Κι αυτό γιατί μόνο τότε θα ανοίξει ο δρόμος για σημαντική ελάφρυνση του δημόσιου χρέους, που ήταν άλλωστε και η αφορμή για να μπούμε στα μνημόνια, αλλά και για να ξεκινήσει επιτέλους η συζήτηση για αναπτυξιακές κινήσεις με κοινωνική δικαιοσύνη. Οι συνταγές των πρόθυμων παιδιών που λένε "ναι σε όλα" και δεν ζητούν τίποτα, αλλά και των νταήδων που απειλούν με Κούγκια χωρίς να είναι έτοιμοι να κάνουν πράξη τα λόγια τους απότυχαν. Ηρθε η ώρα να δοκιμάσουμε μια διαφορετική, ενδιάμεση πορεία, η οποία μπορεί αυτήν τη φορά να μας οδηγήσει μακριά από την ασφυκτική διεθνή επιτήρηση υπό όρους νεομπανανίας...
Ναι, το ξέρω ότι αυτά δεν διαβάζονται τόσο επαναστατικά όσο αυτά που εξακολουθούν να λένε η Ζωή, ο Γιάνης, ο Παναγιώτης και η Ραχήλ από την ασφάλεια που τους παρέχει η κερκίδα. Κι ο γράφων αναγκάζεται να διαχειριστεί την κατάθλιψη που του προκαλεί μια Ευρώπη που ολισθαίνει όλο και περισσότερο στον ιδεοληπτικό οικονομικό νεοφιλελευθερισμό και στον κοινωνικό σκοταδισμό και γι' αυτό αρνήθηκε να επιτρέψει στην κυβέρνηση της Αριστεράς να εφαρμόσει το πρόγραμμά της, το οποίο θα μπορούσε να φέρει πίσω την ανάπτυξη και σε πιο υγιείς βάσεις από το παρελθόν. Αυτό το τρένο, όμως, έφυγε κι όσοι έχουν απομείνει στην αποβάθρα να το περιμένουν κυμαίνονται σήμερα δημοσκοπικά λίγο πάνω ή λίγο και πολύ κάτω από το 3%...
Οι πρώτοι μήνες τού 2016 δεν θυμίζουν σε τίποτα τους αντίστοιχους του 2015, όταν η προσδοκία είχε αναπτερώσει το εθνικό και ταξικό ηθικό. Ο ελληνικός λαός, όμως, σοφά τον περασμένο Σεπτέμβριο επέλεξε να ανταμείψει εκείνους που τουλάχιστον προσπάθησαν από αυτούς που δήθεν διαπραγματεύονταν με κατεβασμένα βρακιά ή εκείνους που του ζητούσαν να αυτοκτονήσει εν χορδαίς κι οργάνοις. Γι' αυτό κι οφείλει και τώρα να είναι συνεπής με την ψήφο που έδωσε στις τελευταίες εκλογές και να κατανοήσει ότι οι αποφάσεις που λαμβάνονται σήμερα δεν είναι παρά η εφαρμογή ενός προγράμματος που ο ίδιος νομιμοποίησε με την ψήφο του, γνωρίζοντας ότι δεν είναι το καλύτερο αλλά ότι στη ζωή πρέπει να παίρνεις ορισμένες φορές αυτό που σου προσφέρεται γιατί είναι προτιμότερο να συνεχίζεις την πάλη ζωντανός παρά να την ονειρεύεσαι όντας νεκρός...
Το είχα γράψει και προεκλογικώς πολλάκις πως ο Αλέξης Τσίπρας μετά από τις εκλογές θα επιχειρούσε να πετύχει αυτό που έμοιαζε και μοιάζει ακόμα ακατόρθωτο: να συνδυάσει την υλοποίηση νεοφιλελεύθερων δεσμεύσεων με ένα πρόγραμμα τουλάχιστον ανακούφισης των πιο αδύναμων, καθώς και κοινωνικών μεταρρυθμίσεων χωρίς δημοσιονομικό κόστος, όπως είναι για παράδειγμα το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια ή ο διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες, από τον οποίο μάλιστα το κρατικό ταμείο θα έχει κι έσοδα. Τώρα ήρθε η ώρα να αποδείξει αν έχει το κουράγιο να το παλέψει μέχρι τέλους ή αν θα επιλέξει το στρίβειν διά της οικουμενικής ή των εκλογών. Το ότι ο ίδιος έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός τής Αριστεράς ήταν σαφώς αποτέλεσμα μιας δραματικής συγκυρίας για τον τόπο. Εδώ κι έναν χρόνο καλείται να μαζέψει τα άπλυτα μιας τελειωμένης μεταπολίτευσης, η οποία έχει το θράσος να τον κατηγορεί πως εκείνος κατάστρεψε την Ελλάδα σε ένα χρόνο κι όχι ο πάλαι ποτέ δικομματισμός σε 40...
Εχει, όμως, και το "προνόμιο" να είναι πρωθυπουργός σε τρόπον τινά πολεμική περίοδο, το οποίο ναι μεν σημαίνει πως δεν έχει τη δυνατότητα να πράττει όλα όσα θέλει, αλλά στην περίπτωση που εξέλθει από αυτήν την τραγωδία με τη χώρα όρθια και νικήτρια το κλέος που τον περιμένει θα είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερο από το αντίστοιχο όποιων επιτυχιών έφερνε προκάτοχος ή διάδοχός του σε ειρηνική περίοδο. Κι αυτό είναι το μέγα ερώτημα για τον μόλις 41 χρόνων Αλέξη: θα προτιμήσει την πρόωρη συνταξιοδότηση ή θα αναλάβει το ρίσκο που μπορεί να τον κάνει είτε πρωθυπουργό τής μεγάλης νίκης, α λα Τσέρτσιλ, είτε της μεγάλης ήττας; Το καλοκαίρι απόδειξε ότι όταν η μπάλα ζεματά, ξέρει να παίρνει τη συνετότερη απόφαση. Μένει να αποδείξει ότι δεν χάνει την ευθυκρισία του και το χειμώνα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου