Ζωή και Γιάνη, δεν είναι ο Αλέξης ο εχθρός αλλά εκείνοι που εκμεταλλεύονται τον έρωτά σας γι' αυτόν...

Πριν ένα χρόνο το "Πρώτο Θέμα" δημοσίευε σεξιστικά σχόλια, ακόμα και πρωτοσέλιδα, για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Την περασμένη Κυριακή η τέως πρόεδρος της Βουλής επέλεξε να δώσει συνέντευξη και σε αυτήν τη ρυπαροφυλλάδα προκειμένου να μην μείνει κανένας στον κόσμο που να μην μάθει τον καημό της για τον Αλέξη. Την ίδια ώρα, ο Γιάνης Βαρουφάκης μίλησε πάλι για συνθηκολόγηση της κυβέρνησης τον Ιούλιο σε ένα πρόγραμμα που κανείς δεν πιστεύει. Κι έχει δίκιο, μόνο που για μια ακόμα φορά λησμόνησε να αναφερθεί στη δική του ευθύνη για την αποτυχία τής διαπραγμάτευσης και, κυρίως, να δώσει μια πειστική εξήγηση για το πώς θα μπορούσαν να ήταν καλύτερα τα πράγματα στις 13 Ιουλίου αν ο πρωθυπουργός επέλεγε τη ρήξη...

Οσο για τον Π. Λαφαζάνη και τη ΛΑΕ του, επιμένουν σε μία ρητορική η οποία ανήκει στο παρελθόν γιατί απλούστατα έχει ξεπεραστεί από τα γεγονότα. Ναι, οι δανειστές είναι αρπακτικά που θέλουν να επιβάλουν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο και στην Ελλάδα και να αρπάξουν την περιουσία της μπιρ παρά. Από πού κι ως πού, ωστόσο, είναι καλύτεροι ή λιγότερο ιμπεριαλιστές οι ρώσοι, στο άρμα των οποίων θα ήθελε να μας εντάξει ο Παναγιώτης; Και πώς μπορεί να προκύψει ο σοσιαλισμός σε μια χώρα που δίχως διεθνή χρηματοδότηση αυτήν τη στιγμή δεν θα μπορούσε να πληρώνει ούτε καν αυτούς τους πετσοκομμένους μισθούς και συντάξεις;...

Ο κόσμος τα καταλαβαίνει όλα αυτά γι' αυτό κι όλοι οι υπέρμαχοι της αριστερής καθαρότητας σε έναν δυστοπικό πλανήτη δεν έχουν κατορθώσει να συγκινήσουν εκείνους που είναι δυσαρεστημένοι με την πορεία τής κυβέρνησης και στρέφονται σε άλλες λύσεις. Τα χαμηλά ποσοστά τής εξωπραγματικής Αριστεράς αποδεικνύουν ότι το δίλημμα πλέον δεν είναι μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Κι αυτό όχι γιατί οι πολίτες θεωρούν το μνημόνιο σωτηρία για τον τόπο, αλλά γιατί αποδείχθηκε στην πράξη, όσο κι αν οι αποστάτες τού ΣΥΡΙΖΑ ρητορεύουν περί του αντιθέτου, ότι από μόνη της η Ελλάδα δεν μπορεί να αλλάξει παγιωμένες θατσερικές αντιλήψεις στην Ευρώπη. Να υπενθυμίσω, άλλωστε, πως στις 20 Φεβρουαρίου 2015 ο Γιάνης Βαρουφάκης είχε υπογράψει την παράταση του δεύτερου μνημονίου, το οποίο επίσης κανείς δεν πίστευε ότι είναι υλοποιήσιμο, και τη συναίνεσή τους είχαν δώσει τόσο η Ζωή Κωνσταντοπούλου όσο κι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης. Με το δικό τους τρόπο σκέψης κι εκείνοι είχαν προδώσει την Αριστερά εκείνες τις ημέρες...

Δεν είμαι ο Φρόιντ, αλλά αν μου επιτρέπετε μια επιφανειακή ψυχολογική προσέγγιση θα σας έγραφα πως η Ζωή κι ο Γιάνης είναι ακόμα ερωτευμένοι με τον Αλέξη. Μου θυμίζουν τις εγκαταλειμμένες ερωμένες, οι οποίες γυρίζουν δεξιά κι αριστερά για να περιγράφουν πόσο παλιάνθρωπος είναι ο πρώην εραστής τους αλλά αν εκείνος ξανάνοιγε την αγκαλιά του γι' αυτές, εκείνες θα επέστρεφαν με μεγάλη χαρά. Καταλαβαίνω πως αισθάνονται πληγωμένοι για την επιλογή που έκανε ο πρωθυπουργός το καλοκαίρι. Από τη στιγμή που δεν μπορούμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω για να μάθουμε τί θα συνέβαινε αν ο Αλέξης Τσίπρας διάλεγε το "γαία πυρί μιχθήτω" ο καθένας μπορεί να κάνει τις ιστορικές υποθέσεις που βολεύουν τον τρόπο σκέψης του. Αδικούν, ωστόσο, τον Αλέξη και, κυρίως, αδικούν τον εαυτό τους όσοι βγαίνουν δημοσίως και ισχυρίζονται πως η σκληρή διαπραγμάτευση του 2015 ήταν μια απάτη, πως όλα ήταν προσυμφωνημένα και το ζητούμενο ήταν πώς θα πλασάρει ο Ιούδας Ισκαριώτης Τσίπρας το τρίτο μνημόνιο στο πόπολο...

Το ομολόγησε, άλλωστε, κι ο Γιάνης Βαρουφάκης στο Βερολίνο: "χάσαμε και συνθηκολογήσαμε", το οποίο σημαίνει πως προηγήθηκε μάχη. Αντί, επομένως, να τρώμε οι Αριστεροί ο ένας τις σάρκες τού άλλου είναι προτιμότερο άνθρωποι όπως ο Γιάνης και η Ζωή, με ήθος κι αξία, να συμπαραταχθούν με τον Αλέξη και στις μάχες που ανοίγονται μπροστά μας αντί να διηγούνται τις αναμνήσεις τους στη μία συνέντευξη μετά από την άλλη σαν να βρίσκονται στο τέλος τής ζωής τους, δίνοντας άθελά τους άλλοθι στη σαπισμένη μεταπολίτευση. Δεν είναι ο Αλέξης ο εχθρός σύντροφοι, αλλά ο νεοφιλελευθερισμός, τον οποίο μπορείς να πολεμήσεις με πιο έξυπνες τακτικές από το "αέρα πατέρα"...