Βρισκόμαστε στο έλεος "τρελών"...

Αν κάποιος χρειάζεται να πειστεί πως ισχύει η ρήση του Λόρδου Ακτον σύμφωνα με την οποία η εξουσία διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα δεν έχει παρά να κοιτάξει τί συμβαίνει στην Τουρκία. Τη γείτονα επί 15 χρόνια διαφεντεύει μια, αν μη τί άλλο, χαρισματική προσωπικότητα, ο Ρ.Τ. Ερντογάν. Δεν είναι λίγο να μπορείς να πείθεις το λαό σου πως είσαι ο καταλληλότερος ηγέτης γι’ αυτόν ανεξαρτήτως περιστάσεων: στην ύφεση και στην ανάπτυξη, στον πόλεμο και στην ειρήνη ο πρόεδρος της Τουρκίας καταφέρνει να συσπειρώνει το λαό του. Αν, ωστόσο, ο ισλαμικός φονταμενταλισμός του ήταν μέχρι πριν κάποιον καιρό εσωτερικό τουρκικό πρόβλημα, η μεγαλομανία τού ανδρός κινδυνεύει να τινάξει στον αέρα όχι μόνο τη νοτιοανατολική Μεσόγειο αλλά ολόκληρο τον πλανήτη…

Δεν ξέρω ποιός κρύβεται πίσω από τη χθεσινή βομβιστική επίθεση στην Άγκυρα, όπως δεν γνωρίζω ποιός κρυβόταν πίσω κι από την αντίστοιχη στο μεσοδιάστημα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων, αυτής που δεν του έδωσε και της επόμενης που του πρόσφερε την πολυπόθητη αυτοδυναμία. Η ευκολία, ωστόσο, με την οποία το τουρκικό καθεστώς επέρριψε την ευθύνη στους εσωτερικούς κι εξωτερικούς του εχθρούς την ώρα, μάλιστα, που η Άγκυρα σήμερα σχεδιάζει εισβολή στη βόρειο Συρία δεν κάνει καχύποπτους μόνο τους συνωμοσιολόγους. Ο Ρ.Τ. Ερντογάν αντιλαμβάνεται ότι η δική του σύλληψη του μεγαλοϊδεατισμού συγκρούεται με την αντίστοιχη άλλων περιφερειακών παικτών, όπως το Ιράν, αλλά και μεγαλύτερων, όπως η Ρωσία. Κι αυτό για τον ίδιο δεν σημαίνει διαπραγμάτευση και ειρηνική επίλυση των διαφορών αλλά, ποιός ξέρει, ακόμα και θρυαλλίδα για Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο…

Ο πρόεδρος της Τουρκίας δεν είναι, βεβαίως, ο μοναδικός υπεύθυνος για το ότι ο πλανήτης μας βυθίζεται όλο και περισσότερο στην παράνοια. Για την ακρίβεια, κανένας παγκόσμιος παίκτης δεν είναι άμοιρος ευθυνών, ούτε εκείνοι οι οποίοι στήριξαν τους τζιχαντιστές αλλά ούτε κι αυτοί που χρησιμοποιούν τη διεθνή κατακραυγή κατά του Ισλαμικού Κράτους προκειμένου να ενισχύσουν σάπια καθεστώτα όπως του Μπ. αλ Ασαντ τα οποία, για να μην ξεχνιόμαστε, πριν μερικά χρόνια ψέκαζαν με χημικά το λαό τους. Μόνο η διεθνής συνεννόηση δίχως τη χάραξη προτεκτοράτων των μεγάλων δυνάμεων εντός του συριακού εδάφους μπορεί να αποτελέσει βιώσιμη λύση, φυσικά και για το προσφυγικό ζήτημα. Κάποιοι, ωστόσο, είναι πιο «τρελοί» από άλλους και, δυστυχώς, ορισμένες φορές η Ιστορία βρίσκεται στο έλεός τους…