Ε, όχι και να βλέπω τουρκική σαπουνόπερα σε κανάλι με τούρκο ιδιοκτήτη...

Εχει το ενδιαφέρον του αυτός ο όψιμος πατριωτισμός των τηλεοπτικών καναλιών. Αφού επί χρόνια πλημμύρισαν τις οθόνες μας με τσιφτετελοεκπομπές και τουρκικές σειρές τώρα εξανίστανται γιατί ένας από τους διεκδικητές τηλεοπτικής άδειας είναι τούρκος μεγιστάνας. Τόσα χρόνια που περιμέναμε τους τουρκαλάδες να μας κλέψουν κάποια βραχονησίδα αυτοί είχαν ήδη εισβάλει στις τηλεοπτικές μας οθόνες, στα ανατολίτικα μπουζουξίδικα, ακόμα κα στους δρόμους μας, όπου η τήρηση του ΚΟΚ είναι για τους ηλίθιους. Τώρα, όμως, που τα παλιά τζάκια έχουν ξεμείνει από προσάναμμα αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν το γνωστότατο κι ως τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων, δηλαδή τον πατριωτισμό. Λες κι έχει κάποια μεγάλη διαφορά αν η τουρκική σαπουνόπερα παίζεται σε σταθμό με έλληνα ή τούρκο ιδιοκτήτη...

Από τα τελευταία καταφύγια των απατεώνων είναι και η επίκληση της προσφοράς θέσεων εργασίας ή της αύξησης της ανεργίας στην περίπτωση που αλλάξει το μοίρασμα της τράπουλας. Μπροστά σε αυτό το δήθεν ακλόνητο επιχείρημα πρέπει τάχα να οπισθοχωρεί κι αυτή ακόμα η νομιμότητα, η οποία εν προκειμένω απαιτεί κάποιος να διατηρεί τηλεοπτικό σταθμό έχοντας σχετική άδεια ύστερα από περίοδο χάριτος 25 και βάλε χρόνων. Στα ναρκωτικά, στην πορνεία ή στο λαθρεμπόριο όπλων και τσιγάρων, καθώς και στον παράνομο στοιχηματισμό απασχολούνται πολλαπλάσιοι εργαζόμενοι από αυτούς που δουλεύουν πλέον στα κανάλια. Με αυτό το σκεπτικό ας νομιμοποιήσουμε κι αυτά στο όνομα της προσφοράς απασχόλησης.

Μόνο που η τήρηση της νομιμότητας από όλους δεν συντελεί μονάχα στην αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης, αν θεωρήσουμε πως αυτή υπήρξε ποτέ, αλλά και στη δημιουργία περισσότερων θέσεων εργασίας από αυτές που χάνονται. Τα καρτέλ είναι που φέρνουν την ανεργία κι όχι οι ίδιοι κανόνες για όλους, όπως θα έπρεπε να γνωρίζουν και οι δημοσιογράφοι οι οποίοι στοιχίζονται πίσω από τα αφεντικά τους αντί να τα πιέζουν κι αυτοί με τη σειρά τους να γίνουν νόμιμοι. Φανταστείτε, εξάλλου, όλα τα εκατοντάδες εκατομμύρια των θαλασσοδανείων σε διαπλεκόμενα μίντια την τελευταία δεκαετία πόσες θέσεις απασχόλησης θα είχαν δημιουργήσει αν οι τράπεζες τα είχαν χορηγήσει, με κάθε νόμιμη διαδικασία, σε νέους, για παράδειγμα, με καινοτόμες ιδέες...

Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό είναι λογικό τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ να πιέζουν σε καθημερινή βάση για οικουμενική κυβέρνηση ή εκλογές, ως μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία που θα τους απαλλάξει από το βραχνά τής πρώτης κυβέρνησης που ανάγκασε τα αφεντικά τους να περάσουν από το δημόσιο ταμείο για να πληρώσουν μερικά εκατομμύρια ευρώ προκειμένου να μην έχουν βαρύτερες δικαστικές περιπέτειες. Δημοσιογράφοι με εξαψήφιες καταθέσεις  σε ελβετικές τράπεζες πλειοδοτούν στο ταξικό μίσος τους απέναντι σε αυτούς που επιχειρούν να τετραγωνίσουν τον κύκλο προκειμένου να προστατευτούν οι μικρομεσαίοι εντός ενός ούτως ή άλλως ασφυκτικού οικονομικού περιβάλλοντος.

Σπεύδουν, για παράδειγμα, από την πρώτη ημέρα τής αξιολόγησης να προεξοφλήσουν την αποτυχία της, μολονότι αυτό δεν προκύπτει από καμία από τις δύο πλευρές. Οι διαφωνίες υφίστανται, οι συγκλίσεις θα γίνουν και η χώρα, προς μεγάλη απογοήτευση των νταβατζήδων, θα επιστρέψει στην ομαλότητα. Η πλειονότητα του λαού παραμένει στο πλευρό αυτής της κυβέρνησης, ακόμα κι αν ο περσινός ενθουσιασμός έχει αντικατασταθεί από την απαισιοδοξία και το σκεπτικισμό. Αρκεί να το κατανοήσουν αυτό και οι κυβερνώντες, ώστε να κάνουν το σχεδιασμό τους για μάχη κι όχι για εγκατάλειψη ασπίδων...