Οι δυναστείες μπορεί και να μην τελειώνουν με έναν κρότο, αλλά με ένα λυγμό...

Να ξεκινήσω από το αυτονόητο: αν ο Κ. Αχ. Καραμανλής λεγόταν Μήτσος Παπαρδόπουλος δεν θα είχε εκλεγεί ποτέ βουλευτής, δεν θα είχε γίνει ποτέ υπουργός, γενικώς θα τον ήξεραν μόνο η μάνα του και πέντε έξι νοματαίοι. Βεβαίως το ίδιο ισχύει για πολλούς πορφυρογέννητους γόνους, προεξάρχοντος του πρωθυπουργού μας. Αυτό, όμως, που διαφοροποιεί τον Κ. Μητσοτάκη και τον Κ. Αχ. Καραμανλή είναι ότι έχουν αίμα στα χέρια τους. Κι έχουν μεγάλη προσωπική ευθύνη γι' αυτό το αίμα...

Κι εγώ αν ήμουν πολιτικό ασπόνδυλο με την εκλογική πελατεία Καραμανλή στις Σέρρες θα κατέβαινα ξανά υποψήφιος, μολονότι μπορεί να έχω και ποινικές, πέρα από τις ολοφάνερες πολιτικές ευθύνες. Με όνομα βαρύ σαν ιστορία, με χιλιάδες ρουσφέτια κι όντας φεουδάρχης θα μιλούσα εκ του ασφαλούς για λαϊκή νομιμοποίηση των εγκλημάτων. Γιατί αυτό ακριβώς θα κάνουν όσες σερραίες και σερραίοι τον ψηφίσουν...

Δεν είναι σύνηθες σε αυτήν τη χώρα ένας υπουργός να παραιτείται αμέσως όταν συμβαίνει μια τραγωδία. Όπως δεν είναι, επίσης, σύνηθες να σκοτώνονται δεκάδες άνθρωποι σε σύγκρουση τρένων ύστερα από τέσσερα χρόνια που είσαι αρμόδιος υπουργός και μία εβδομάδα από τότε που έλεγες πως θα έπρεπε να ντρέπονται όσοι μιλούν για ζητήματα ασφάλειας στο σιδηρόδρομο. Παραφράζοντας ελαφρώς τον Τ.Σ. Ελιοτ, οι δυναστείες μπορεί και να μην τελειώνουν με έναν κρότο, αλλά με ένα λυγμό...