Πώς είναι δυνατό, ωστόσο, το σύνολο της οικονομίας, που τα πήγαινε τόσο περίφημα επί δύο αιώνες, να χρειάστηκε μόλις ένα εξάμηνο για να καταστραφεί, αλλά για τα τρένα να απαιτήθηκαν δύο ολόκληρες δεκαετίες; Να θέσω κι ένα δεύτερο ρητορικό ερώτημα: πόσο μαλάκες μάς θεωρεί ο πρωθυπουργός τής χώρας;...
Προφανώς κι ο σιδηρόδρομος δεν κατάρρευσε μέσα σε μία και μόνο τετραετία. Όπως, άλλωστε, και το Μάτι και η Μάνδρα δεν ήταν αποκλειστικώς ευθύνη τής στιγμής, αλλά αποτέλεσμα χρόνιων παθογενειών. Μόνο που τότε ο Μητσοτάκης ισχυριζόταν πως ο ΣΥΡΙΖΑ έπνιξε κι έκαψε δεκάδες ανθρώπους. Πότε έλεγε ψέματα και πότε αλήθεια; Και πόσο δίκαιο είναι να επιμερίζονται την ίδια ευθύνη αυτοί που έφτιαξαν διπλή γραμμή στο Αθήνα- Θεσσαλονίκη, της έδωσαν ηλεκτροκίνηση, διευθέτησαν κληρονομημένα χρέη δισ. ευρώ τού ΟΣΕ, ολοκλήρωσαν την ηλεκτροκίνηση στο 70% και λειτουργούσαν δευτεροβάθμιο κέντρο ελέγχου για να αποτρέπονται ανθρώπινα λάθη με εκείνους που δεν έκαναν τίποτα παρά να υποβαθμίζουν για μια τετραετία;...
Είναι πάντοτε γενναίο ένας πρωθυπουργός να ζητά συγγνώμη, έστω κι αν του την έγραψαν επικοινωνιολόγοι, έστω κι αν προέκυψε από τη λαϊκή οργή ύστερα από ημέρες κι από το "ανθρώπινο λάθος", έστω κι αν την συμψηφίζει με ευθύνες προκατόχων του. Ούτε ισχυρίζομαι πως ο Μητσοτάκης ή ο Κ. Καραμανλής είχαν, έστω, αποδεχθεί το ενδεχόμενο να έχουμε εκατόμβη νεκρών από τη σκόπιμη εγκατάλειψη του δημόσιου σιδηρόδρομου. Δεν είναι δολοφόνοι, είναι μαριονέτες συμφερόντων κι αυτό είναι και το μοναδικό τους ελαφρυντικό. Αν μπορεί να θεωρηθεί ελαφρυντικό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου