Οι φασίστες δεν χρήζουν ανθρωπιστικής βοήθειας, είναι υπουργοί...

Θυμάστε έναν από τους χαρακτήρες που υποδύθηκε ο Πίτερ Σέλερς στο "ΣΟΣ Πεντάγωνο καλεί Μόσχα", τον χιτλερίσκο επιστήμονα που κάθε τόσο του ξέφευγε και σήκωνε το χέρι του σε ναζιστικό χαιρετισμό και προσπαθούσε μετά να το μαζέψει; Κάτι τέτοιο είναι και οι Μ. Βορίδης και Αδ. Γεωργιάδης: ακροδεξιοί, χουντικοί, ρατσιστές, αντισημίτες και μισαλλόδοξοι χιτλερίσκοι που παριστάνουν τους φιλελεύθερους γιατί είναι φιλόδοξοι, αλλά όταν τους δίνεται η ευκαιρία και θεωρούν πως τους παίρνει, όπως τώρα με το προσφυγικό, ξεσκεπάζουν τον πραγματικό, απάνθρωπο εαυτό τους. Κανένας άνθρωπος δεν είναι παράνομος ή λαθραίος κι όλοι μας μπορεί να χρειαστούμε κάποια στιγμή στη ζωή μας ανθρωπιστική βοήθεια, αλλά πώς να το καταλάβουν οι βορίδηδες αυτού του κόσμου για τους οποίους δίκιο είναι το δίκιο τού ΣΕΒ;...

Δεν έχει νόημα να επικαλεστώ τον ανθρωπισμό εκείνων που τον αναγνωρίζουν μόνο για τους ομοίους τους. Ούτε ισχυρίζομαι πως είναι λογικό μια χώρα 10.000.000 που έχει περάσει τη σοβαρότερη οικονομική κρίση δυτικού κράτους μετά από το Β' Παγκόσμιο πόλεμο να μετατρέπεται, λόγω της γεωγραφίας της, σε αποκλειστικό υποδοχέα προσφύγων και μεταναστων την ώρα που οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι σφυρίζουν αδιάφορα. Αλίμονο, όμως, αν ισχυριζόμαστε πως δεν μπορούμε να φιλοξενήσουμε 90.000 ανθρώπους μοιρασμένους σε όλη τη γεωγραφική επικράτεια όταν, μάλιστα, για την πενταετία 2015- 2020 δινονται ευρωπαϊκά κονδύλια τύψεων κι ενοχών άνω των δύο δισ. ευρώ...

Πώς είναι δυνατό, και δικαίως, να ζητάμε πολιτικές για την αντιμετώπιση του δημογραφικού, παραδεχόμενοι εμμέσως ότι δεν είμαστε πολλοί κι ότι υπάρχουν τα λεφτά για να συντηρήσουμε περισσότερους, την ίδια ώρα που διατεινόμαστε πως δεν μπορούμε να φιλοξενήσουμε άλλους ικέτες, όταν μάλιστα τα χρήματα για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες δεν προέρχονται από την τσέπη μας; Αν θέλουμε να είμαστε πιο ειλικρινείς, πρωτίστως με τον εαυτό μας, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι η αγάπη μας φτάνει έως την πάρτη μας και τα βιολογικά παιδιά μας κι όχι παραπέρα.

Γι' αυτό, για παράδειγμα, οι υιοθεσίες στην Ελλάδα είναι τόσο λίγες μολονότι υπάρχουν πολλά ζευγαρια που αντιμετωπίζουν προβλήματα γονιμότητας. Δεν αγαπάμε τα παιδιά, αλλά τα παιδιά μας, τόσο με την κυριολεκτική όσο και με τη μταφορική έννοια, αναδεικνύοντας τον εγωισμό σε εθνική μας καταδίκη...