Το λάθος δεν είναι στα αστέρια, αγαπητέ Βρούτε, αλλά στο σύστημα...

Όταν ήμουν μικρός οι αμερικανικές ταινίες προβάλλονταν στις ελληνικές αίθουσες έξι μήνες ή κι ένα χρόνο και περισσότερο μετά την πρώτη τους παγκόσμια προβολή. Κάτι παρόμοιο ισχύει με την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Μόνο που η καθυστέρηση με την οποία αντιγράφει νεοφιλελεύθερες πρακτικές δεν είναι ενός χρόνου, αλλά μερικών δεκαετιών...

Ακόμα και τώρα, ούτε μήνα μετά την τραγωδία των Τεμπών και μερικές εβδομάδες πριν τις εκλογές, επιμένει σε πρακτικές, όπως η ιδιωτικοποίηση του νερού, που έχουν αποτύχει όπου έχουν υλοποιηθεί. Τώρα, μάλιστα, ισχυρίζονται πως μέχρι τέλος Σεπτεμβρίου θα έχουν εγκαταστήσει το σύστημα τηλεδιοίκησης στο σιδηρόδρομο για το οποίο δεν είχαν κάνει τίποτα τέσσερα χρόνια. Άλλη μια απόδειξη ότι προτεραιότητά τους και για τα τρένα ήταν η ιδιωτικοποίηση και των υποδομών, αλλά τους χάλασαν τα σχέδια οι 57 νεκροί...

Αν μη τι άλλο, η νέα παγκόσμια τραπεζική κρίση μαρτυρά- για όποιον χρειαζόταν κι άλλες αποδείξεις- ότι το πρόβλημα στον καπιταλισμό, ιδίως στον ασύδοτο καπιταλισμό τού νεοφιλελευθερισμού, δεν σχετίζεται με πρόσωπα αλλά με την ίδια του τη δομή. Δεν είμαι εναντίον τού ρίσκου, της επιχειρηματικότητας ή της μεγαλύτερης ανταμοιβής για εκείνον που μοχθεί περισσότερο ή έχει περισσότερες ικανότητες από κάποιον άλλο. 

Άλλωστε επί 20 χρόνια δεν έχω εργαστεί παρά μόνο στον ιδιωτικό τομέα, συνεπώς δεν έχω κάποια σχέση εξάρτησης με το κράτος. Όσο, όμως, ο υπαρκτός σοσιαλισμός κατάργησε τις ταξικές ανισότητες άλλο τόσο ο καπιταλισμός έσπειρε κοινωνική δικαιοσύνη. Ο δημοκρατικός σοσιαλισμός, επομένως, με ανθρώπινο πρόσωπο εξακολουθεί να δίνει απαντήσεις, όσο κι αν κάποιοι σκοπίμως στρέφουν ιδίως τη νεολαία προς την απαξίωση των πάντων προκειμένου να διασωθούν οι ίδιοι...