Χάνεις όταν χάνεις το λαό, όχι τα ΜΜΕ και τους δικαστές...

Δεν περιποιεί τιμή για την πρώτη φορά Αριστερά ο διορισμός υπουργού με αρμοδιότητα να εμπλέκεται στη δουλειά τής Δικαιοσύνης. Αυτή ήταν η δουλειά τού Δ. Παπαγγελόπουλου, ανεξαρτήτως αν οι δικαστές δεν είναι αρσακειάδες που διεφθάρησαν από τον "Ρασπούτιν" ούτε ο "Ρασπούτιν" έστησε κάποια συνωμοσία για το σκάνδαλο της Novartis, για το οποίο υπάρχουν σίγουρα πολιτικές ευθύνες, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν ποινικές για πρωθυπουργούς και υπουργούς τής ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Μόνο όσοι ήθελαν να εθελοτυφλούν δεν έβλεπαν το πάρτι με τις τιμές των φαρμάκων τα προηγούμενα χρόνια...

Και η πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ για το μάθημα των θρησκευτικών απόδειξε ότι η δικαστική εξουσία είναι βαθιά συντηρητική, ακόμα κι αν δεν είναι πάντοτε διεφθαρμένη. Όπως, όμως, και στο μιντιακό χώρο έτσι και στο δικαστικό η προηγούμενη κυβέρνηση επιχείρησε ερασιτεχνικώς να καλύψει ένα βαθύ κενό επιρροής το οποίο δημιουργήθηκε λόγω του ότι η Αριστερά δεν είχε κυβερνήσει ποτέ πριν αυτόν τον τόπο κι επομένως δεν διέθετε τις προσβάσεις των άλλων, που ξέρουν χρόνια τα κόλπα. Ο σκοπός, όμως, δεν αγιάζει τα μέσα κι εν προκειμένω ούτε αυτός επιτεύχθηκε με συνέπεια σήμερα να έχουν πατήματα για να φωνάζουν οι κλέφτες...

Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να έχει τρόπον τινά απαγορεύσει τη δημόσια συζήτηση για τα αίτια της ήττας και την αυτοκριτική για το 2015- 2019, ωστόσο ως εν δυνάμει πρωθυπουργός κι επόμενη κυβέρνηση της χώρας οφείλει να συμπεριλάβει στο "αυτομαστίγωμά" του και την κακή αντιγραφή καθεστωτικων πρακτικών που οδήγησαν το μεταπολιτευτικό δικομματισμό στην παρακμή του. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχασε τις εκλογές γιατί δεν είχε μαζί του τα ΜΜΕ και τη Δικαιοσύνη. Δεν τους είχε ούτε πριν το 2015. Τις έχασε γιατί δεν είχε μαζί του την πλειοψηφία τού λαού κι αυτή έχει χρέος να επανακτήσει πριν ο ακροδεξιός νεοφιλελευθερισμός που βιώνουμε σήμερα αποκτήσει χαρακτηριστικά μονιμότητας...