Η αυστηρή κριτική για να είναι δίκαιη οφείλει να αναγνωρίζει και τα θετικά τού πολιτικού αντιπάλου. Σε αυτό το πλαίσιο, η αντικαπνιστική πολιτική τής σημερινής κυβέρνησης κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση. Η δρακόντειος εφαρμογή τού αντικαπνιστικού νόμου στους δημόσιους χώρους δεν είναι ζήτημα καταπάτησης των δικαιωμάτων των καπνιστών, αλλά προστασίας των μη καπνιστών από μία κακή συνήθεια που δεν είναι δική τους, αλλά επιβαρύνει την υγεία τους, όπως έχει αποδειχθεί εδώ και πολλά χρόνια κι επιστημονικώς...
Το δικαίωμα στην αυτοκτονία είναι αναφαίρετο. Αν κάποιος γουστάρει τόσο πολύ το τσιγάρο που θέλει να γεμίσει τους πνεύμονές του πίσσα και νικοτίνη και να πεθάνει από αυτό, είναι ελεύθερος να το κάνει στον ιδιωτικό του χώρο. Δεν έχει, όμως, κανένα δικαίωμα να σκοτώνει τους γύρω του- ενδεχομένως και μέλη τής οικογένειάς του- για να υπηρετεί το δικό του εθισμό, ιδίως αν τον έχει συνδυάσει με μία μαγκιά η οποία δεν προκύπτει από κανένα αντικειμενικό στοιχείο. Κι ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, άλλωστε, έλεγε "βρες ένα πάθος κι άφησέ το να σε καταστρέψει", όχι "βρες ένα πάθος κι άσε το να καταστρέψει και τους άλλους"...
Αν, πάντως, κάποιοι σκέφτονται την απονομιμοποίηση του τσιγάρου, μάλλον δεν έχουν αντιληφθεί πόσο καλό κάνει στους βαρόνους των ναρκωτικών το ότι η κοκαΐνη, για παράδειγμα, είναι παράνομη. Το απαγορευμένο, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε, είναι και πιο θελκτικό, γι' αυτό άλλωστε και οι τουαλέτες των σχολείων γεμίζουν με μαθητές που ψάχνουν να βρουν το αντριλίκι τους και μαθήτριες που θέλουν να αισθανθούν σουφραζέτες. Οι εξαρτήσεις, εξάλλου, δεν κόβονται με το διδακτισμό και ηθικοπλαστικά κηρύγματα, αλλά με το παράδειγμα πρώτα και κύρια των γονέων, αρκετοί από τους οποίους περιμένουν από άλλους να διαπαιδαγωγήσουν τους βλαστούς τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου