Βιβ λα στρουθοκαμηλίσμ...

Το ασφαλιστικό σύστημα οποιασδήποτε χώρας είναι το καλύτερο καταφύγιο του λαϊκισμού. Ποιος δεν θέλει να βγει όσο νωρίτερα στη σύνταξη, να μην εργάζεται και να απολαμβάνει τη ζωή με μια καλή σύνταξη; Πόσοι, όμως, είναι διατεθειμένοι να πληρώνουν περισσότερες ασφαλιστικές εισφορές όσο εργάζονται; Το ερώτημα είναι προφανώς ρητορικό, αν ωστόσο δεν αποδεχθούμε ότι κανένα ασφαλιστικό σύστημα δεν είναι βιώσιμο αν δεν χρηματοδοτείται κι από τους μελλοντικούς συνταξιούχους τότε δεν θα λύσουμε ποτέ την εξίσωση...

Γιατί να παίρνουμε σύνταξη στα 67 κι όχι στα 64; Και γιατί να μην παίρνουμε σύνταξη στα 64 κι όχι στα 62; Αυτή η κολοκυθιά δεν έχει τέλος, ούτε στην Ελλάδα ούτε στη Γαλλία ούτε οπουδήποτε αλλού. Γι' αυτό και θεωρώ πιο ρεαλιστική τη συζήτηση για την τετραήμερη εργασία με τις ίδιες αποδοχές και την επέκταση της τηλεργασίας από τη μείωση των συνταξιοδοτικών ορίων ή, έστω, τη διατήρησή τους. Όσο νωρίς, άλλωστε, και να πάρουμε σύνταξη δεν είναι προτιμότερο να έχουμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο όταν είμαστε 20, 30, 40, 50 ή 60;...

Όπως, όμως, με τα ελληνοτουρκικά έτσι και με το ασφαλιστικό το κομματικό μας σύστημα δεν είναι ώριμο να πληρώσει το πολιτικό κόστος. Γι' αυτό και θα συνεχίσει να πετά το τενεκεδάκι λίγο μακρύτερα από το να βάλει το δάχτυλο επί τον τύπο των ήλων. Ο στρουθοκαμηλισμός δεν έχει ιδεολογικό πρόσημο από τη στιγμή που όλοι πολιτεύονται με ορίζοντα τετραετίας κι όχι δεκαετιών...