Στα πόσα νεκρά προσφυγόπουλα θα κορεστεί ο ευρωλιγουρισμός μας;...

Έχουν γαλουχηθεί γενιές και γενιές ευρωλιγούρηδων με την αντίληψη πως η Ελλάδα πρέπει να απαλλαγεί από την "επάρατη" Ανατολή και να προσεγγίσει ακόμα περισσότερο τη Δύση. Χρησιμοποιούν, μάλιστα, κατά κόρον ως επιχείρημα πως πολλές από τις παθογένειες του έθνους μας οφείλονται σε οθωμανικά κατάλοιπα, κι εν μέρει έχουν δίκιο. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Διαφωτισμός έχει αγιοποιηθεί, ενώ οποιαδήποτε αναφορά στον κλασικό ελληνικό πολιτισμό, πάνω στον οποίο άλλωστε πάτησε η Δύση, θεωρείται εθνικιστική. Δεν ισχυρίζομαι πως η Ελλάδα είναι το κέντρο τού κόσμου και οι Έλληνες ο περιούσιος λαός ούτε ότι οι υπόλοιποι είναι απολίτιστοι γιατί έτρωγαν βελανίδια όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες. Δεν είναι, ωστόσο, ούτε οι Βρετανοί, οι Γάλλοι, οι Γερμανοί κι οποιοιδήποτε άλλοι λαοί έχουν ηρωοποιηθεί από εκείνους για τους οποίους οι ξένοι τα κάνουν όλα σωστά και οι συμπατριώτες τους-εκτός από τους ίδιους βεβαίως που διαθέτουν πνευματική ανωτερότητα- όλα λανθασμένα...

Να, ωστόσο, που έφτανε μια προσφυγική κρίση για να αποδειχθεί ότι η φιλελεύθερη, μακριά από σοβιετικά πρότυπα, Ευρώπη της υποτιθέμενης αδελφοσύνης, ισότητας κι ελευθερίας δεν είναι παρά μια φενάκη. Οι "πολιτισμένοι" Ευρωπαίοι προτιμούν να πνίγονται άνθρωποι στο Αιγαίο από το να ανοίξουν τα σύνορά τους και να τους δώσουν στέγη κι ένα πιάτο φαγητό. Οι Αυστριακοί, μάλιστα, γυρίζουν πίσω ακόμα και Σύρους πρόσφυγες, την ίδια ώρα που μαζί με τις χώρες τού Βίζεγκραντ ασφαλίζουν τα σύνορά τους από τα μεσανατολικά "τέρατα". Στο οικονομικό πεδίο, εξάλλου, οι μικρομεσαίοι των περισσότερων κρατών-μελών τής Ε.Ε. αντιμετωπίζουν μια πρωτοφανή κρίση, η οποία μπορεί να μην είναι του μεγέθους τής Ελλάδας, ωστόσο χτυπά καμπανάκια που αν δεν ακουστούν και δεν ακολουθηθεί ένας άλλος δρόμος κοινωνικής δικαιοσύνης τότε η βόμβα ενδέχεται να εκραγεί από στιγμή σε στιγμή. Αν κάποιος πιστεύει, για παράδειγμα, ότι είναι εύκολο να βρει κανείς εργασία στο εξωτερικό, αρκεί να ρωτήσει συγγενείς μου που ζουν μακριά από τη χώρα μας για να τους επαναφέρουν στην πραγματικότητα...

Η Ελλάδα, λόγω γεωγραφικής θέσης, βρισκόταν πάντα στο μεταίχμιο πολιτισμών, ακόμα κι όταν ο δικός της παράκμαζε. Αντί, ωστόσο, να επιλέγουμε να αφομοιώνουμε στοιχεία τους, μέσα από μια δημιουργική διαδικασία που αν μη τι άλλο θα μας αναζωογονούσε, καταλήγουμε να χωριζόμαστε σε στρατόπεδα τύπου "ανατολίτες", "ρωσόφιλοι" ή δυτικότροποι", λες και η σωτηρία θα έρθει από έξω κι όχι από μέσα. Ζηλεύω τον τρόπο που λειτουργεί η δημόσια διοίκηση σε δυτικές χώρες, τους σπουδαίους Ρώσους συγγραφείς ή τη ζεστασιά των ανθρώπων τής Ανατολής. Γι' αυτό και η τόσο καταγγελλόμενη πολυπολιτισμικότητα αποτελεί κίνδυνο μόνο όταν έχει απολεστεί η εθνική αυτοεκτίμηση. Όταν γνωρίζεις από πού έρχεσαι, πού βρίσκεσαι και πού θέλεις να πας κανένας Σύρος πρόσφυγας δεν είναι ικανός να σου στερήσει την προσωπικότητά σου. Όταν, όμως, η ακροδεξιά ρητορική μετατρέπεται σε κυρίαρχη τάση εντός των κοινωνιών είναι τρόπον τινά λογικό τα σύνδρομα κατωτερότητας, μεταμφιεσμένα σε δήθεν εθνική υπερηφάνεια, να παίρνουν κεφάλι και να προάγουν πολιτικές ξένες προς τον έμφυτο ανθρωπισμό μας...

Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα δεν ανήκω ούτε στη Δύση ούτε στη Ρωσία ούτε στην Τουρκία ούτε είμαι κάποιος άπατρις διεθνιστής-άλλο, αριστερίστικο αυτό, σύνδρομο κατωτερότητας, ένας χρυσαυγιτισμός από την ανάποδη-λες και φύτρωσα και δεν γεννήθηκα σε έναν τόπο με Ιστορία, παρόν και μέλλον, λες και είναι ντροπή να αγαπάω τη μάνα μου και τον πατέρα μου περισσότερο από τις άλλες μανάδες και πατεράδες ή αυτό να σημαίνει πως μισώ τους γονείς των άλλων. Είμαι Έλληνας, με τα καλά και τα στραβά τού Έλληνα, και δεν αισθάνομαι κατώτερος εκείνων που επιτρέπουν να πνίγονται παιδιά στο Αιγαίο, να σκοτώνονται άμαχοι στη Συρία κι ο πλούτος των λαών να καταλήγει στα χέρια σάπιων ολιγαρχών...