Ας τα να ΠΑΜΕ...

Ο φασισμός εκκολάπτεται όταν αποκτάς βεβαιότητα για το δίκιο σου, όταν πιστεύεις πια ότι οι ιδέες σου είναι ανώτερες από των άλλων και πάνω σε αυτόν το συλλογισμό χτίζεις το αφήγημά σου που δικαιολογεί τα πάντα: την άσκηση σωματικής και ψυχολογικής βίας, λογοκρισίας ή την παρακολούθηση και καθε είδους παραβίαση προσωπικών δεδομένων. Τα πάντα τότε υπόκεινται στον σκοπό κι όσο απάνθρωπα κι αν γίνουν, δικαιολογούνται για χάρη του λες κι αυτός ο σκοπός έχει προέλθει αυτούσιος από τη βούληση κάποιου ανύπαρκτου θεού...

Έχουν περάσει τρεις δεκαετίες από την πτώση των καθεστώτων τού υπαρκτού σοσιαλισμού, που βάσισαν την εξουσία τους ακριβώς στην αντίληψη πως το κράτος έχει το απόλυτο δίκιο κι όσοι το αρνούνται εχθεύονται το σοσιαλισμό. Κι όμως, το ΚΚΕ δεν εξακολουθεί απλώς να ρίχνει το φταίξιμο σε εξωτερικούς παράγοντες, αλλά με τις πρακτικές του απονέμει στον εαυτό του το αποκλειστικό δικαίωμα εκπροσώπησης των συμφερόντων των εργαζόμενων, ακόμα και με τη χρήση βίας...

Μπορεί, για παράδειγμα, η διοίκηση Παναγόπουλου της ΓΣΕΕ να αξιοποιεί σωματεία- σφραγίδες για να διαιωνίζει την ηγεμονία της, αλλά από πουθενά δεν προκύπτει πως το ΠΑΜΕ αποτελεί πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία. Αν ήταν, το ΚΚΕ δεν θα βρισκόταν εγγύτερα από ποτέ στην Ιστορία του στο να μείνει εκτός Βουλής...

Ούτε αποτελεί δικαιολογία πως βρισκόμαστε σε πόλεμο κι ο πόλεμος συγχωρεί τα πάντα και τους πάντες. Οι αξίες μας, αν είναι πραγματικώς αξίες μας κι όχι πασατέμπος, δοκιμάζονται στα δύσκολα κι ο πόλεμος είναι προφανώς μια τέτοια κατάσταση. Έτσι κι αλλιώς ο ταξικός πόλεμος θα μοιάζει αέναος όσο εκείνοι που ονειρευόμαστε μια κοινωνία ίσων ευκαιριών δεν είμαστε διατεθειμένοι να προσαρμόζουμε το λόγο και τις πράξεις μας στην εκάστοτε εποχή, όχι από οπορτουνισμό αλλά από κατανόηση ότι όταν ξαναζεσταίνεις το ίδιο σαπισμένο φαγητό αυτό δεν πρόκειται να γίνει πιο εύγευστο...