Το πένθος ως εθνική μας φορεσιά...

Ο ιουδαιοχριστιανισμός απεχθάνεται το σώμα, τη χαρά, το γέλιο. Γι' αυτό κι αναζητά την παραμικρή αφορμή για να τα διώκει. Φυσικά κι ο θάνατος, ιδίως ο μαζικός ξαφνικός θάνατος νεών ανθρώπων, δεν συνιστά παραμικρή αφορμή. Όλη, όμως, η κοινωνική υποκρισία, βαθιά εντυπωμένη μέσα μας από τις ιουδαιοχριστιανικές δοξασίες, ξεπροβάλλει με την αντίδρασή μας σε οτιδήποτε θυμίζει χαρά μέσα στις ημέρες τής δυστυχίας...

Οι πολιτικοί μας συνοδεύονται από επικοινωνιολόγους γιατί γνωρίζουν ότι και η οποιαδήποτε γκριμάτσα τους θα λάβει πολιτικές διαστάσεις στην εποχή τής εικόνας και των εύκολων εντυπώσεων. Γελάνε και κλαίνε όχι ως φυσική αντίδραση, αλλά καθ' υπόδειξη του λαϊκού αισθήματος ή αυτού που θεωρούν οι σύμβουλοί τους πως είναι το λαϊκό αίσθημα. Τα πρόσωπά τους είναι ψεύτικα γιατί εμείς τα θέλουμε έτσι. Κι ας γλεντάμε οι ίδιοι τη στιγμή που απαιτούμε φαινομενική ενσυναίσθηση από τους άλλους...

Δεν θα δούμε ποτέ τον Μητσοτάκη, τον Τσίπρα ή οποιονδήποτε άλλο πολιτικό να πενθεί χορεύοντας, όπως ο Αλέξης Ζορμπάς. Μπορεί να μην υπάρχει κηδεία χωρίς γέλιο, όπως και γάμος δίχως δάκρυ, αλλά η εθνική μας σεμνοτυφία δεν θα αποδεχόταν κάτι τέτοιο από την πολιτική ηγεσία, ακόμα κι αν ήταν άμοιρη ευθυνών... 

Μερικά δευτερόλεπτα πριν εξαϋλωθούν, δεκάδες άνθρωποι σχεδίαζαν το κοντινό ή και το απώτερο μέλλον τους. Αυτό από μόνο του θα έπρεπε να μας είχε κάνει σοφότερους για το τι έχει αξία και τι όχι. Φαίνεται, ωστόσο, πως έχουμε διαλέξει το πένθος ως εθνική μας φορεσιά για να κρύβουμε ότι από μικρά παιδιά μάς μαθαίνουν πώς να είμαστε δυστυχισμένοι κι όχι ευτυχισμένοι...