν για μια ακόμα φορά οι δήθεν φιλελεύθεροι σε αυτήν τη χώρα, οι οποίοι στην πραγματικότητα στο οικονομικό πεδίο είναι νεοφιλελεύθεροι και στο κοινωνικό νεοσυντηρητικοί. Η κυβέρνηση της Αριστεράς, ωστόσο, υπόπεσε σε μέγα ατόπημα απαγορεύοντας τις συγκεντρώσεις για την 20ή επέτειο των Ιμίων, με το επιχείρημα της αποφυγής συγκρούσεων μεταξύ χιμπαντζήδων με τα μαύρα κι αριστεριστών. Τέτοιου είδους "προληπτικά" επιχειρήματα χρησιμοποιούσαν, για παράδειγμα, και οι σαμαροβενιζέλοι όταν ήταν να επισκεπτόταν τη χώρα η Ανγκ. Μέρκελ ή ο Β. Σόιμπλε, για να μην το τραβήξω κι άλλο και θυμηθώ τη χούντα των συνταγματαρχών ή το δεξιό καθεστώς πριν από τη δικτατορία και μετά τον εμφύλιο...

Καλώς ή κακώς η Χρυσή Αυγή λειτουργεί νομίμως ως κομματικός φορέας, ο οποίος μάλιστα συγκροτεί την τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη στην Ελλάδα. Καλώς ή κακώς, επίσης, τα στελέχη της δεν έχουν καταδικαστεί ακόμα από την ελληνική δικαιοσύνη για την πληθώρα των εγκλημάτων τους, ακόμα και για δολοφονίες, ούτε έχουν αποστερηθεί των πολιτικών τους δικαιωμάτων. Αυτό σημαίνει, επομένως, ότι έχουν το δημοκρατικό δικαίωμα-κι ας μην είναι οι ίδιοι οι φανατικότεροι υποστηρικτές τής δημοκρατίας- να συγκεντρώνονται και να διαδηλώνουν, έστω κι αν τα συνθήματά τους είναι ιδεοληπτικά ή και φασιστικά.

Εκεί βρίσκεται, άλλωστε, και η δύναμη της δημοκρατίας σε αντίθεση με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, στο ότι δηλαδή επιτρέπει και στους αντιπάλους της να εκφράζονται ελεύθερα. Γι' αυτό, επίσης, υπάρχουν κι αστυνομικές δυνάμεις σε ένα δημοκρατικό καθεστώς: για να επεμβαίνουν στην περίπτωση βίαιης σύγκρουσης, ούτε αργότερα αλλά ούτε και νωρίτερα. Και ούτε, βεβαίως, για να βρίσκουν αφορμή να εξαπολύουν πογκρόμ σε βάρος μεταναστών, προσφύγων, φωτορεπόρτερ κι όποιων άλλων δεν πολυγουστάρουν...

Μόνο οι κομπλεξικές-ενοχικές κοινωνίες φοβούνται την αντίθετη άποψη και, δυστυχώς, μια τέτοια είναι και η δική μας. Το πρόβλημα, άλλωστε, δεν έγκειται στα πρόσωπα-στους μιχαλολιάκους ή στους κασιδιάρηδες-, αλλά στις αιτίες που τους ανύψωσαν από το περιθώριο της πολιτικής ζωής στην κεντρική κονίστρα. Κι αν είναι υποκριτικό από τους ευρωπαίους να μας κουνούν το δάχτυλο για το ότι τρίτη δύναμη στην Ελλάδα είναι ένα νεοναζιστικό μόρφωμα, μολονότι σε κάποιες κεντροβορειοευρωπαϊκές χώρες η ακροδεξιά είτε κυβερνά-συγκυβερνά είτε ετοιμάζεται να κυβερνήσει, οφείλουμε για μια ακόμα φορά να αναρωτηθούμε γιατί καταφεύγουμε στην απαγόρευση του συνέρχεσθαι για τους χρυσαυγίτες αντί να δώσουμε μια ξεκάθαρη δημοκρατική απάντηση στη μισαλλοδοξία.

Μόνο που κι εδώ περισσεύει ο φαρισαϊσμός από εκείνη τη μερίδα τού αυτοαποκαλούμενου συνταγματικού τόξου-στην πραγματικότητα ακραίου κέντρου-που από τη μια μιλά για λαθρομετανάστες και για κλείσιμο των  συνόρων ή για στρατόπεδα συγκέντρωσης, φράχτες και τείχη κι από την άλλη υπογράφει για να πάρουν Νόμπελ Ειρήνης οι νησιώτες μας που ανοίγουν την αγκαλιά τους στους κατατρεγμένους. Τουλάχιστον οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα είναι πιο ειλικρινείς όταν δηλώνουν πως πρέπει να βυθίζουμε τις βάρκες των προσφύγων από εκείνους που θέλουν το ίδιο αλλά η αστική τους ευγένεια τους εμποδίζει και να το εκστομίσουν...