Τον τρελό κι αν ορμηνεύεις κρύο σίδερο δουλεύεις...

Η δίκη μου γνώμη για το νέο σόου τής Ζ. Κωνσταντοπούλου με τον Γερμανό πρέσβη περισσεύει όταν τα έχει πει όλα με τη στάση και τη δική του άποψη ο Μανώλης Γλέζος. Η εξομοίωση ενός ολόκληρου λαού με τους ναζί ή τη νεοφιλελεύθερη πολιτική των Μέρκελ- Σόιμπλε πηγάζει από τα βαθύτερα κιτάπια τού φασισμού και μόνο ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται. Πολύ περισσότερο όταν ορισμένοι, υπό την επήρεια μιας αναιτιολόγητης από την πραγματικότητα οίησης, θεωρούν τον εαυτό τους επειδή δεν ψήφισε μνημόνια μεγαλύτερο επαναστάτη από εκείνους που έπαιξαν κυριολεκτικώς τη ζωή τους κορώνα γράμματα για την ελευθερία, τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό...

Φυσικά και κάθε λαός είναι υπεύθυνος για τις κατά καιρούς ηγεσίες του, πόσω μάλλον όταν έχουν προέλθει από δημοκρατικές διαδικασίες, αλίμονο όμως αν απαγορεύουμε στον οποιονδήποτε το ιερό δικαίωμα στη συγγνώμη. Ακόμα κι αν αυτό δεν μεταφράζεται στην απόδοση των πολεμικών επανορθώσεων κι αποζημιώσεων, είναι εν τούτοις κάτι παραπάνω από ενθαρρυντικό ότι και σήμερα, 70 και πλέον χρόνια μετά, η γερμανική κυβέρνηση αναγνωρίζει το άγος τού χιτλερισμού κι αισθάνεται δικαιολογημένη ντροπή γι' αυτό...

Δεν είμαι ψυχίατρος για να αξιολογήσω την πνευματική κατάσταση της Ζ. Κωνσταντοπούλου. Όπως κι αν έχει, πάντως, η συμπεριφορά της, ιδίως μετά από το συμβιβασμό τού 2015, δεν μπορεί να αξιολογηθεί μόνο με πολιτικούς όρους. Δεν είναι παράλογο να αισθάνεται προδομένη από την κατάληξη της πρώτης κυβέρνησης της Αριστεράς. Οι περισσότεροι Αριστεροί, άλλωστε, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό το ίδιο αισθανόμαστε. Το γαρ πολύ της θλίψεως, ωστόσο, γεννά παραφροσύνη και στην περίπτωση της επικεφαλής τής Πλεύσης Ελευθερίας- μονοπρόσωπη ΕΠΕ την αποκαλούν όσοι τη γνωρίζουν εκ των ένδον- αυτό είναι πλέον οφθαλμοφανέστατο...

Κι αν ο Αλ. Τσίπρας θα απολογηθεί στον ιστορικό τού μέλλοντος γιατί μετέτρεψε μια τακτική οπισθοχώρηση σε στρατηγική, η Ζωή αλλά κι άλλοι στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά θα υποχρεωθούν στο ίδιο γιατί δεν εγκατέλειψαν το λαϊκισμό ακόμα κι όταν αυτός είχε κατά κράτος ηττηθεί. Κάποιοι μπορεί να το χαρακτηρίσουν συνέπεια, προσωπικώς πολιτικό στραβισμό να μένεις προσκολλημένος σε ξεπερασμένες εκτιμήσεις μόνο και μόνο για να μην σε πουν "κωλοτούμπα". Όπως θα έλεγε, άλλωστε, κι ο Τσέρτσιλ, "επιτυχία είναι να πηγαίνεις από αποτυχία σε αποτυχία χωρίς να χάνεις τον ενθουσιασμό σου". Αρκεί να μαθαίνουμε από τα λάθη μας και να μην τα αγιοποιούμε...