Κάποιος από τους Καρλ Μαρξ κι Έλλη Παπαγγελή είπε βλακείες. Εσείς πού θα ποντάρατε;...

Μπορεί "γίγαντες" της ανθρώπινης διανόησης, όπως ο ακροδεξιός πολιτευτής τής ΝΔ, Θ. Πλεύρης και η σέξι οννεδίτισσα Ελ. Παπαγγελή, να έσπευσαν από τα 15 τους να κατατάξουν στις βλακείες το έργο τού Καρλ Μαρξ, ο θείος Κάρολος ωστόσο παραμένει ολοζώντανος 133 χρόνια μετά από το βιολογικό του θάνατο και 168 από τη συγγραφή τού "Κομμουνιστικού Μανιφέστου". Όπως θα το έθετε καλύτερα ο ίδιος, το φάντασμά του εξακολουθεί να πλανιέται πάνω από την Ευρώπη κι όχι μόνο. Γιατί συμβαίνει αυτό κι ενώ συμπληρώνονται τρεις σχεδόν δεκαετίες από την ηχηρότατη κατάρρευση των καθεστώτων τού υπαρκτού σοσιαλισμού, τα οποία αμαύρωσαν το κομμουνιστικό ιδεώδες, μετατρέποντάς το σε έναν ακόμα απολυταρχισμό; Γιατί μπορεί η μαρξιστική φιλοσοφία να μην είχε όλες τις σωστές απαντήσεις-άλλωστε ούτε ο ίδιος ο Μαρξ δήλωνε μαρξιστής-, αλλά είχε βάλει τα σωστά ερωτήματα, τα οποία ο καπιταλισμός δεν έχει κατορθώσει να απαντήσει γιατί είναι δομικά αδύνατο να το πράξει. Το ανελέητο κυνήγι, άλλωστε, του κέρδους δεν είναι δυνατό να καλύπτει όλες τις ανάγκες ενός ανθρώπου...

Ο μαρξισμός απέτυχε γιατί εξωράισε την ανθρώπινη φύση-η ατομική ιδιοκτησία, για παράδειγμα, αποτελεί διαχρονικό φετίχ μας-, αλλά την ίδια ώρα ο καπιταλισμός δημιουργεί στρατιές απελπισμένων γιατί θωπεύει τις ανθρώπινες αδυναμίες, μετατρέπει ελαττώματα σε όρους επιβίωσης και καλλιεργεί τον άκρατο ατομικισμό, ο οποίος ωστόσο αποδεικνύεται κραυγαλέα αναποτελεσματικός την ώρα τής ανάγκης όταν κι αναρωτιόμαστε μεγαλοφώνως "μα, πού είναι το κράτος;". Γι' αυτό και στους καιρούς κρίσης, οι οποίοι έρχονται ολοένα και πιο συχνά πλέον λόγω της παγκοσμιοποίησης της κοινωνικής αδικίας, αυτός που έρχεται ως σωτήρας τού καπιταλισμού είναι ο σοσιαλισμός. Κι αν τα τελευταία εφτά χρόνια κατοικούσατε σε κάποιον άλλον πλανήτη και δεν το ξέρετε, ρωτήστε να μάθετε πώς διασώθηκαν χρεοκοπημένες τράπεζες κι άλλοι ιδιωτικοί κολοσσοί παγκοσμίως. Χάρη στις "επάρατες" κρατικοποιήσεις-εθνικοποιήσεις...

Εν έτει 2016 κι έχοντας επίγνωση του τί έχει μεσολαβήσει από το 1848 που γράφτηκε το "Κομμουνιστικό Μανιφέστο", αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μια πολύ καλή βάση για μια εναλλακτική τού νεοφιλελευθερισμού με πολύ περισσότερα στοιχεία κοινωνικής δικαιοσύνης. Το να θεωρείς πως ο Μαρξ, ο Ενγκελς, ο Λένιν ή ο Τρότσκι τα είπαν όλα σωστά, σαν να μην έχει υπάρξει η ανθρωπότητα μάρτυρας των σφαλμάτων τους, οδηγεί σε μια προσωπολατρική αντίληψη της Ιστορίας που θυμίζει την απόλυτη προσήλωση ενός χριστιανού, για παράδειγμα, στο θεό του και σε δόγματα αρκετά εκ των οποίων είναι ξεπερασμένα.

