Οσο λαζόπουλοι και παντελίδηδες βρίσκονται στο επίκεντρο του δημόσιου βίου μην περιμένετε έξοδο από την κρίση...

Είναι κλισέ, αφού έχει ειπωθεί χιλιάδες φορές τα τελευταία χρόνια, αλλά είναι αληθές: η κρίση που βιώνουμε είναι πρωτίστως αξιών και πολιτισμική και, δευτερευόντως, οικονομική. Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα ασχολούμασταν, για παράδειγμα, τόσο πολύ με το τί είπε για τον Β. Σόιμπλε και τους ανάπηρους ένας κωμικός επιπέδου "Δελφινάριου", όπως ο Λ. Λαζόπουλος, ούτε θα θρηνούσαμε πάνω από από τον τάφο ενός 33χρονου, όχι γιατί χάθηκε ένα νέο παιδί σε τροχαίο δυστύχημα αλλά γιατί ένας ατάλαντος ήταν ο πιο δημοφιλής τραγουδιστής στην Ελλάδα σήμερα. Σε μια χώρα όπου οι τέχνες και τα γράμματά της θα ανθούσαν τόσο ο Λ. Λαζόπουλος όσο κι ο Π. Παντελίδης θα είχαν την θέση που τους αρμόζει, στο περιθώριο δηλαδή του δημόσιου βίου κι όχι στο επίκεντρό του. Δυστυχώς, όμως, έχουμε θεοποιήσει μηδαμινότητες κι όταν αυτές αποδεικνύονται θνητές, είτε με τα λόγια τους είτε γιατί, "απλούστατα", πεθαίνουν όπως θα πεθάνουμε όλοι οι "κοινοί θνητοί", οιμωγούμε μπροστά από τεχνητά είδωλα...

Το ξεκαθαρίζω γιατί αυτό είναι απαραίτητο στη σημερινή δικτατορία τής πολιτικής ορθότητας: δεν επιθυμώ τη διακοπή τής εκπομπής τού Λ. Λαζόπουλου ούτε, φυσικά, χαίρομαι για τον θάνατο ενός νέου ανθρώπου. Στην Ελλάδα, ωστόσο, έστω κι αν όντως θα περίμενα να συμβαίνουν σπουδαιότερα πράγματα, παράγεται πολύ καλύτερος πολιτισμός από αυτόν που εκπροσωπούν οι λαζόπουλοι και οι παντελίδηδες, μόνο που κανένας δεν θα ενδιαφερθεί, πόσω μάλλον δεν θα κλάψει γι'αυτόν. Η παρατήρηση Λαζόπουλου για τους ανάπηρους και τα κόμπλεξ τους δεν ήταν το πρώτο φασιστικό του σχόλιο. Δεν ήταν, δηλαδή, η πρώτη φορά που γενίκευσε για να γίνει αρεστός στην πλατιά μάζα στην οποία απευθύνεται. Απλώς πήγε το "αστειάκι" του ένα βήμα παραπέρα, πιστεύοντας ότι το πόπολο θα ανέχεται εσαεί οποιαδήποτε χοντράδα κι αν του εκτοξεύσει. Από την ασφάλεια της τρυφηλής ζωής που του εξασφαλίζουν οι πλούσιοι και διόλου εντιμότατοι φίλοι του κουνά το δάχτυλο σε όποιον δεν του γεμίζει το μάτι, αναμένοντας το αιώνιο χειροκρότημα αποβλακωμένων τηλεθεατών...

Στην Ελλάδα του 2016, εξάλλου, αυτοπαρουσιάζονται ως καλλιτέχνες άνθρωποι οι οποίοι κάποτε θεωρούνταν απλώς "σκυλάδες". Δεν έχω κάτι με τα μπουζούκια, αντιθέτως τα έχω επισκεφθεί αρκετές φορές κι έχω περάσει, μάλιστα, και πολύ καλά. Μόνο που την ώρα που πίνω το ουισκάκι μου, πετώ τη γαρδένια μου ή κάνω και μια στροφή στην πίστα δεν πιστεύω ότι αυτοί που βαρούν τα όργανα και βγάζουν φωνές από τα μικρόφωνα είναι κάτι παραπάνω από διασκεδαστές μου και, πάντως, όχι καλλιτέχνες. Μια χαρά έντιμη δουλειά είναι του διασκεδαστή, αν θέλει όμως να του αναγνωριστεί και κάποια καλλιτεχνική αξία ας συνθέσει ή τραγουδήσει κάποια ποιοτικότερη δημιουργία από αυτές που ακούγονται συνήθως στα μπουζουξίδικα. Στην Ψωροκώσταινα, ωστόσο, είσαι ό,τι δηλώσεις, όπως τόσα σοφά είχε περιγράψει ο Γιάννης Τσαρούχης. Γι' αυτό και μόνο όταν δεν θα μας πολυαπασχολούν τα ανεκδοτάκια λαζόπουλων και οι θάνατοι παντελίδηδων θα έχουμε κάνει ένα σοβαρότατο βήμα για την έξοδό μας από την πνευματική μας νηστεία...