Ο Μητσοτάκης πολεμά την οικογενειοκρατία κι ο Πολάκης έγραψε την επιστολή στον Τσίπρα...

Κομίζει γλαύκας ες Αθήνας όποιος, όπως ο Κ. Μητσοτάκης, μιλά για διαχρονικές παθογένειες του κράτους και του συνδικαλισμού. Είναι γνωστές κι έχουν συντηρηθεί, λιγότερο ή περισσότερο, από όσους έχουν κυβερνήσει. Το να επικαλείσαι, όμως, αυτές τις παθογένειες ύστερα από ένα πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα για το οποίο σε είχαν προειδοποιήσει επανειλημμένως συνδικαλιστές μάλλον μοιάζει με ετοιματζίδικη δικαιολογία από τη μήτρα τού κοινωνικού αυτοματισμού...

Το ίδιο δεν είχε κάνει, άλλωστε, με τη Συμφωνία των Πρεσπών ο, για λίγο ακόμα, πρωθυπουργός όταν ήταν αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης; Πάτησε πάνω στο λαϊκό αίσθημα, αδιαφορώντας για το τι είχε πράξει στο παρελθόν όχι μόνο η παράταξή του, αλλά κι ο ίδιος του ο πατέρας. Αυτός ο, κατά τα άλλα, πολέμιος του λαϊκισμού...

Στη ΝΔ καμώνονται, επίσης, πως το πελατειακό κράτος γεννήθηκε τη δεκαετία τού '80, λες και δεν ίσχυε κάτι τέτοιο από τη γέννηση του ελληνικού κράτους κι ακόμα νωρίτερα. Ιδίως η ελληνική δεξιά των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων καλό θα ήταν να χρησιμοποιεί περισσότερο την αιδήμονα σιωπή από τις πομφόλυγες. Όταν, συνεπώς, ακούω τον Κ. Μητσοτάκη, ιδίως στα ύστερα του πολιτικού του βίου, να παριστάνει τον πολεμιστή τής αναξιοκρατίας, του ρουσφετιού ή του πελατειασμού είναι σαν να διαβάζω την επιστολή Πολάκη σε Τσίπρα και να πιστεύω ότι την έγραψε ο αψύς Κρητικός...