Γι' αυτό και η περιλάλητη δήθεν ιδεολογική συνέπεια του ΚΚΕ μοιάζει τόσο οραματική για το μέλλον όσο η πεποίθηση των θρησκόληπτων ή όσων βλέπουν περισσότερες αμερικανικές ταινίες από όσες μπορούν να καταναλώσουν πως μια ωραία ημέρα με λιακάδα θα κατεβεί ο καλός θεούλης στη γη για να τιμωρήσει τους κακούς και να πάρει μαζί του στη βασιλεία των ουρανών τους καλούς. Είναι, βεβαίως, ιστορική υπόθεση αλλά κάτι μου λέει πως αν ο Μαρξ ήταν ζωντανός και στέλεχος του Περισσού, ο Δ. Κουτσούμπας θα τον διέγραφε με τη στάμπα τού οπορτουνιστή στην περίπτωση που ο σπουδαίος φιλόσοφος δήλωνε πως "σύντροφοι, δεν τα είπα όλα σωστά, μήπως να αναθεωρήσουμε κάτι;"...

Κατανοώ ότι για τους πλεύρηδες και για τις σέξι οννεδίτισσες αυτού του κόσμου η ναζιστική-αντισημιτική ιδεοληψία και τα Collagen Pro-Active είναι πολύ πιο σημαντικά, ωστόσο η ανθρωπότητα χρειάζεται περισσότερο από ποτέ αυτό το οποίο ζητούσε ο Μαρξ από τα μέσα τού 19ου αιώνα, τη δίκαιη δηλαδή αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να επιβραβεύεται η εφευρετικότητα, το ρίσκο, η εργατικότητα, για να απαντήσω και σε εκείνους που αποκαλούν τον κομμουνισμό εξίσωση όλων προς τα κάτω. Όποιος πιστεύει, ωστόσο, ότι πλούσιοι είναι μόνο εκείνοι που διαθέτουν τα παραπάνω χαρίσματα κι όχι κι αυτοί, που αποτελούν και την πλειονότητα μεταξύ των κροίσων, που έχουν πουλήσει και την ψυχή τους στο διάβολο για ακόμα περισσότερο πλούτο τότε είναι βαθιά νυχτωμένος...

Φτωχοί ή μικρομεσαίοι δεν είναι μόνο οι βαρετοί, οι φοβισμένοι ή οι τεμπέληδες. Αρκετοί ή και πολλοί ανάμεσά τους, ωστόσο, δεν είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν την ψυχική τους ισορροπία για να αποκτήσουν βίλες και πολυτελή αυτοκίνητα, ενώ τα γούστα τους δεν είναι ακριβά. Αυτό που εξασφάλιζε μέχρι πρότινος την ανοχή τους στην αδικία ήταν το ότι τα ξεροκόμματα που τους πετούσε το σύστημα τους αρκούσαν για να τους ταΐσουν. Προϊούσης, όμως, της κρίσης, η οποία επεκτείνεται εξαιτίας της νεοφιλελεύθερης απληστίας, όλο και περισσότεροι φτωχοποιούνται γι' αυτό όλο κι όλο και πιο πολλοί εξεγείρονται. Γι' αυτό κι αυξάνονται και πληθύνονται κι εκείνοι που δίνουν μια δεύτερη ευκαιρία στον Μαρξ, απαιτώντας ο καθένας να προσφέρει ανάλογα με τις δυνάμεις του στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του. Αν θέλουμε κοινωνίες κι όχι ζούγκλες...